Reece & Basil

[Damien]

Hij was niet de persoon die graag opviel noch contact zocht met mensen. Altijd zonderde hij zich wat af door ergens achterin de kantine te zitten of achterin de klas zich te verstoppen. Sommige jongens pestte hem om zijn uiterlijk, maar hij negeerde hun meestal door ze niet eens een blik te schenken. ''Vind je jezelf te goed ons aan te kijken geraamte?'' ze zouden hem duwden en tegen zijn achterhoofd spugen. Reece woonde bij zijn ouders die eigenlijk beide hele lieve mensen waren en altijd bezorgd om hun zoon. Ze maakte zich vaak zorgen om zijn sociale contacten, sinds hij nooit iemand naar huis mee nam en sinds zijn ouders nooit thuis waren, hadden ze een cavia voor hem gekocht. Reece had niet geweigerd sinds hij stiekem altijd een zwak had gehad voor dieren. Het was een kleine pluizige zwart wit cavia die zijn ouders 'Anton' hadden genoemd. Het hok stond op zijn kamer en hij verschoonde het netjes en gaf het diertje altijd eten. Hij leerde nooit, maakte nooit zijn huiswerk maar haalde altijd achten en negens.

Het was pauze, ze hadden net een blokuur economie gehad en hij had geen aantekeningen gemaakt of iets wat er op leek. Hij zat achterin de kantine en wipte heen en weer op zijn stoel terwijl hij een boek las dat hij tegen zijn knieën hield terwijl hij zijn voeten tegen de tafelrand zette en zich zo heen en weer wiebelde op de stoel. Hij kauwde op een van zijn duimnagels terwijl hij geconcentreerd aan het lezen was. Reece was een lange magere jongen met dunne benen en een wat slank gezicht. Hij had donkerbruin haar dat aan de zijkant een stuk korter was dan bovenop. Hij had een lichte baardgroei en was licht gespierd. Het was best een knappe jongen maar zijn personaliteit verpeste alles. Hij had bijna nooit wat gezegd op school en niemand wist hoe zijn stem klonk. Praten was niet nodig want alles ging goed zonder dat hij bijna ooit een woord had gezegd. Hij gaapte wijd en keek eventjes rond in de kantine en pakte zijn koffie en nam een blies over de rand zodat hij daarna een slokje kon nemen. Hij verdiepte zich daarna verder in zijn boek. De bel ging maar hij negeerde het sinds hij een tussenuur had.

[Thundra]

Basil peuterde zorgvuldig het gelige schilletje van zijn overrijpe mandarijn. Hij luisterde naar een klassiek pianostuk dat uit zijn oortjes kwam dreunen en sloeg niet echt acht op de mensen die in groepjes in de aula stonden of als pingpongballetjes tussen de brede ouderejaars doorschoten richting de kantinejuffrouw. Basil was een van die ouderejaars, maar dat zou je niet zeggen als je hem zo zag staan. Hij had altijd een beetje een verloren verbaasde uitdrukking op zijn gezicht als hij niet in gesprek was. Zijn haar was koperblond en was vrij dik. Dat was dan ook het enige wat dik aan Basil was, aangezien hij klein en atletisch gebouwd was. Basil had geen succes bij de meisjes en had ook niet zoveel vrienden. Hij was het type jongen waar niemand iets van wist en dus niemand ook wat op tegen had. Wel was het vaag bekend dat Basil een goede wedstrijdzwemmer was en hij iets had met pianospelen. Basil zijn ouders waren gescheiden. Zijn vader woonde in San Francisco en was een advocaat. Hij woonde echter bij zijn moeder, een Engels docente op een andere middelbare school ergens in de omgeving. Basil zijn blik viel op een jongen in de hoek. Hij kende zijn naam, Reece. Reece was een vreemde jongen. Hij zei niet veel en hij bleek nooit iets voor school te hebben uitgevoerd. Niemand had hem ooit na schooltijd gezien. Hij kwam gewoon op school, haalde goede cijfers en verdween weer zonder dat hij iemand lastig viel. Basil was er vrij zeker van dat Reece geen vrienden had en hij nam een beslissing. Hij stak een stukje mandarijn in zijn mond en nam plaats aan de tafel bij Reece. Hij wierp even kort een blik op zijn boek en bedacht iets om te zeggen. Basil was van nature vrij verlegen, maar sinds hij op High School zat was hij iets spontaner geworden. "Eh, Hoi - Wat lees je?" Hij knikte kort naar het boek voor Reece en stopte nog een stukje mandarijn in zijn mond. Hij had precies hetzelfde rooster als Reece had, dus hij hoefde zich ook niet te haasten toen de bel ging. Hij legde zijn hoofd op zijn hand en staarde Reece even kort aan. De jongen zag er zogezegd interessant uit. Hij had een strakke kaak en sprekende maar koele ogen. Sensuele lippen die nooit leken te glimlachen en een klassieke rechte neus. Basil haatte zijn bolle wangen en zijn kleine wipneus want ze maakte hem er nou niet bepaald mannelijker op. Hij glimlachte even en tegelijkertijd wipte hij met zijn tong een velletje mandarijn tussen zijn tanden vandaan.

[Damien]

Reece keek niet meteen op maar zijn ogen schoten omhoog zonder zijn hoofd te bewegen en keek weer naar het boek. ''The Cather in the Rye'' hij bevochtige zijn bovenlip en hoestte even om vervolgens weer verder te lezen. Hij maakte al snel duidelijk dat hij dit gesprek niet wou voorzetten en het liefst alleen gelaten werd. Hij kende de jongen wel, Basil, was zijn naam. Hij wist niet veel over hem alleen dat hij een ouderejaars was net als hem en dat ze allebei hetzelfde rooster hadden. Hij keek van over zijn boekrand hoe hij een velletje mandarijn tussen zijn tanden vandaan haalde. Reece trok zijn neus op en kuchte nogmaals overdreven en schraapte zijn keel. Hij had een keer naar de jongen gekeken, hij had bolle wangen en een wipneusje. Hij zag er wel schattig uit op het eerste gezicht. Hij pakte zijn koffie weer van de tafel en dronk hem leeg door de laatste druppels achterover te gooien. Hij verfrommelde het kartonnen bekertje en drukte hem stevig op tafel. Hij gleed met zijn tong langs zijn kiezen en haalde diep adem. Hij keek de jongen nu strak aan en keek hem een tijdje aan zonder zich te schamen voor het staren en richte zich toen weer op zijn boek.

[Thundra]

Basil zijn gezicht vertrok tot een ongemakkelijke grimas en hij schoof onrustig wat heen. De ogen van de jongen leken hem haast te doorboren en hij voelde zich angstvallig koud en bleek worden. Hij durfde nauwelijks met zijn ogen te knippen en het voelde bijna als een bevrijding toen de jongen zijn ogen weer neer had geslagen. Er viel even een korte stilte en daarna greep Basil naar zijn tas. Hij greep naar zijn tas en hij greep naar zijn boeken en het zwarte wiskundeschrift. Hij sloeg zijn boek open en bladerde er doorheen tot hij ergens midden in het boek bij de juiste opgaves was. Hij bladerde door zijn schrift die ook al halfvol stond - Maar dan niet met gemaakte opgaves maar grotendeels met tekeningetjes en andere krabbels. Basil was best een goede leerling - Hij was erg talig en artistiek. Maar wiskunde was een ramp bij hem. Hij had er dan ook een enorme afkeer aan. Maar omdat hij zijn huiswerk niet maakte en niets goeds voor zijn toetsen scoorde was hij streng toegesproken door de docent. Hij bestudeerde de opgave in het boek en begon wat te schrijven. Hij keek even op naar Reece die nog altijd verdiept in zijn boek was. Daarna staarde hij weer naar zijn opgave. Hij taste in zijn tas naar zijn rekenmachine maar kon hem niet vinden. "Weet jij toevallig wat ze bedoelen bij opgave 24?" Hij beet even op zijn onderlip en glimlachte kort naar Reece terwijl hij met zijn pen alweer ongecontroleerd bezig was kleine rondjes te tekenen in zijn schrift.

[Damien]

Reece keek de jongen aan en ging rechtop zitten. Hij vouwde een hoekje om en sloot zijn boek die hij vervolgens opborg in zijn tas. Hij pakte de jongen zijn pen vast en schoof het schrift naar zich toe en bekeek toen het boek. Hij las het even vlug en zette zijn pen en zette die op het papier en bekeek nogmaals de som. ''Het is heel simpel, je hebt hier deze forumule, $=250x1,0035t dat is dan de formule voor de rente die die gozer krijgt bij de bank, en dan moet je dus uitzoeken hoeveel rente hij krijgt na vijf jaar..'' hij keek Basil even aan en krabbelde de formule neer op papier. ''t is de tijd in jaren, dus daar moet je dan 5 invullen,''
hij krabbelde de formule weer neer en mompelde wat cijfers en krabbelde toen het antwoord op. ''Eigenlijk is het heel simpel,'' hij legde de pen neer en keek Basil aan. Hij zette zijn voeten weer tegen de tafel aan en pakte zijn boek weer. Het leek weer alsof hij nooit op was gestaan. Hij begon zelf nooit gesprekken en hield er ook niet van omdat hij altijd een vreemde indruk maakte bij de meeste mensen. Hij was geen slechte of gemene jongen maar hij was gewoon... anders.

[Thundra]

Basil keek niet begrijpend naar wat Reece neerkrabbelde op papier en zijn uitleg ging hem iets te snel. Maar hij glimlachte dankbaar toen Reece hem zijn schrift toestak. Hij had wel sympathie voor die slimme briljante jongen met zijn ondoorgrondelijke priemende ogen. Hij stak zijn laatste stukjes mandarijn in zijn mond en kreeg de daaropvolgende dagen Reece niet meer uit zijn hoofd.
Blokuur gymnastiek was op de vrijdag het eerste uur maar gelijk ook het laatste uur. Hun rooster had niet beter kunnen zijn. Aangezien het een best redelijke dag was om buiten te sporten hadden de ouderejaars zich op de sportvelden naast de school verzameld. Ze renden eerst rondjes rond het grasveld en zoals gewoonlijk liep Basil ergens vooraan in het midden. Daarna verdeelde de twee toezichthoudende docenten de leerlingen over een paar onderdelen zoals verspringen, kogelstoten en sprinten. Basil was als een van de laatste klaar in de kleedkamers toen de les afgelopen was en kwam met vochtig haar van de douches het naar transpiratie stinkende hok uitgelopen. Hij fronste even toen hij het geluid van een pesterijtje hoorden. Hij kon de stemmen van de bullebak Steve en zijn aanhangers Douglas en Quinn al van veraf onderscheidde en hij knarsetanden even kort omdat hij precies wist dat Reece deze keer weer hun slachtoffer was. Hij was zelf ook bang voor Steve en zijn maten - Maar tot voorheen had hij geen last van hen gehad omdat hij ervoor had gezorgd dat hij in niets buiten de groep zou vallen. Hij balde zijn handen tot vuisten toen hij inderdaad zag hoe de drie jongens Reece in een hoekje hadden gedreven en hem aan het beledigen en opjutten waren. Hij beet kort op zijn onderlip en staarde een moment naar Reece die niet keek alsof hij erg geïmponeerd werd door deze drie loge bullenbakken. Dat gaf hem zelfvertrouwen om naar voren te treden. "Rot op, Steve. Ga je kleine zusje pesten". Steve keek met een dommige grijns die spottend was bedoelt naar Basil en die voelde zijn maag verkrimpen. God, wat had hij gedaan? Nu moesten ze hem hebben. "Of anders wat?" Steve grinnikte even en het zweet brak Basil uit. "Mogen we je [i]vriendje[/i] niet een beetje plagen? Hij vindt het blijkbaar niet zo erg."

[Damien]

Reece slofte door de gangen en staarde voor zich uit. Hij gymde nooit mee omdat hij een hekel had aan gym en de leraar er geen probleem van maakte sinds Reece altijd een briefje mee nam. Hij ging altijd lezen op een van de banken die in de zaal stonden. Soms waren zijn ogen even afgegleden naar Basil, maar niet lang. Hij hoorde stemmen achter zich en keek om. Oh god nee, daar liepen Steve, Douglas en Quinn, de drie jongens die hem altijd zaten op te jutten en soms zelfs in elkaar sloegen. ''Hey wierdo!'' riep Steve. Reece begon iets sneller door te lopen maar de jongens begonnen te rennen. Quinn greep hem vast bij zijn pols en duwde hem in een hoek en begon hem tegen zijn schenen te trappen. Reece keek om zich heen maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet. Steve stapte naar voren en keek Reece aan. ''Ga eens lachen anorexia patientje,'' hij grijnsde en trok aan Reece zijn wang die hem aan bleef staren zonder maar ook een spiertje in zijn gezicht te vertrekken. Ze gaven hem klappen tegen zijn hoofd en begonnen hem steeds meer op te jutten en te beledigen op alle mogelijke manieren. Van binnen voelde hij Reece zich vreselijk, hij huilde van binnen en zou het liefst wegrennen. Maar hij liet er niets van zien, hij wou zichzelf sterk opstellen, maar het maakte de pesterijen er niet minder op. ''Laat eens wat van je emoties zien,'' ze duwde hem tegen de muur en Douglas trapte hem in zijn kruis. Tussen Steven zijn benen door zag hij dat Basil aan kwam lopen. Hij keek naar Steve toen Basil zei dat hij hem met rust moest laten. Hij slikte en keek de jongen met een lichte verbazing aan en keek toen weer naar Steve. Hij kroop overeind met behulp van de muur en keek nu tegen de ruggen van alle jongens aan. Hij slikte en zijn gezicht leek verdrietiger en pijnlijker te staan. Hij had een bloedneus maar daar leek hij zich niet aan te storen. Hij keek naar de billen van Steve, de verleiding was te groot. Hij zette zijn voet tegen de jongen zijn onderrug aan en gaf een stevige trap zodat hij naar voren viel. Het leek alsof er een lichte glimlach op zijn gezicht had gevormd voor een paar seconden. Douglas en Quinn draaide zich om en Reece keek Basil even aan en knikte toen als bedankje. De twee jongens hielpen hun vriend overeind en begonnen toen vol op Reece in te trappen en hij probeerde er tevergeefs tussen uit te kruipen. Hij had zich wel iets blijer gevoeld, het feit dat iemand hem überhaupt wou helpen met die pesterijen omdat de meeste mensen gewoon doorliepen als hij in elkaar getrapt werd. Hij voelde zich voor het eerst wat geliefder.

[Thundra]

Basil keek geschrokken toe hoe Reece Steve een trap verkocht en grijnsde kort naar hem. Zijn gezicht vertrok verschrikt toen de drie jongens in Reece begonnen in te trappen en wanhopig schoten zijn ogen heen en weer om hulp te vinden. Hij was niet krachtig en maakte geen schijn van kans tegenover deze getrainde jongens. Maar hij wist hun angst om hun goede reputatie onder de leraren kwijt te raken en hij wist ook wat voor een maatregelen de docenten en Steve zijn strenggelovige ouders zouden nemen als ze achter deze pesterijen kwamen. "Meneer Brown!" Basil keek om zijn rug en begon de naam van hun gym docent te roepen. Steve liet Reece verbleekt met rust en trok zijn maten wat aan hun armen mee naar achteren. "Wegwezen. Ik wil geen moeilijkheden". Douglas en Quinn knikten maar keken even met spijt naar hun bloedende slachtoffer, alsof ze het zonde vonden om hem nu achter te laten zonder een paar tanden uit zijn mond te trappen. Steve wierp een giftige blik op Basil en spoog voor hem neer. Daarna draaide hij zich om en snelde weg met zijn maten achter zich aan. Basil keek even vol walging naar de dikke klodder speeksel voor hem op de grond en wierp daarna een bezorgde blik op Reece. "Jemig.. Gaat het een beetje? Heb je ergens pijn?" Hij hielp de jongen overeind en veegde wat vuil van zijn jack. "Je neus bloed, heel erg.. Ik heb geen tissues bij me." Hij beet even op zijn onderlip en wist niet helemaal wat hij nu moest doen. Hij wreef met zijn handen over zijn broek en keek even peinzend in het rond. "Wat een klootzakken zijn dat zeg. Doen ze dit vaker bij je?"

[Damien]

Reece keek de jongens na en ging toen rechtop zitten. Met zijn arm veegde hij wat bloed weg. Hij kroop overeind en keek Basil aan en schudde zijn hoofd. ''Het doet geen pijn..'' hij keek naar de kwat speeksel op de grond en keek toen weer naar de jongen voor hem. ''Ze doen het wel een paar keer per week.. na een tijdje wordt je immuun voor de pijn..'' hij streek met zijn vingers over zijn neus alsof hij een beeld aan het kleien was. Hij wreef over zijn bovenarm en keek Basil weer aan. ''Bedankt,'' hij ging op zijn knieën zitten en schoof zijn boeken terug in zijn tas die ze verspreid hadden over de vloer en schoof de tas over zijn schouder. Hij keek hem weer aan. ''Je bent de eerste die voor me opkomt,'' Hij knikte naar de jongen en liep toen richting de deur.

Toen hij thuis kwam liep hij direct naar boven. Zijn vader was weer in Afghanistan aan het vechten, hij zag hem alleen rond kersttijd en soms ook in ze zomervakantie. Zijn moeder was aan het werk zodat ze eten kon krijgen op de tafel. Hij stormde de trap op en schoof zijn tas naar zijn kamer en liep naar de badkamer. Hij maakte zijn bloedneus schoon en bekeek zijn blauwe plekken die op zijn binnenbenen zaten en op zijn buik. Hij plakte een pleister op zijn voorhoofd en snoof. Hij had een blauw oog en een wondje op zijn lip. Hij haalde diep adem en zette het licht uit om vervolgens terug te lopen naar zijn kamer. Hij had geen bijzondere kamer, hij was niet heel groot maar ook niet heel klein. Er stond een groot tweepersoons bed en aan de voeten zijde stond een laag tafeltje met een cavia kooi. Er hing alleen een kalender aan de muur waar hij omcirkeld had met een rode stift wanneer zijn vader thuis kwam en hij dagen aftelde met kruisjes. Hij smeet de deur dicht en stond even stil en staarde naar het hok van zijn knaagdier. Hij opende het hok en vulde het voerbakje bij, waardoor het kopje van de cavia naar buiten stak omdat hij het lekkers rook. Hij aaide met een vinger even over zijn neusje en sloot toen het deurtje weer. Hij plofte op zijn bed en staarde naar het plafon. Waarom was die Basil zo aardig voor hem? Wou hij vrienden met hem worden? Of was het gewoon puur medelijden? Hij voelde zich anders rond de jongen, dat was wel zeker. Hij sloot zijn ogen even en zijn gedachten dwaalde af naar hele vreemde gedachtes. Hij zag de jongen naakt voor zich en hoe hij met zijn geslachtsdeel zat te spelen. Zonder er echt verder over na te denken kreeg Reece meer van dit soort gedachtes. Toen hij zijn ogen opende na een tijdje zag hij een grote bult in zijn broek. Hij ging rechtop zitten en beet op zijn lip. Hij had nooit echt een stijve gehad sinds hij nooit echt aan dingen dacht die hem zouden moeten opwinden. Hij beet op zijn onderlip en knoopte zijn broek voorzichtig los en liet zijn hand in zijn onderbroek glijden. Hij masturbeerde nooit, hij vond het niet nodig en hij had er nooit behoefde aan. Hij schoof naar de rand van zijn bed en drukte zijn lippen op elkaar terwijl hij voorzichtig zijn hand heen en weer bewoog en over zijn erectie streelde. Kleine kreunen ontsnapte uit zijn mond. Hij zat zo bijna de hele middag, over zijn penis strelend, denkend aan de eerste jongen op school die hem aandacht had geschonken.

[Thundra]

Basil had het hele weekend lang wakker gelegen met de gedachten aan Reece. Gedachten die hem onrustig maakte. Hij zag zijn starende ogen voor zich. Het bloed dat uit zijn neus gutste en zijn bleke smalle gezicht. Er liepen rillingen over zijn rug als hij dacht aan zijn handen en zijn lange elegante vingers. Het waren die rare details aan hem die hem dat vreemde gevoel in zijn onderbuik gaven. Het was verwarrend maar niet storend. Basil liet zijn vrienden in de steek bij het drankjesapparaat en liep richting Reece die weer in een ander boek zat te lezen in een hoekje van de aula. Hij glimlachte naar hem en zette zijn dienblad met eten voor hem neer op de tafel. "Hoi, wat lees je?" Hij grijnsde toen hij merkte dat hij precies zei een aantal dagen geleden had gezegd. Hij nam een slokje uit het plastic bekertje met warme chocolademelk en keek even naar Reece. "Je had een mooi cijfer voor Engels. Mijn moeder is een Engels docente.. Maar ik moet al blij zijn met een zeven." Zijn stem klonk aanhankelijker dan hij had bedoelt en snel nam hij nog een slokje van het warme spul. "Zeg.. Heb je vanavond wat te doen?" begon ongemakkelijk aan zijn nagel te pulken. "Want eh.. Ik heb vanavond een zwemwedstrijd. Niet zo'n grote. Gewoon.. Om het seizoen te openen, vriendschappelijk.. En het is toegestaan om één iemand mee te nemen. Ik heb niet echt iemand om mee te nemen.. En als je het leuk lijkt dan.." Hij beet even op zijn onderlip en grijnsde toen. "Nou ja, wil je mee? Je kan vooraf wel bij mij pizza eten aangezien het pas om halfacht is. En als je dat niet wilt dan kan je ook nog altijd gewoon naar het zwembad toekomen als het zo laat is. Als je wilt komen".