Caleb & Iraj

[Thundra]

Iraj was al wees voordat hij had gevoeld wat pure moederlijke liefde en een thuis inhield. Als een dreumes die amper op zijn mollige beentjes kon blijven staan en pas melktanden in zijn lachende mond bezat werd hij meegenomen door een graatmagere jonge zakenroller die later een van de meest gevreesde moordenaars van het gehele keizerrijk zal worden. Iraj diende als speelkameraadje voor diens kleinere broertje David - Die net zoals zijn broer graatmager maar ook nog eens lijkbleek en zwak was. Verscholen achter hoge opgestapelde houten kisten en viezige lappen stof in een vergeten achterstraat hadden ze hun eigen persoonlijke schuilplaats die ze samen met nog een stel andere wezen deelde. Iraj en David waren de gehele dag met elkaar opgezadeld en hielden hun schuilplaats in de gaten terwijl Iraj ongemerkt ook de ziekelijke David observeerde en tegen het vallen van de avond ervoor zorgde dat er te eten was. Terwijl Caleb en de rest van de bende stal en soms hele dagen wegbleef en met bloed besmeurde kledij en vermoeide ogen terug kwam sloten Iraj en David een hechte vriendschap. Iraj verzorgde hem en Caleb stal geld om medicijnen bij een chirurgijn te kopen. Toch mochten die wonderpilletjes en kruidenpoedertjes niet baten - Toen Iraj ongeveer zeven jaar oud was overleed David in zijn slaap. Iraj was er kapot van en Caleb misschien nog het meest. Maar ondanks Iraj niet Caleb zijn biologische broertje was bleef hij ervoor zorgen dat ook hij te eten kreeg en bleef hij op hem letten. Hij stal kleding voor hem als hij dat nodig trachtte te hebben en zorgde altijd wel voor de hoognodige dingen zoals medicijnen of voedsel. Als Iraj hem er naar zal hebben gevraagd zou hij waarschijnlijk zelfs een manier wisten om aan geurwater, boeken of sieraden te komen.
Iraj wist uiteraard dat Caleb niet op een rechtvaardige manier aan deze spullen kwam. Niets aan het straatbestaan was rechtvaardig en zelfs op hun verstoppingsplek had Caleb hem opgedragen altijd een mes bij zich te dragen.
Er ontstond een diepgaande band tussen de twee jongens ondanks het leeftijdsverschil. Hoewel Caleb zich het liefst het meest afzonderde van de rest van de bende sliep Iraj altijd dicht tegen hem aan. Caleb leerde hem het stelen en zichzelf te verdedigen terwijl Iraj hem vertelde over de gesprekken die hij had gehad met zijn broertje voor zijn dood als hij niet kon slapen en hij zorgde ervoor dat het malste stuk vlees in de stoofpot naar Caleb ging.

[Damien]

Caleb was altijd al een zorgzaam type geweest. Toen zijn broertje overleed kon hij het niet over zijn hart verkrijgen de arme jonge wees op straat te zetten, hij zou het misschien makkelijker hebben als hij dat wel deed, maar hij voelde zich verbonden met hem. Iraj was de brug tussen hem en zijn overleden broertje. Caleb hield veel van hem en zorgde dat hij zoveel mogelijk te eten kreeg en nieuwe kleding. Hij had vaak de neiging weg te dromen onder het rennen, wat niet het slimste idee was. Hij keek snel over zijn schouder naar achteren, achter hem rende nog twee jongens van een paar jaar ouder met een zak over hun schouder. Een stuk terug rende een paar politieagenten met grote snorren en tulbanden om hun hoofd gewikkeld die dezelfde kleur had als hun uniform. Caleb sprong over een paar kisten heen en zijn vrienden volgde. De meeste jongens waren even oud als hij was, rond de 18. Een van de jongens was pas 12, maar hij was een echte felle jongen. Hij gedroeg zich als iemand van 20 en was lenig. Hij was altijd de persoon die hielp de winkeliers af te leiden, door te doen alsof hij zich bezeert of zijn ouders kwijt was. Het was hun net gelukt een lokale wasserij te bestelen, ze hadden twee zakken vol vieze kleding mee gestolen die ze zelf konden wassen. De grote gewaden konden ze tot warme dekens naaien voor in de winter. De jongens waren snel, te snel voor de agenten. Na een tijdje raakte ze hun kwijt en hijgde uit terwijl ze door de achterbuurten sjokte. Ze gaven elkaar een high-five en liepen lachend door de straten. Aan de rand van de achterbuurten hadden ze een slecht beschut hutje gebouwd waar ze in totaal met ze zessen in woonde. Ze hadden wel gezorgd dat elke slaapplaats beschermd was door een soort gordijn. Caleb sliep samen met Iraj omdat hij altijd bij hem wou zijn om hem te beschermen, hij was bang dat hij ook zou overlijden in zijn slaap, en wou zorgen dat hij bij hem was. Hijgend en puffend van het rennen zette ze hun zakken neer en plofte neer op de droge stoffige grond. Met een zelfvoldane grijns keek Caleb naar Iraj. ''Hee makker..'' Hij stond op liep naar hem toe. Het gordijn was aan de kant gehaald en vastgezet met een knijper. Hij lag op een oud tweepersoons matras dat ze ook hadden gestolen van een marktkoopman. Het deken was gemaakt van aan elkaar genaaid stukken kleren en gordijnen. Hij plofte naast hem op het matras en streek over zijn hoofd en knuffelde hem even. ''Hoe voel je je?'' De enige persoon tegen wie hij écht altijd lief was was Iraj, tegen de rest van zijn vrienden snauwde hij altijd en was hij meestal chagerijnig. Het was daarom voor hun altijd heel raar om te zien hoe hij met de jongen omging, ze plaagde hem er soms mee dat hij met hem wou trouwen, Caleb snauwde ze dan alleen maar nog erger af en sloeg ze op hun schouder. Hij legde zijn hand op de jongen zijn hoofd. ''Je hebt koorts...'' hij stond op en haalde een oud hemdje uit de zak en maakte hem nat in een vieze emmer water en kneep hem uit. Hij legde hem op de jongen zijn voorhoofd en zuchtte. ''Meer kan ik nu niet doen.. sorry..''

[Thundra]

Beangstigende koortsdromen werden afgewisseld door momenten waarop al zijn zintuigen op sterk leken te staan en de stank van de straat onbederfelijk was en het geschreeuw van ruwe stemmen vanaf de grote markt meters verderop duidelijk hoorbaar waren. Er gutste geurloos zweet over zijn voorhoofd en ingevallen wangen. Toch had Iraj geprobeerd de stamppot te bereiden omdat hij wist dat de bende hongerig was na zo'n rooftocht. Hongerig naar wat gebruikelijk hun enige maal op een dag was - Bestaande uit gedroogde groenten, taaie stukken vlees en vette jus. Het stond pruttelend in een roestig pannetje op een bescheiden kookvuurtje. Iraj zorgde naast het eten ook voor de slaapplaatsen en verjaagde de ratten. Hij boende zo goed mogelijk het zand van de straatkeien en repareerde schoenzolen of naaide nieuwe knopen aan hemden. En ondanks zijn eigen zwakke gezondheid was hij ook goed in het genezen van zweren en het stillen van hoofdpijn of krampen. Hij had zichzelf een pauze gegund om tot rust te komen op de bevuilde matras en direct was hij weer hevig aan het transpireren en was zijn mond kurkdroog. Soms was hij bang dat hij dezelfde ziekte als David had en dat hij er net zoals zijn vriend eraan zal bezwijken in zijn slaap. Daarom sliep hij als het even kon niet al teveel maar lag het grootste gedeelte van de nacht tussen slapen en waken in naast Caleb. Kermend probeerde hij zich wat overeind te zetten toen hij diens stem hoorde en hij liet zich puffend weer achterover in de dekens vallen. Hij haatte het om Caleb 'lastig te vallen' met zijn zwakte en hij duwde het vochtige doekje wat weg. "Dat geeft niet. Het gaat best," weer probeerde hij overeind te komen en deze keer met wat meer succes. Hij glimlachte dapper en observeerde Caleb zijn gezicht even. "Hoe was de roof? Aan de jongens te horen wel succesvol". Hij knikte richting het geïmproviseerde gordijn waarachter de andere benden leden opgewonden met elkaar praatte. Als iemand gesnapt was of ze niet met hun buit hadden kunnen wegkomen waren ze meestal dagen terneergeslagen en humeurig. Het volgende moment werd het gordijn wat opzij geschoven en kwam het viezige gezicht van het jongste bendelid tevoorschijn. "Hé, tortelduifjes," sprak hij terwijl hij spottend grijnsde. "Is het goed als wij alvast voor onszelf opscheppen? Ik sterf van de honger". Iraj knikte en liet zich omhoog trekken door Caleb. Iraj had nooit de kans gehad om goed te groeien zoals de meeste straatkinderen en daarom was hij niet heel groot. Hij had uitzonderlijk steile, zwartbruine haren en een olijfkleurige huid. Hij hield grip door zich vast te klampen aan Caleb zijn arm maar voelde zich beter toen hij zich tegoed deed aan zijn eigen stamppot en iedereen te gulzig aan het eten was om nog een goed gesprek te voeren. Af en toe wierp hij een korte blik op Caleb en hij keek op toen de jongste snotaap zijn bord met een klap naast zich neerzette. "Kon je niet meer klaarmaken?" Jammerde hij tegen Iraj terwijl hij zijn handen tegen zijn maag drukte. "Je ziet er trouwens verschrikkelijk uit," merkte een ouder lid op. "Nog slechter dan de keer dat er een slang zich tussen je dekens had verstopt". Iraj haalde zijn schouders op en frunnikte wat aan zijn duimnagel. "Het gaat prima," beaamde hij kalmpjes. "Je ziet nog bleker dan David voordat hij stierf", mengde een ander lid zich er opeens bij in. Hij was al zolang Iraj zich kon herinneren een van de bendeleden geweest en ondanks hij een goede rover was had hij door zijn gebrek aan tact heel wat ruzies moeten uitvechten met andere bendeleden. Hij merkte meteen dat hij een fout was begaan door over Caleb zijn kleine dode broertje te beginnen en hij vloog overeind - Caleb was nou niet bepaald het persoon waarmee hij graag ruzie kreeg. "Ik ga gokken". In zijn haast om weg te komen en een ruzie te vermijden vertrok hij zonder geld uit hun schuilplaats en rende de achterstraat uit - Richting het verwaarloosde noorden van de stad. De andere jongens bleven een tijdje stil en Iraj keek vanuit zijn ooghoeken naar Caleb. "Hij bedoelde het vast niet zo," murmelde de jongeling opeens weer. "Waarschijnlijk had hij gewoon gedronken. Ik vond sowieso dat hij naar alcohol rook vanmiddag. Anders zal hij er niet over beginnen, toch?" Hij keek de groep rond en wierp Iraj even een vragende blik toe - "Toch?"

[Damien]

Caleb nam een grote hap van de stampot en kauwde er tevreden op. Hij was niet echt aan het luisteren tot hij de naam David hoorde vallen. Hij keek naar de jongen die lijkbleek weg trok. Caleb fronste en leek elk moment uit te barsten, hij ontsnapte net op tijd. Met een zucht zette Caleb zijn schaaltje aan de kant. '''Het zal wel..'' mompelde hij licht geïrriteerd. Hij keek even elk lid aan met zijn donkere ogen, ze zaten vol haat en woede. Caleb had een herkenbaar uiterlijk. Hij had net als iedereen donker haar en een olijfkleurige huid. Over zijn linkeroog liep een litteken dat stopte op zijn wang. bij ongeveer de hoogte van zijn neus. Hij had een wat grote maar rechte neus en een strakke kaaklijn die zijn jonge maar mannelijke gezicht heel aantrekkelijk maakte. Het was totaal geen lelijke jongen. Er zat nog een klein littekentje aan de rechterkant van zijn bovenlip, maar die viel minder op. Het risico op littekens was groot als je veel vocht en stal. Hij was nou eenmaal een dief. Hij kreeg weer een vriendelijke glans in zijn ogen toen hij naar Iraj keek en glimlachte naar hem. Hij sloeg zijn arm om hem heen en drukte hem eventjes tegen hem aan. ''Hoe voel jij je? Ik ga zo nog wat medicijnen voor je zoeken,'' Hij stond op en keek nog even naar de jongens, ze reageerde niet. ''Gaan jullie ook nog wat doen of niet?!'' Ze schrokken overeind en snelde snel alle kanten op. Caleb keek naar Iraj en knipoogde voordat hij vertrok. Hij zette zijn capuchon over zijn hoofd en deed een doekje voor zijn mond en keek rond terwijl hij door de markt liep. Hij liep langs de kruidenier en deed zijn doekje af. Hij knikte even naar de man. Het was een oude demente man dus vergat altijd alles bijna direct, vooral gezichten. Toen de man bezig was met een man uit te leggen welke kruiden tegen diaree waren, was het zijn kans. Hij stak zijn hand uit en greep een hand gedroogde bladeren en schoof het in zijn mouw. Hij pakte zoveel mogelijk soorten bladeren en liep daarna met een vaartje weer terug naar het hutje. De meeste jongens waren bezig en sommige waren ook weg, waarschijnlijk ook uit stelen, kleinere dingetjes. Hij spoelde het pannetje om in vies water en kookte de bladeren in een laagje van het vieze water. Hij goot het in een klein kopje en gaf het aan Iraj. ''Hier, hopelijk voel je je dan beter,''

[Thundra]

Iraj keek Caleb na en glimlachte heel even terwijl hij zijn ogen neersloeg en daarna overeind krabbelde zoals alle andere jongens. Hij ging de boren schoonmaken met vochtige stukken stof. Sommige jongens grepen naar hun geld en trokken eropuit om te gaan gokken in het noorden of gingen opzoek naar andere soort sensatie die te vinden was in het noordelijke deel van de stad. Sommige trokken richting het oosten - Naar de grote markt en de eethuizen om daar nog wat te ranselen. Alleen de jongeman die had opgemerkt dat Iraj er slecht aan toe was was gebleven om een paar helende steekwonden bij zijn arm te inspecteren. Overdag was het snikheet en in de nacht kon het verrassend koel zijn. Eigenlijk was het alleen maar fijn in de avond. Als de krekels in de dichtstbijzijnde overwoekerde tuintjes begonnen te tjirpen en de eerste heldere sterren aan de avondhemel verschenen. Iraj sorteerde de borden weer op hun vaste plaats bij alle andere potten die werden gebruikt om in te koken en mokken om uit te drinken en nam toen plaats met een doorgescheurde verstelde broek van een van de leden en zocht een tijdje naar een naald en gare. Hij reed stukken stof af van kledingstukken die ze echt niet meer konden gebruiken en vulde het gat bij de broek op totdat het er weer respectabel uitzag. Eigenlijk was dit vrouwenwerk en Iraj voelde zich soms wel vernederd als de andere jongens er opmerkingen over maakte maar door gebrek aan vrouwen in de bende moest er iemand toch de kleding repareren en het eten voorbereiden. David had het ook al gedaan en Iraj had hem daarbij geholpen - De zwakste moesten nou eenmaal dat soort werk verrichten. Daarbij verafschuwde Iraj het idee om zelf de straat op te gaan om te gaan roven. Hij keek op toen Caleb terug kwam en nam met een dankbaar knikje de kop kruidenthee aan. "Laat me raden," begon hij terwijl hij de warme doordringende geur opsnoof. "Je hebt dit gestolen bij die oude Jakob". Hij nipte er voorzichtig aan en zijn voorhoofd blonk weer van de transpiratie. "Hij is niet zo duur en ik gun hem die verwardheid niet op zijn oude dag. Ik hoorde van Adan" een van de bendeleden,"dat hij er de vorige keer twee dagen ondersteboven van was geweest omdat hij dacht dat geesten zijn hoestsiroop hadden gestolen". Hij grijnsde en nam nog een grotere slok.

[Damien]

Caleb trok zijn wenkbrauwen op. ''Achja, op zijn oude dag ziet hij niet eens meer dat er wat weg is..'' Hij keek naar hoe hij het opdronk en gaapte toen. ''Ik ga alvast slapen..'' hij schopte zijn schoenen uit en kroop onder de dekens en drukte zijn hoofd in het zachte kussen. ''Truste,'' mompelde hij gapend.
De volgende morgen was Caleb al vroeg wakker, hij had weer tegen Iraj aan geslapen met zijn armen om hem heen. Hij trok zijn schoenen aan en plensde wat water in zijn gezicht. Hij zag dat al de jongens weer in hun bed lagen in de meest vreemde houdingen. Hij keek naar buiten en snoof de frisse lucht op. Het was vandaag niet zijn beurt ontbijt te stelen, heel soms stalen ze wat broodjes bij de bakker, een keer in de week of iets, ze wisselde dan af wie dat moest doen. Caleb besloot een wandeling te maken om een frisse neus te halen en ergens te plassen sinds ze geen po of wc hadden. Hij liep door het zand het dorp uit richting een jungle achtig bos aan de rand van het dorp. De grond werd vochtiger, er was een rivier in de buurt. De rivier was helemaal troebel en had de kleur van het zand. Caleb haalde diep adem en schoof zijn broek een stukje naar beneden om met gesloten ogen te plassen in de rivier. Hij schrok omhoog toen hij een keiharde pets op zijn penis voelde. Een dikke kleine mevrouw stond kwaad tegen hem te schreeuwen en te wijzen naar een paar kinderen die verbaast met grote ogen naar de jonge man staarde. Nog een pets, nog een pets. Caleb kromp in elkaar. Verbazend hoe een natte doek zoveel pijn kon doen. In elkaar gedoken van de pijn en met de vrouw nog steeds schreeuwde sjokte hij weg naar het hutje. Toen hij er was waren tot zijn opluchting al de jongens weg en was alleen Iraj er. Kreunend keek hij naar zijn rode penis. ''Godverdomme..' siste hij geïrriteerd. ''Ah klote dat doet pijn...'' hij beet op zijn lip en ging op zijn knieën zitten bij Iraj. ''Weet jij hier wat tegen?'' mompelde hij met een vertrokken gezicht.

[Thundra]

Iraj wreef het slaap uit zijn ogen en was nog steeds bezig met het ontbijt dat Adan die morgen had gehaald. Danish, de jongen die zijn mond gisteren had versproken tegenover Caleb was nog steeds niet teruggekeerd en het kon nog wel even duren voordat hij zijn gezicht weer durfde te laten zien. Hij scheurde zijn brood in kleinere stukken en staarde naar de hongerige veldmuizen die zich rondom zijn voeten hadden verzameld. Zolang het geen ratten waren vond hij het best. Ze hadden nog zelfs best wat aandoenlijks - Die witte pluizenbolletjes met hun lichtroze oren. Hij wilde ze net een stukje brood voeren tot ze opschrokken van Caleb die met zijn broek aan zijn knieën de hut binnen sjokte. Hij had geluk dat het zo stil was op straat. Toch was hij waarschijnlijk iemand tegengekomen want zijn geslachtsdeel zag helemaal rood - Minstens zo rood als Iraj zijn wangen die onwillekeurig een steeds diepere kleur kregen. "Hoe is dat nou gebeurd?" Hij grijnsde het ongemakkelijke gevoel weg en probeerde Caleb zijn bezeerde penis met een kritisch mogelijke blik op te nemen. Hij kon het niet laten om zacht te lachen toen die vertelde wat er was gebeurd en hij gebood hem om plaats te nemen op hun matras. Hij grabbelde in een zak die hij in de hoek van hun geïmproviseerde kamertje had gezet en haalde er een zalfje uit dat eigenlijk bedoeld was tegen striemen en kneuzingen. Gelukkig voor Caleb was het geurloos en Iraj bracht het heel voorzichtig aan op de rode huid. "Kusjes helpen ook goed," grapte hij terwijl hij even omhoog keek in Caleb zijn gezicht. Direct kleurde hij weer helemaal rood. "Vrouwenkusjes," voegde hij er snel aan toe.

[Damien]

Caleb kleurde ook onwillekeurig rood en beet op zijn lip. Hij kneep in de dekens. ''Het prikt..'' mompelde hij geïrriteerd. Hij zuchtte diep toen de zalf langzamerhand zijn werk begon te doen. "Misschien Hij keek hoe Iraj nog een laag zalf erop wreef. Het voelde eigenlijk best lekker, wat heel verkeerd was. Caleb probeerde er niet aan te denken en keek steeds rond. God wat was hij blij dat de jongens weg waren, als ze dit zagen zullen ze hem echt uitlachen. Caleb krabde wat aan zijn hoofd en keek weer naar de jonge jongen. ''Bedankt..'' hij glimlachte vaag. ''Dat je m'n penis verzorgd,'' hij grinnikte even en keek toen weer weg. ''Misschien.. werken mannenkusjes ook wel..'' mompelde hij na een tijdje stilte. Hij slikte hoorbaar en haalde even zijn neus op.

[Thundra]

Iraj keek Caleb vragend aan en trok niet begrijpend een wenkbrauw op. Daarna hief hij lachend zijn hand op met de gedachten dat Caleb een grapje had gemaakt. "Wil je nog een klap?" Hij liet zich glimlachend naast Caleb op de matras zakken en probeerde de plotselinge misselijkheid te negeren. Hij staarde wazig voor zich uit en rolde toen op zijn zij. Hij streelde door Caleb zijn haar en bestudeerde zijn knappe gezicht. Getekend door littekens maar toch alles behalve onaantrekkelijk. "Ik zou willen dat we soms meer tijd hadden alleen. Ik bedoel," hij haalde zijn schouders op en glimlachte verlegen terwijl hij zijn volgende woorden goed overwoog. Zodat hij niet weer wat dubbelzinnigs zal zeggen. "Zonder dat we steeds gestoord werden door de andere of worden aangesproken met bijnamen. Maar aan de andere kant," hij kroop dichter tegen Caleb aan en speelde nu met een plukje van zijn haar. "Zijn ze wel als familie voor me. Hoewel ik het niet altijd met ze kan vinden. Ik ben nog steeds dankbaar dat je me hebt meegenomen van straat. Waarschijnlijk zal ik niet eens meer in leven zijn anders". Hij drukte heel voorzichtig een kusje op Caleb zijn wang. Het was niet de eerste keer dat hij hem een kus gaf. Ze hadden elkaar zelfs dagelijks gekust toen David pas overleden was. Maar daar waren ze jaren geleden mee gestopt omdat ze geen echte biologische familie waren en het niet gebruikelijk was voor jongens om elkaar zo aan te raken. "Dat je voor mij bent gaan blijven zorgen - Daarvoor verdien je wel een kusje. Een heleboel kusjes eigenlijk".

[Damien]

Caleb stopte zijn geslachtsdeel heel voorzichtig weg in de hoop niet te zorgen dat de zalf er vanaf ging. Hij keek naar Iraj en haalde diep adem. Hij glimlachte vaag en likte langs zijn lippen. ''Of een kus.. is ook prima,'' hij trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde voorzichtig. Hij legde zijn hand op Iraj zijn wang en boog naar hem toe om hem zachtjes te kussen op zijn droge maar warme lippen. Hij liet zijn tong in zijn mond glijden en kuste hem innig. Aan het einde van de kus zoog hij even aan zijn onderlip en liet hem daarna los. ''Zo, dat had ik zeker verdiend,'' hij schoof rechtop. ''Jij ook trouwens,'' hij keek overeind toen er drie van de jongens uitgeput binnenkwamen. Meteen ging hij anders zitten en stond op. ''Waar zijn jullie geweest? Ik hoop dat het wat opgeleverd heeft?!'' gromde hij. Hij leek direct een totaal ander persoon. Hij gromde bozer toen ze zeiden dat ze niets bij zich hadden. ''Waardeloos zijn jullie ook,'' mompelde hij. ''Ga dan niet zitten! Ga schoon water halen bij de rivier, hup hup!'' Protesterend stonden ze weer op van hun bedden maar pakte wel emmers om weer water te halen. ''Schiet op we hebben niet de hele dag de tijd!'' toen ze weg waren haalde hij diep adem en keek naar Iraj en glimlachte weer.