Reece & Basil

[Thundra]

Basil sloot genietend zijn ogen en kon zijn gewillige kreunen amper binnenhouden. Er ging een siddering door zijn gehele lichaam en hij liet zijn mond wat openvallen toen Reece hem vingerde. Hij liet zijn hoofd op Reece zijn schouder rusten en blies zijn warme adem uit tegen zijn hals. "Hng.. Ah," hij perste zijn lippen opeen en kuste Reece daarna weer op zijn vochtige lippen. Hij pakte Reece zijn warme kloppende erectie vast en begon hem met vlugge rukkende bewegingen af te trekken. Het was nauwelijks nodig om glijmiddel te gebruiken maar toch kroop Basil wat van Reece af om in zijn nachtkastje de tube te pakken en nadat hij Reece helemaal had ontdaan van zijn kleding begon hij voorzichtig zijn penis in te smeren met het glibberige spul. Hij kuste hem op zijn zaadballen en keek genietend naar zijn naakte lichaam in het vage schijnsel vanaf buiten. Daarna installeerde hij zich bovenop hem en spreidde zijn benen wat zodat Reece gemakkelijk in hem gleed. Toch vertrok zijn gezicht wat en hij begon zacht te hijgen toen hij op en neer bewoog en er zachte, soppende geluidjes ontstonden van Reece zijn erectie die steeds opnieuw en wat verder in hem gleed.

[Damien]

Reece haalde diep adem en hijgde opgejaagd toen Basil op en neer bewoog. ''Oh.. god..'' mompelde hij. Hij sloot zijn ogen en legde zijn handen op Basil zijn heupen. Hij kreunde opgejaagd en beet hard op zijn onderlip. Hij kroop na een tijdje onder Basil vandaan en hijgde even. Hij drukte Basil op bed en streelde over zijn buik en likte rond zijn navel. Hij begon hem zachtjes af te trekken en kroop omhoog en kuste hem in zijn nek. Met zijn vrije hand trok hij zichzelf af en ze kwamen ongeveer tegelijk klaar. Uitgeput zakte hij naast Basil neer en kuste hem in zijn nek. Hij grijnsde breed. ''Dat was inderdaad een goed cadeau..'' mompelde hij lachend. ''Ik hou van je...'' hij grinnikte en tikte op zijn neus.

[Thundra]

Basil grijnsde en hijgde uitgeput. Hij kroop lekker dicht tegen Reece aan en genoot van zijn bezwete lichaam tegen die van hem. Hij drukte kleine kusjes in zijn hals en grinnikte. "Told you so," murmelde hij glimlachend. Hij grinnikte toen Reece hem tegen zijn neus tikte en pakte zijn vinger vast om er een kusje op te drukken. Ze lagen strelend in elkaar armen en Basil doezelde al een beetje in tegen Reece zijn warme lijf - Onder hun comfortabele dekens. Hij was slaperig en had het niet door toen alle warme uit zijn lichaam trok en hij plotseling enorm begon te rillen. Zijn pupillen draaide weg in zijn ogen en het rillen ging over naar stuiptrekkingen. Zijn hart ging fel tekeer en hij hapte naar zuurstof. Zijn hele lichaam transpireerde en hij maakte paniekerige snakkende geluidjes. Het leek alsof zijn longen in elkaar gezwolgen waren en zijn hart in een ijskoude klauw werd vastgehouden. Wanhopig probeerde hij Reece zijn naam te zeggen maar hij kwam niet verder dan een soort slurpend geluid. Het zag er bijna uit als een scene uit een misselijkmakende griezelfilm. Misschien duurde het maar een paar seconden maar na iets wat voelde als een lang lijden viel Basil levenloos en koud naast Reece neer.

[Damien]

Reece opende voorzichtig zijn ogen. ''Basil..?'' Hij keek met grote donkere ogen naar de doodstille bleke Basil. ''Basil hou op! Dit is niet grappig!'' Hij schudde zijn vriendje door elkaar. ''BASIL!'' hij schudde hem steviger door elkaar en begon zacht te huilen. Hij kroop struikelend uit bed en greep naar de telefoon. Hij toetste het alarmnummer in. ''M-met Reece Rowlands.. Mijn man hij.. hij beweegt niet meer ik weet niet wat ik moet doen...'' hij haalde ongecontroleerd adem wat meer leek op hyperventileren. Hij gaf huilend het adres voor en gooide de deur open zodat ze naar binnen konden. Basil werd naar de ambulance gebracht en Reece bracht de slapende kinderen half huilend naar de onderburen. Hij reed daarna naar het ziekenhuis om naar Basil te gaan en wachtte ongerust in de wachtkamer. Hij liep rond in een pyjamabroek en een open blouse. Mensen keken soms een beetje raar naar hem. Hij had alleen sokken aan en zat met zijn benen opgetrokken op de stoel. Hij wiebelde heen en weer en beet zenuwachtig op zijn duim. Hij mompelde onverstaanbare dingen en schudde zijn hoofd en drukte zijn hoofd tegen zijn knieën. Soms kreeg Reece een soort aanval dat hij niet meer normaal kon nadenken. Hij bleef hyperventileren en keek steeds op als er een dokter zijn kant op leek te lopen.

[Thundra]

Doktoren en verpleegkundigen renden de operatie kamer in en uit en waren te druk in de weer om enige aandacht te besteden aan Reece. Ze lieten hem uren aaneen wachten terwijl de drukte geen moment geheel afnam. Pas toen de eerste zonnestralen de rumoerige stad beschenen kwam er een vermoeide verpleger Reece zijn kant op. Er zaten wallen onder zijn ogen en zijn haar was verward van het vele stressen en heen en weer rennen om het leven van Basil te redden. Hij schraapte zijn keel en boog zich wat naar Reece toe. Hij zag eruit als een hoopje ellende en alsof hij ieder moment zelf een beroerte zal krijgen. Hij vroeg zich af hoe hij het slechte nieuws het beste kon brengen. Eerst de positieve kant benoemen en daarna proberen uit te leggen wat de keerzijde van de medaille was? Wás er eigenlijk wel een positieve kant - Als je kreeg te horen dat je echtgenoot de komende jaren in een kunstmatige slaap zal worden gehouden? Hij schraapte kort zijn keel en krabbelde aan zijn elleboog. "Meneer Rowlands," beaamde hij met een schorre stem. "Het is goed geweest dat u zo snel heeft gereageerd". Als mensen wat ernstig vertellen dan gaan ze automatisch altijd wat zachter praten, alsof ze dan denken dat het dan meteen ook minder afschuwelijk zal worden. "Het hart van uw echtgenoot heeft echter een poos stilgestaan en daardoor is er te weinig zuurstof naar de hersenen van uw echtgenoot vervoerd. Dit kan leiden tot hersenbeschadigingen". Hij probeerde de reactie van Reece te peilen maar die keek hem haast onbeweeglijk aan. "Uw echtgenoot heeft zo'n vijf minuten zonder zuurstof gezeten en daarom wordt hij nu in een kunstmatige slaap gehouden. Er is helaas niet veel bekend over de duur van deze slaap en de ernstigheid van de beschadigingen aan zijn hersenen maar.." Zijn stemgeluid stompte weg. De kamer draaide langzaam en de temperatuur in de wachtkamer daalde een paar graden. Basil zal niet ontwaken en Reece wakker kussen. Hij zal niet naar hem glimlachen en met hem praten. Hij zal zelfs niet zijn warme lichaam tegen die van hem aan vleien of op hem mopperen. Hij was weg.. De jongen die een halve nacht geleden nog springlevend en warm met hem had liggen te vrijen was zo goed als hersendood verklaard.
[i]
- Zeven maanden later -[/i]

Daniel Lincoln haastte zich met een zware stapel documenten - sommige bijeengehouden in zwarte snelbinders, de gangen door van het gerechtsgebouw in New York. Hij werkte er al anderhalve maand als secretaris van een van de grootste advocaten in New York. Omdat hij zo ordelijk en bespraakt was zorgde hij ervoor dat alles altijd perfect geregeld was en op het juiste moment gebeurde. Elk document lag altijd op de juiste plaats en afspraken werden altijd ruim van tevoren genoteerd in de overvolle agenda. Zijn ouders hadden er niet echt heel enthousiast op gereageerd toen hij bekend maakte dat hij na zijn lange en vooral erg dure studie ervoor had gekozen om een soort persoonlijke loopjongen te worden in het gerechtsgebouw. Maar Daniel was tevreden over zijn baan - Het verdiende aardig en het was gemakkelijk te combineren met de avondscholen die hij nog volgde. Daarbij mocht hij soms dossiers inkijken en leerde hij dagelijks dingen over zijn droomvak uit de praktijk. Zijn werkgever - Reece Rowlands, een van de grootste advocaten van Amerika was een eigenaardig figuur dat niet veel met hem sprak als het niet over afspraken of de kwaliteit van de koffie uit de werkkantine ging. Maar Daniel had sympathie voor hem en keek naar hem op. Ondanks hij niet zoveel met hem scheelde qua leeftijd. Reece was een persoon dat veel leek te verzwijgen maar Daniel was te openhartig en vriendelijk om zich ongevraagd in Reece zijn privéleven te gaan verdiepen. Misschien hield hij ook wel van de afstandelijkheid die er tussen hen heerste. Hij stootte met zijn schouder behendig de deur van de werkkamer van Reece open en zette de stapel documenten voorzichtig neer op diens bureau. "Dit zijn de rapporten van de laatste zaken. Inclusief de getuigschriften en een uitgebreide beschrijving- Waar je om gevraagd had". Hij ressorteerde de stapel met een vlugge vakkundigheid en glimlachte toen naar zijn werkgever. Hij had lichtbruin haar en een knap jong gezicht - Bezaaid met zomersproetjes die verraadde dat hij in zijn vrije tijd een buitenmens was. Hij had eerlijke blauwgroene ogen en hij had wel wat opvallende uiterlijke gelijkenissen met de blonde jongen die Reece vanuit een fotolijstje op zijn bureau toelachte. Hij wist niet helemaal precies wie die jongeman was en durfde er ook niet naar te vragen. Hij had Reece soms vanuit zijn ooghoek stiekeme, troosteloze blikken zien werpen op de foto. "Ik moet nog een keer naar het kopieerapparaat, zie ik nu. Zal ik meteen ook wat te drinken voor je halen?" Hij wierp Reece een vrijgevige glimlach toe en peuterde wat aan zijn afgesleten vingernagels.

[Damien]

Reece was een compleet wrak. De eerste weken was hij niet gaan werken, Reece zijn ouders hadden de kinderen toen maar een tijd naar Canada meegenomen omdat Reece niet eens in staat was voor zichzelf te zorgen. Basil zijn moeder kwam vaak langs om voor hem te zorgen maar ging uiteindelijk ook terug naar haar eigen huis. De kinderen waren na een paar maanden weer bij Reece thuis en hij probeerde zo vrolijk en zo luchtig mogelijk te doen over Basil. Ze snapte nog niet echt wat er met hun vader aan de hand was, maar leken zich er niet echt zorgen over te maken. Overdag, als Reece naar zijn werk moest, zaten ze in een kinderdag verblijf of liet hij een nanny komen die ze bezig hield en eten voor ze maakte. Reece zat met zijn handen in zijn haar te staren naar een vrolijke foto van Basil op zijn bureau. Reece zijn ogen en neus waren rood van het huilen en zijn haar zat door de war. Betekende dit het einde van hem en Basil? Zou hij nooit meer wakker worden. Reece slikte en keek op toen zijn assistent binnenkwam en mompelde een vage begroeting. Hij negeerde de jongen even en schudde zijn hoofd. ''Nee, dankje..'' mompelde hij hees. Hij veegde zijn ogen af en schoof de documenten naar zich toe en zuchtte. Hij veegde geïrriteerd wat tranen die op de papieren druppelde weg en haalde diep adem. Reece was afgevallen en scheerde zich niet meer regelmatig. Zijn huid was bleker, droge lippen, stoppels en had wallen. Hij sliep slecht en probeerde Basil zijn geur uit zijn slaapkussen te snuiven als hij in bed lag. Hij schoof rechtop en keek afwezig naar Daniel. Hij deed hem nu een beetje denken aan Basil, die vrolijke blik, stralende ogen. Reece slikte en keek naar zijn handen. ''Ik hoef niets..'' mompelde hij nog hezer.

[Thundra]

Daniel trok zijn wenkbrauwen even vragend op. Daarna knikte hij kort en liep in gedachten verzonken het kantoor uit. Het was wel vaker dat zijn werkgever geïrriteerd en huilerig overkwam. Soms maakte hij zichzelf wijs dat hij gewoon last had van een hardnekkige hooikoorts - Maar hij wist dat hij zichzelf voor de gek hield. Toch leek het alsof hij de enige was wie het opviel hoe slecht het met hem leek te gaan en zelfs hij negeerde het en daar voelde hij zich schuldig over. Hij haalde de warme, bedrukte stencils uit het apparaat en twijfelde toch toen hij voor het koffie annex soep apparaat. Hij kwam terug met een bekertje dampende kippensoep en hij schoof die voorzichtig op Reece zijn bureau. "Hier," hij glimlachte zenuwachtig. Daniel was ondanks zijn ordelijkheid nogal een zenuwpees en twijfelaar en hij wist zich in bepaalde situaties nooit een houding te geven. "De soep is best oké. Beter dan de koffie," hij beet even op zijn onderlip en knikte daarna weer. "Goed. Het is kwart over vier. Ik ga de mailtjes beantwoorden. Je laat het wel horen als je iets nodig hebt, oké?" Daniel nam plaats achter zijn bureau dat in dezelfde ruimte stond als die van Reece. Hij had geen fotolijstjes op zijn bureau staan alleen opzichtige gif groene pennenhouder gevuld met gekleurde pennen en kinderachtige gummetjes. Hij leek geen moeite te hebben met het beantwoorden van de mailtjes en werkte zwijgend een halfuur door. Soms keek hij even op naar Reece en toen hij alles had beantwoord wat Reece niet zelf zou hoeven te beantwoorden sloot hij zijn computer af en rekte zich al zittend even uit. "Het is kwart voor vijf. Misschien ook tijd voor jou om af te sluiten?" Hij haalde zijn jas van de kapstok die in de hoek van het kantoor stond en deed die aan. Hij sloeg een effen zwarte sjaal om zijn hals en knikte richting het fotolijstje op Reece zijn bureau. "Zal hij waarschijnlijk ook wel fijn vinden - Als je vanavond wat eerder dan acht uur naar huis gaat". Er stak een heleboel onwetendheid en naïviteit achter zijn woorden en toch voelde hij direct dat hij iets verkeerds had gezegd. Zijn wangen kregen een schuldige donkerrode kleur en hij schraapte zijn keel ongemakkelijk.

[Damien]

Reece keek naar de soep. ''Bedankt'' mompelde hij kort. Terwijl hij de mailtjes zat te beantwoorde staarde Reece alleen maar voor zich uit en nipte wat van de zoutige substantie. Hij keek naar de foto van Basil toen Daniel er naar knikte. Er borrelde weer een verdrietig gevoel omhoog. Hij zette zijn bekertje neer. ''Hij is toch niet thuis,'' hij pakte het lijstje en stopte het weg in een lade. ''Hij ligt in een coma,'' zei hij na een tijdje. Hij keek omhoog naar Daniel en staarde toen weer voor zich uit. ''De kans is klein dat hij er niet meer uitkomt,'' beademde hij met een zucht. Hij pakte zijn jas van de kapstok en trok hem mompelend aan. Hij drukte zijn lippen geïrriteerd op elkaar en haalde een pakje sigaretten uit zijn zak. Hij liep naar het raam, opende het en stak de sigaret in zijn mondhoek en stak hem aan. Reece rookte eigenlijk niet, maar het maakte hem rustig. Als Basil er nog was zou hij kwaad op hem zijn geworden, maar Basil was er nu niet om Reece te beschermen. Hij slikte weer wat tranen weg en blies de rook naar buiten. Hij keek naar beneden, waar de auto's toeterend rondreden. Hij had in om nu naar beneden te springen en aangereden te worden door een paar grote vrachtwagens, zodat hij meteen dood was. Hij drukte zijn sigaret snel uit en gooide hem naar beneden. hij sloot het raam en pakte zijn tas. Hij keek naar Daniel en trok zijn neus op, hij opende de deur en hield hem open voor de jonge man.

[Thundra]

Daniel keek Reece zwijgend aan en stommelde een beetje heen en weer terwijl hij aan zijn sjaal bleef frummelen. "Jemig," murmelde hij terwijl hij niet probeerde onnozeler over te komen dan hij al deed. "Dat is echt..," hij zocht naar de juiste woorden en haalde diep adem. Toen hij die niet vond besloot hij zijn zin maar onafgemaakt te laten. Hij stapte naast Reece de gang in en liep met hem mee richting de lift. "Hoelang al?" Vroeg hij na een tijdje voorzichtig. "Ik bedoel, hoelang ligt hij al in coma?" Zijn lippen voelde nogal droog aan en hij keek Reece vanuit zijn ooghoeken aan. Misschien had hij het moeten weten - Hij had zelfs wat research kunnen doen aangezien hij toch vrij bekend was en er vast op het internet wat te vinden was geweest. Pas nu keek hij goed naar Reece zijn handen en zag dat hij een trouwring droeg. Het gaf hem een akelig idee dat er ergens een ander persoon - Een andere jongeman, met een identieke ring lag. Misschien al wel voor jaren. Plotseling begon hij zich af te vragen wat voor iemand het zal zijn geweest voordat hij in coma raakte. Hoe zijn relatie met Reece was en of ze misschien samen een kinderwens hadden of zelfs al kinderen hadden geadopteerd en wie er dan nu voor hen zorgde in al de tijd dat Reece aan het werk was. Hij schaamde zich ook enorm dat hij al Reece zijn huilbuien en slechte humeur had afgedaan als hooikoorts of vermoeidheid. "Wat is er gebeurd?" Murmelde hij toen ze halverwege de etages waren afgedaald richting de begane grond. Hij wendde zich nu helemaal naar Reece en haalde diep adem. "Je hoeft het niet te vertellen. Maar soms lucht het op om dingen juist te vertellen. Ook al is het tegen het persoon dat alleen maar je mailtjes beantwoord, rapporten sorteert en je zoutige kippensoep en ranzige koffie brengt". Hij probeerde te glimlachen naar Reece en zijn houding was eerlijk en vertrouwelijk ondanks het constante zenuwachtige gefrutsel met zijn sjaal.

[Damien]

Reece haalde zijn schouders op. ''Ik weet het niet, al een paar maanden...'' hij stapte zwijgend met hem de lift in en leunde tegen de liftmuur terwijl hij de jongen geïnteresseerd aankeek. Hij keek naar de liftdeur en zuchtte. ''Ik weet niet precies wat er gebeurde, het was op onze huwelijksdag.. en.. we hadden net geweldige hete seks gehad toen hij opeens begon te trillen en.. rare bewegingen begon te maken om vervolgens als een soort dood lijk neer te vallen...'' Reece keek naar zijn voeten met een blik alsof het allemaal zijn schuld was. ''Ik weet niet hoe het komt, hij is een kankerpatiënt maar ik denk niet dat het daar aan ligt,'' de liftdeur ging open en er stonden twee oude mannen met een pak aan en stapte naar binnen. Reece en Daniel stapte naar buiten en Reece keek naar de jongen. ''Vind je het erg om even ergens een kopje koffie te drinken? Ik heb een beetje behoefte aan wat gezelschap, twee kleuters zijn niet bepaald goede praters..'' hij lachte als een boer met kiespijn maar zijn gezicht vertrok weer. Hij wist niet waarom hij de jongen mee vroeg, hij deed hem denken aan Basil, wat hem een fijn gevoel gaf als hij bij 'm was.