Reece & Basil

[Thundra]

Een zwak briesje streelde langs zijn gezicht. Hij wist niet precies waar hij was en hoe hij er terecht was gekomen maar wel dat hij alleen was. De azuurblauwe zee was voor hem uitgestrekt en de zon leek zich voor eeuwig net boven de horizon te bevinden. Golven krabbelde loom het warme, witte strand op en alles leek volmaakt en geharmoniseerd. Toch voelde Basil zich alleen en vroeg zich meer dan eens af waar hij zich moest bevinden in zijn geheugen. Waarom hij opgesloten was in deze absurde droom en geheel eenzaam was. Het leek alsof hij vastzat tussen een droom en realiteit en hij was bang dat hij nooit meer zal ontwaken. Nooit meer het gezicht van zijn echtgenoot in zijn handen te nemen en nooit meer zijn volmaakte lippen te kussen. Nooit meer de lachende gezichtjes van zijn kinderen te zien of ze op zien groeien. Al die gedachten maakte hem alleen nog maar mistroostiger en hij had geen idee hoelang hij al naar de nooit ondergaande zon te staren toen hij vaag een gefluister hoorde dat werd meegenomen met de wind. Eerst dacht hij dat het weer een van zijn hersenspinsel was. Hij slikte toen er een warm gevoel van herkenning bij hem naar boven kriebelde. Hij herkende zijn stem. Het was Reece. Hij was er. Maar hij zag hem niet en hoorde alleen zijn stem. Er biggelde warme wanhopige tranen op in zijn ooghoeken en vonden een weg langs zijn gladde wangen. Plotseling begon hij zich af te vragen hoelang hij al was opgesloten in deze verschrikkelijke nachtmerrie. Hij wilde bij Reece zijn. Hij wilde laten zien hoe afschuwelijk kwaad hij op hem was en hij wilde hem vasthouden en nooit meer loslaten en duizend keer vertellen dat hij van hem hield. Maar het lukte hem niet.
In de werkelijke wereld had Basil het gepresteerd om even zijn vinger een klein beetje te bewegen. Hij zag er verschrikkelijk uit. Magerder was hij nooit geweest en de verplegers hadden alleen zijn zichtbare vettige lokken haar geknipt. Zijn wangen zaten onder de onregelmatige stoppels en fijne haartjes na maanden niet scheren en zijn gehele lichaam was slap en voelde onmenselijk koud. Zijn ogen waren uiteraard gesloten en zijn lippen lagen wat omhoog gekruld zodat het bijna leek alsof hij sliep. Soms krulde ze een klein stukje naar beneden of trok hij heel vaag zijn neus een klein beetje op. Op de bijzettafeltjes stonden naast Reece zijn bloemen ook foto's die zijn moeder erbij had gezet en een paar kaartjes. Weer bewoog hij zijn vinger een klein beetje en bleef verder zo roerloos liggen tot Reece hem weer achterliet in de speciaal ingerichte ziekenhuiskamer.

Die avond kwam Dave met veel moeite uit zijn raceauto bedje. Hij gleed in zijn pantoffeltjes en schuifelde voorzichtig de gang op. In een hand had hij zijn favoriete knuffel en zijn andere tastte voorzichtig aan de muren. Hij schoof voorzichtig de trap af en rende haast de donkere hal door, de woonkamer in en vervolgens de hal richting de slaapkamer van zijn vaders. Hij taste op zijn tenen naar de klink en trok snikkend aan het dekbed van het bed waar zijn vader sliep. "Papa," jammerde hij zachtjes terwijl hij probeerde op het bed te klimmen. Hij begon te snikken en er stroomde dikke tranen over zijn warme wangetjes. Toen hij eenmaal bij zijn vader op het bed lag klauterde hij in zijn armen en begon met zijn knuffel tegen zich aangedrukt zacht te huilen. "Waar is pappie nou heen? Wanneer komt hij nou terug? Ik vind het niet meer leuk. Ik wil pappie terug". Zijn zinnen werden onderbroken met hartstochtelijke snikken en hij drukte zijn gloeiende voorhoofd dicht tegen zijn vaders shirt aan.

[Damien]

Reece opende loom zijn ogen en keek slaperig op naar Dave. Hij keek hem mistroostig aan en aaide over zijn hoofdje. Hij zweeg even. ''Ik weet het niet lieverd, ik hoop zo snel mogelijk..'' hij haalde diep adem en probeerde zijn tranen binnen te houden omdat hij groot wou blijven voor zijn zoontje. Hij drukte een kusje op zijn voorhoofd en streelde langs zijn wang. ''Blijf jij vanavond maar bij mij slapen, goed?'' hij glimlachte en dekte hem toe in bed en drukte het knuffeltje dichter tegen hem aan. ''Ga maar lekker slapen,'' hij glimlachte en trok het deken over zich heen. De volgende morgen liet hij een briefje achter voor de nanny dat Dave in zijn bed lag te slapen. Hij reed naar kantoor en begroette Daniel niet toen hij naar binnen liep. Hij hing zijn jas op en ging in zijn stoel zitten. Hij veegde wat stof van de foto van Basil en zette hem recht neer zodat hij hem recht aankeek. Hij glimlachte eventjes naar de foto en keek toen even naar Daniel voordat hij documenten begon te schrijven.

[Thundra]

Daniel veerde haast overeind toen Reece binnenkwam en keek hem fronsend aan toen hij hem straal voorbij liep zonder wat te zeggen. "Ook goedemorgen," sprak hij terwijl hij zich weer in zijn stoel liet glijden en verder ging met het beantwoorden van de vele mailtjes. Na een poosje kwam hij overeind om zijn koffiemok bij te vullen en een paar documenten op te halen bij de informatiebalie begane grond. Hij botste haast tegen een postbode op. Het was een jonge jongen met een ingespannen rood gezicht dat verraadde dat hij flink had gefietst. Hij liet de envelop uit zijn hand vallen en Daniel raapte die voor hem op. "Meneer R. Rowlands," las hij hardop voor. De postbode knikte instemmend. "Ja, dat klopt. Ik kom direct vanuit het ziekenhuis. Ze hebben hem proberen te bereiken via zijn telefoon maar het lukte hen niet. Ook op zijn mobiel leek hij praktisch onbereikbaar dus hebben ze mijn gestuurd en -" Daniel kapte de jongen af door te knikken en glimlachte naar de jongen. "Goed. Hij is mijn werkgever dus ik neem het hier wel van je over". Hij vergat zijn koffie en de documenten op de informatiebalie en haastte zich richting de lift. Hij viste het papiertje uit de envelop en begon het priegelige handschrift te lezen. Het was echt een dokters handschrift en in haast geschreven. Erg speciaal was het wel dat ze er zoveel moeite voor hadden gedaan. Maar het was ook heel speciaal dat iemand die bijna acht maanden in coma heeft gelegen nog tekenen van leven geeft. Zijn ademhaling versnelde wat en hij snelde naar de werkplek. Hij hield de envelop stevig in zijn handen gekneld en schoof die vervolgens onder zijn toetsenbord.
Hij had zelf ook vergaderingen en kwam er net van een terug toen hij Reece in haast zijn jas zag pakken. Hij had de verstopte envelop in zijn hand en zijn wangen waren haast rood van inspanning en waarschijnlijk ook van woede omdat Daniel het die hele ochtend voor hem had verstopt. "Nee, Reece! Niet gaan. Het is niet wat je denkt. Je moet niet gaan," hij versperde de deur en merkte zelf hoe onduidelijk hij nu was. "Je moet hem vergeten. Hij gaat dood. Het is voor je eigen bestwil dat ik die envelop heb verstopt. Ze maken je alleen maar gek - Die mensen van het ziekenhuis. Hij kan niet meer wakker worden Reece! Hij is al dood". Hij knikte heftig en versperde voor Reece nog steeds de weg.

[Damien]

Reece keek woest naar Daniel. ''Godverdomme!'' siste hij. ''Waarom heb je dit voor mijn verborgen?! Hij is niet dood!'' hij snoof. ''Ga uit de weg!'' toen Daniel niet reageerde sloeg Reece hem stevig in zijn gezicht. Hij duwde hem daarna kwaad aan de kant. Hij pakte zijn tas en trok de envelop uit de jongen zijn handen. Hij keek hem even kwaad aan. ''Denk maar niet dat ik ooit verliefd op jou zou worden,'' spuugde hij uit. Hij rende naar zijn auto terwijl zijn jas achter zich aan fladderde. Veel te snel reed hij naar het ziekenhuis en liet zijn tas in de auto liggen en sjeesde het grote gebouw in. ''Basil?!'' hij gooide de deur open van de kamer en keek naar Basil die nu op zijn zij lag. Reece nam op de stoel naast hem plaats en pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. ''Basil..?'' hij wreef met zijn duim over de rug van z'n hand. ''Lief..'' vroeg hij bijna hopeloos. Hij drukte er zacht een kusje op en keek hem verdrietig aan. ''Kan je me horen?'' hij zweeg even en haalde diep adem. ''Ik mis je Basil... Dave en Jamie missen je ook...'' hij beet zachtjes op z'n onderlip en drukte zijn lippen op elkaar om tranen binnen te houden. Ondanks dat rolde er twee tranen over zijn wangen en zijn ogen kleurde rood. Hij drukte zijn lippen weer op Basil zijn hand en snikte zachtjes. Hij snotterde en drukte het tegen zijn wang. ''Kom terug Basil.. alsjeblieft...''

[Thundra]

Het was later in de avond. De sterren stonden aan de donkerblauwe hemel en schitterde fel - Zelfs ondanks alle lichten in New York waren ze te zien. De artsen hadden Reece aangetroffen bij Basil zijn bed en hem bij hem laten zitten voor een paar uur voordat hem werd verteld dat Basil weer rust moest hebben. Ze konden hem echter niet verbieden plaats te nemen in de wachtkamer. Dave en Jamie waren onder het toezicht van een goedbetaald kindermeisje. Net toen Reece een beetje leek in te dommelen werd hij haast opgewonden heen en weer geschuwd aan zijn schouder. Het was een jonge arts met een vuurrode blos op haar gezicht. "Het is een wonder, meneer Rowlands", wist ze puffend uit te brengen. Ze zag er aangenaam verrast uit en haar wangen glommen in het felle tl-licht van de hal. "Hij is wakker". Meer had ze niet echt nodig om Reece compleet te doen ontwaken en richting Basil zijn kamer te snellen. Het was er druk en er stonden verscheidene artsen om het bed heen waar Basil maanden had gelegen. Maar de apparatuur stond uit en het magere, bleke scharminkeltje wat er van Basil over was gebleven zat rechtop op bed. Zijn vettige lange haar reikte tot zijn schouders en zijn armen waren enorm dun net zoals zijn ingevallen gezicht. Toch had hij iets van zijn schoonheid behouden en dat was zijn verfijnde gezicht en mosgroene ogen. Ze stonden uitgeput en glommen dof. Hij gleed met zijn tong langs zijn droge lippen en had zich haast nog nooit zo vermoeid en opgelucht gevoeld. "Reece," stamelde hij toen zijn echtgenoot zich tussen de doktoren heen had geperst. Plotseling besefte hij hoe eenzaam en angstig hij was geweest en hoe erg hij Reece had gemist. Hoe erg hij alles had gemist. Hij snakte naar adem en klauwde zich vast aan Reece toen die hem omhelsde. Hij begon te snikken en hij moest Reece loslaten door enorm pijnlijke steken in zijn zij. "Reece," murmelde hij weer. Hij bleef zijn naam murmelen tot een belangrijke dokter met Reece wilde praten over Basil en voor Basil een enigszins betere maaltijd werd voorbereid die zijn maag zal kunnen verdragen na zolang vloeibaar voedsel maar hem ook wat zal aansterken.

[Damien]

Tranen stroomde over Reece zijn gezicht toen hij Basil eindelijk weer vast had. Hij klamde zich vast aan Basil zijn ziekenhuis japon en drukte zijn gezicht in zijn nek. ''Basil..'' mompelde hij zacht, snikkend. ''Je bent er weer.. je bent er weer..'' hij lachte door zijn tranen heen en drukte een stevige zoen op zijn wang om hem vervolgens aan te kijken. ''Je bent er weer...'' hij lachte en kuste hem nu op zijn mond. De stoppels van Basil prikte op zijn wangen maar het maakte hem niet uit. Hij pakte de jonge man zijn hand vast en bleef naar hem glimlachen. ''Je lijkt een beetje op mij nu..'' hij streek over Basil zijn dunne armen en drukte een kusje op zijn hand. De doktoren controleerde Basil zijn ogen, oren en harslag. Toen dat allemaal gedaan was gaven ze hem een prik zodat hij zich wat lekkerder voelde. Na een tijdje werd er warme soep gebracht. Voor Reece hadden ze een kopje koffie omdat hij zoals gewoonlijk geen trek had. Ze gaven de twee tijd om even samen te zijn. Reece had Basil zijn hand nog steeds niet los gelaten en hielp hem met eten en kuste soms wat van de soep weg. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij weer wakker was. ''Ik was zo bang..'' mompelde hij terwijl hij keek hoe Basil zijn soep at. ''Ik was zo bang dat je niet meer wakker zou worden,'' hij streek over zin hand. ''Ik was bang dat als jij er niet meer was.. ik Dave en Jamie in de steek zou laten, en jou zou teleurstellen, dat is wel het laatste wat ik wil,'' hij keek Basil weer aan. ''Maar je bent er weer!'' bedamde hij. ''En je mag als je weer een beetje aangesterkt bent weer naar huis, leuk he?''

[Thundra]

Basil glimlachte om Reece en schudde zijn hoofd. Hij wist niet hoe hij er nu uitzag maar het zal er vast niet uitzien. Hij was vast een blonde, vermagerde versie van Jezus in dat ziekenhuis gewaad en dat lange vettige haar. Hij nam voorzichtige hapjes van de soep en had nog nooit zo genoten van ziekenhuis-eten. Terwijl hij voorzichtige hapjes nam, zich liet kussen door Reece en hem met een permanente glimlach op zijn gezicht aankeek verdronk hij haast weer in zijn donkere ogen. Hij kon niet beschrijven hoe prachtig ze waren en elke keer als hij erin keek zag hij een andere tint bruin erin. Hij zette zich wat rechter op en legde zijn hand voorzichtig in die van Reece. "Ik ben er weer," bevestigde hij schor. Zelfs zijn stem klonk niet als die van Basil maar meer als van iemand die op sterven na dood was. "Ik wil.. Dave en Jamie zien," murmelde hij na een poosje terwijl hij zich terug legde in de kussens. "Maar ze moeten me niet zo te zien krijgen. Ze zullen zich doodschrikken". Hij streelde over Reece zijn onderarm en sloot zijn ogen een lange tijd. De soep verwarmde zijn buik enorm en hij voelde zich loom en gelukkig. Toch durfde hij zich op een of andere manier niet toe te geven aan zijn vermoeidheid en pas de volgende dag toen hij door een paar verpleegsters gewassen werd durfde hij in het comfortabele ligbad zich over te geven aan zijn slaap.
Basil zijn haar werd weer geknipt in zijn oude model en hij mocht de komende tijd niet lopen. Hij had zeker veertien uur per dag aan complete rust nodig en werken was uitgesloten. Dat was op zich niet een groot probleem aangezien Reece genoeg verdiende en al verdiend had in het verleden om het gezin te onderhouden. Toch was het weer een tegenslag voor Basil en hij was erg stil en bleker dan eerst toen de dokter allemaal uitlegde waar hij zich de komende tijd en soms zelfs de rest van zijn leven zich allemaal aan zal moeten houden. Zijn moeder kwam de laatste dag in het ziekenhuis nog langs en ze bleef uren bij haar zoon en pleegzoon en bleef ze beide knuffelen en kussen. Ook Reece zijn ouders zouden langskomen zodra Basil weer thuis was en die kon haast niet wachten om eindelijk weer zijn kinderen in zijn armen te sluiten. Over Reece zijn vreemdgaan werd de komende tijd niet gesproken.

[Damien]

Basil mocht eindelijk weer naar huis, Reece had hem ontzettend gemist thuis en kon niet wachten hem weer in z'n armen te sluiten. Hij reed hem in de rolstoel naar de auto en hielp hem naar binnen. Vervolgens klapte hij de rolstoel in en stopte die achterin. Hij stapte naast Basil in en keek even naar hem. ''Ik kan.. het niet geloven dat je er weer bent Bas, ongelofelijk..'' hij boog naar hem toe om hem zachtjes op z'n wang te kussen. Hij reed naar huis en hielp Basil weer naar boven. Thuis stopte hij de rolstoel weg en tilde hij Basil op als een prinsesje om hem op de bank te leggen. ''Ik haal de kinderen wel eventjes..'' hij liep naar boven en haalde de kinderen wie hij verteld had boven te blijven. Ze gingen bij hun vader op de bank liggen en knuffelde hem. Ze keken met z'n drieën een film en Reece zorgde voor wat te eten. Toen de kinderen naar bed gingen plofte hij neer naast Basil. Hij kroop naast hem neer en knuffelde hem. ''Ik ben blij dat je er weer bent.. ik hoop dat je snel weer helemaal beter bent..'' hij grinnikte. ''De dokter zei dat je nooit weer helemaal beter wordt, dat je er altijd last van gaat houden..'' hij glimlachte scheef. ''Het is wel te overleven..'' hij kuste hem weer en deze keer in zijn nek. ''Ik hou van je..''

[Thundra]

Basil omhelsde zijn kinderen en knuffelde ze beide. Hij belaadde ze met kusjes op hun wangen en voorhoofd en bleef ze vertroetelen tijdens het kijken van de film. Hij at ondanks zijn rammelende maag maar bescheiden beetjes van Reece zijn eten zoals de dokter had opgedragen en hij kuste en knuffelde Dave en Jamie uitgebreid voordat ze naar bed gingen en beloofde ze nog een nachtkus te geven als ze lagen te slapen. Daarna vleide hij zich heel dicht tegen Reece aan en keek hem van zijn ooghoeken aan. Hij glimlachte even en snoof. "Jawel," murmelde hij zachtjes. Hij had nog niet erg veel tegen Reece gezegd sinds hij wakker was bedacht hij zich opeens en hij omklemde zijn echtgenoot beter. Basil drukte zijn gezicht tegen Reece zijn borst en streelde hem over zijn zij. "Het huis is een complete troep," hij keek even op en staarde naar al het speelgoed dat overal verspreid lag en grijnsde. Hij drukte zijn handen in Reece zijn nek en kuste hem liefdevol. "Maar voorlopig kom ik toch nergens meer zonder jouw hulp dus morgenochtend zal ik alles opruimen". Hij pakte Reece zijn hand en kneep er zachtjes in. "Alles wordt weer zoals het was maar dan een beetje anders, liefje". Hij grinnikte en kuste hem nogmaals. Toch voelde hij een soort vreemde leegte in zich die hij nooit anders had gevoeld als hij Reece kuste. Toen hij Dave en Jamie inderdaad een nachtkus had gegeven en zich had gewassen en zich alleen in zijn boxershort en vochtig haar had ingestopt en hij Reece zijn armen om zich heen voelde besefte hij waar het vandaan kwam. Hij realiseerde zich dat hij opeens niet meer de enige jongen was met wie Reece had gevreeën. Die misschien wel in zijn armen had gelegen. Die hem in ieder geval gekust had. "Reece," begon hij weifelachtig. Hij draaide zich om in zijn armen zodat hij met zijn gezicht naar hem toe lag. Hij streelde hem met warme handen over zijn stoppelige wangen en gleed door zijn haren. Hij opende zijn mond en sloot hem weer toen Reece zijn donkere, glimmende ogen de zijne ontmoette. "Ik houd van je," piepte hij hees. "En ik ga nooit meer bij je weg," er glinsterde tranen in zijn ooghoeken.

[Damien]

Reece had Basil die avond in bed geholpen en ze hadden samen geslapen. Basil mocht de komende tijd geen seks hebben of andere dingen doen die hem te veel uitputte, dus Reece nam maar een tijdje vrij zodat hij het huishouden kon doen, de kinderen brengen en ophalen van school en het dagverblijf, koken (voor zover Reece dat kon) en dat soort dingen. Hij liet Basil lekker in bed liggen en haalde de post uit hun postbus beneden. Er zat een plat doosje met merci chocolaatjes in en een klein kaartje. Op de envelop stond ''Basil'' geschreven, dat Reece herkende. Zwijgend sloot hij de deur en keek of Basil nog in bed lag, hij hoorde geluiden van de televisie in hun slaapkamer, goed. Hij ging zitten, opende de envelop en las het briefje terwijl hij op zijn lip beet. Het was een ''besterschap'' kaart, met daarin een tekstje geschreven. ''[i]Chocolade helpt goed tegen gebroken harten, of heeft Reece het nog niet verteld?[/i]'' de brief was gesigneerd met een onleesbare handtekening maar Reece wist meteen van wie het was. Woedend scheurde hij de kaart en de envelop in stukken en smeet ze in de prullenbak. Hij gooide de doos chocolaatjes erachteraan. Hij haalde diep adem en krabde aan zijn voorhoofd. Daniel moest blij zijn dat Reece nu vrij had genomen, anders zou hij hem direct in stukken hakken. Hij vond het niet waard om de jongen op te zoeken, dan zou hij hem waarschijnlijk toch alleen maar gaan verkrachten of iets in die richting. Geïrriteerd ging hij de deur uit om de kinderen op te halen van school.