Caleb & Iraj

[Thundra]

Iraj was alsnog verbaast toen hij Caleb zijn lippen op de zijne voelde. Hij plaatste een hand op diens heupen en kneep hem zacht in zijn huid terwijl hij hem terug zoende. Hun tongen waren haast verstrengeld in elkaar en Iraj voelde zijn eigen mondhoeken vochtig worden van Caleb zijn speeksel. Het hinderde hem niet en hij keek Caleb grijnzend aan. Snel vertrok hij zijn gezicht toen er twee bendeleden terug kwamen en hij probeerde in een zo'n neutraal mogelijke pose te zitten. Alsof hij een heel gewoon gesprek met Caleb aan het voeren was. Hij keek hem vanuit zijn ooghoeken aan en grijnsde toen de jongens onder luid protest vertrokken. "Twee kussen," murmelde hij terwijl hij een hand op Caleb zijn wang legde en zijn hoofd richting de zijne begeleidde. Weer voelde de kus geweldig en was zelfs nog heftiger en langer dan de eerste. Ze stopte pas toen ze in een soort ademnood kwamen en Iraj staarde Caleb toen zacht hijgend aan. De grijns die op zijn gezicht verschenen was verdween ook meteen en hij zette zich weer recht op het bed. "Dit.. Is waanzin," murmelde hij. Hij keek Caleb weer aan en glimlachte voorzichtig. "Maar het voelt goed".

[Damien]

Caleb kuste hem met net zoveel passie terug en keek hem aan toen ze hun lippen weer van elkaar haalde. ''Wat maakt het uit? Wat houd ons tegen..'' hij streelde over zijn zij en over zijn billen. Hij boog weer naar hem toe en likte over zijn lippen en kuste hem kort. ''Ik zal wel wat eten klaarmaken voor vanavond, blijf jij maar lekker liggen..'' mompelde hij. Hij stond op en strekte zich uit en schraapte wat dingen bij elkaar. Hij pakte een halve kool en wat meel dat ze nog over hadden van een paar dagen geleden. Hij liet water koken, sneed de kool en liet het koken. Hij bond het met het meel zodat ze na een tijdje een dikkige soep hadden. Hij had geen zout of peper om het op smaak te brengen dus waarschijnlijk smaakte het naar niets. Toen de jongens die avond terug waren gekomen schepte hij voor iedereen wat op en aten ze zwijgend. De jongens keken steeds even naar Iraj en Caleb, dat Caleb na een tijdje door begon te krijgen. ''Is er iets?'' snauwde hij. ''Huh? N-nee niets..'' mompelde ze snel en aten vlug hun schaaltje leeg. Caleb legde zijn hand op Iraj zijn knie en kneep er in terwijl hij het schaaltje an zijn lippen zette en het leeg dronk. De jongens keken even naar elkaar en stonden op. Caleb likte langs zijn lippen en keek even naar Iraj en knipoogde even naar hem. Hij stond ook op en gooide de lege eetborden in de emmer gevuld met water.

[Thundra]

Iraj nam vrij bescheiden happen van de smakeloze soep. Het lag als een blok cement in zijn maag en hij voelde zich opgeblazen en uitgeput toen hij zijn bord leeggegeten had. Hij had opvallend weinig aandacht geschonken aan Caleb zijn hand op zijn knie en had ook de starende blikken van de jongens genegeerd. Met zijn hoofd was hij bij de kus. Of kussen eigenlijk. Caleb zijn lippen waren zo zacht geweest en hij voelde nog steeds zijn warme voorzichtige aanrakingen op zijn wangen en in zijn hals. Hij keek glimlachend een andere kant op toen Caleb naar hem knipoogde en keek recht in de waakzame blik van Adan. Hij fronste een beetje en onwillekeurig voelde Iraj zich betrapt. Adan bleek wat te mompelen voordat hij zich afwendde en zich terugtrok achter een van de geïmproviseerde gordijnen waarachter hij zijn slaapplaats had gemaakt. Meestal werd er in de avonden dat niemand zin had om richting de stad of het noorden te trekken goedkope wijn gedronken en gekaard bij het kookvuur - Maar nu zochten de jongens opvallend snel hun slaapplaatsen op en Iraj was daar geen uitzondering op. Hij grijnsde toen Caleb later naast hem plaats nam en controleerde met een snelle blik over zijn schouder of het gordijn hen goed afschermde van de rest van de ruimte. Daarna kroop hij dichter tegen hem aan. In het wankele dak zaten een paar gaten waardoor het regen naar binnen sijpelde in de herfstperiode maar je op heldere avonden zoals deze de sterren aan de hemel kon zien schitteren. Omdat Iraj meestal te angstig was om in slaap te vallen staarde hij daar maar de hele nacht naar. Nu had hij eigenlijk alleen maar oog voor Caleb. Al liggend ontdeed hij zich van zijn hemd en trapte zijn afgelopen schoenen uit. Hij trok zijn knieën in en drukte zich tegen hem aan. "Doet het nog pijn?" Vroeg hij na een tijdje grijnzend. Voorzichtig legde hij zijn hand op zijn kruis en wreef over de stof van zijn broek. Daarna boog hij naar voren om hem te kussen en hem door zijn haren te strelen. De jongens lagen zo in elkaar verstrengeld dat ze niet doorhadden dat Adan zijn starende donkere ogen door een spleetje in het gordijn steeds verbaasder toekeken en zich toen samentrokken in een verachte frons.

[Damien]

De volgende morgen was het onder het ontbijt, of hoever je het zo kon noemen, gevaarlijk stil. Caleb haalde na een tijdje diep adem en iedereen keek hoopvol maar ook met een opgetrokken wenkbrauw op. Caleb zei vervolgens niets en keek iedereen even aan. ''Goed,'' zei hij na een tijdje. ''Ik ga maar weer op pad..'' zuchtte hij. Hij stond op, streek even over Iraj zijn hoofd terwijl hij langsliep en greep een tas en gooide die om zijn schouder. Hij liep zwijgend naar buiten terwijl hij de jongens alleen achter liet. Ze moesten zelf maar lekker gaan uitzoeken wat ze gingen doen. Hij slofte over de zanderige paden en schoof weer zijn capuchon over zijn hoofd en zijn kraag voor zijn mond. Zijn vlechtje bungelde nog uit zijn capuchon. Caleb had zijn haar tot zijn oren geknipt, alleen had hij nog een lang dun vlechtje aan zijn achterhoofd hangen. David had die nog bij hem gemaakt, hij kon het niet over zijn hart verkrijgen hem eruit te halen dus knipte alleen zijn losse haar kort en liet het vlechtje in. Hij keek met zijn donkere ogen heen en weer en nam de markt in zich op. Overal liepen vrouwen rond met lange kleurige gewaden en mannen met tulbanden. Caleb zoog op zijn onderlip terwijl hij bedacht wat ze nu moesten hebben. Eten natuurlijk, maar welk eten? Hij besloot misschien wat boter of olie te stelen, misschien ook nog wat melk, worst en kaas. Brood hadden ze nog, of nouja, een beetje. Behendigd greep hij ongezien een klein zakje boter, een potje melk, twee worsten en ook een blok kaas. Hij verborg het in zijn tas en liep heel rustig weer verder en hield zijn buit tegen zich aan.

[Thundra]

Iraj keek Caleb grijnzend na en boog zich toen naar voren om de borden te verzamelen van de jongens. Toen hij achter zijn blik weer tot hen wendde waren ze allemaal half overeind gekomen en keken hem met dreigende gezichten aan. Verschrikt deinsde hij wat achteruit en er ontsnapte een onnatuurlijk hoog geluidje uit zijn keel toen Adan hem bij zijn kraag vastgreep en omhoog sleurde. Hij tilde hem met zijn stevige, gespierde armen zo hoog op dat Iraj zijn voeten de grond niet raakte en hij wanhopig in de lucht schopte - In een tevergeefse poging Adan zijn schenen te raken. De jongen drukte zijn voorhoofd tegen die van Iraj en maakte dringend oogcontact. De andere jongens hadden zich om hen heen opgesteld. Zwijgend keken ze toe hoe Adan met zijn vrije hand Iraj de eerste stomp verkocht in zijn onderbuik. Iraj snakte naar adem en kreunde gepijnigd. Hij vroeg zich af waarom Adan dit deed en de jongens alleen maar toekeken - Toch had hij zo'n voorgevoel over wat hun reden zal zijn en tranen welde op in zijn ogen toen Adan hem een tweede stomp verkocht en met luide stem hem begon uit te schelden voor alle woorden die hij in zijn lange straatbestaan had leren kennen. "Jij vieze schurft! Straathond! Ruggentuffer! Scharminkel, mislukking!" Elk woord ging gepaard met een stomp en het leek alsof alle adem uit Iraj zijn lijf was geperst. "Ik had jullie wel door. Jij en Caleb. Jullie zijn ziek! Allebei". Hij liet Iraj los en hij viel op de stenengrond. De jongste was de gene die de eerste gemene trap tegen zijn onderrug gaf en de rest van de bende volgde. Ze trapte tegen zijn benen, rug, buik en hoofd. "Van jou hadden we het allemaal nog wel verwacht. Zo'n tere zwakkeling. Maar Caleb! Onze leider! Je hebt hem verleid zodat jij voorgetrokken zal worden. Dat jij mocht luieren en doen alsof je ziek was en ons al het werk laten doen!" Uit woede gaf Adan hem nog een harde trap in zijn gezicht en spontaan begon Iraj zijn neus te bloeden - Ook was hij waarschijnlijk een kies verloren omdat er bloed uit zijn mond druppelde. Het was nog niet genoeg en vervuld van woede trapte Adan in Iraj zijn kruis. Die hapte naar adem en schreeuwde het uit. Er had zich een hele plas bloed om zijn hoofd gevormd en zijn hele lichaam zat onder de plekken. Hij had het idee dat zijn borstkas was ingedeukt.

[Damien]

Caleb liep met een uitzonderlijk goed humeur door hun straat en floot een wijsje. Hij stond even stil toen hij vaag gehuil en gekreun uit hun hutje. Ook stoof er allemaal stof omhoog uit de deuropening. Hij haalde even diep adem en begon meteen te rennen. Hij gooide het gordijn dat een voordeur moest voorstellen aan de kant en smeet zijn tas met eten op de grond, de pot met melk brak en het begon te lopen. Het maakte hem nu even niets uit. Zonder na te denken greep hij Adan vast. ''Godverdomme Adan! Fucking tering klootzak die je bent!'' Hij gaf een flinke stomp tegen de jongen zijn kaak, hij stribbelde tegen maar Caleb was veel sterker. Hij pakte zijn haar vast en begon hem woest tegen de muur aan te rammen. Na een tijdje zakte de jongen als een vaatdoekje op de grond. Caleb hijgde en keek boos naar de jongens die met grote ogen stonden te kijken. ''NOU WIE WILT NU?!'' schreeuwde hij. Hij hijgde en keek toen naar de in elkaar gekrompen Iraj. Hij ging op zijn knieën zitten en tilde de jongen half op en drukte hem tegen zich aan. Hij streelde over zijn achterhoofd en fluisterde wat lieve woordjes tegen hem. Hij keek weer omhoog. ''Wees maar trots op jezelf! Waar slaat dit op?!'' hij keek ze een voor een priemend aan. Niemand zei wat tot de jongste diep adem haalde. ''Adan had jullie zien zoenen! Wij willen geen vieze flikkers om ons heen!'' hij trok zijn neus op en spuugde op de grond. ''Opzouten!'' riep hij daarna kwaad. Caleb wist dat het jongetje lef had en stond op. ''Prima,'' zei hij kalmer dan verwacht. Aan de gezichten van de jongens te zien hadden ze niet verwacht dat Caleb het er mee eens zou zijn. Hij raapte de tas met eten op en wist nog een laagje melk te redden en tilde daarna Iraj op. ''Alsof wij nog bij zo'n stel vieze nutteloze klootzakken willen zijn,'' Hij spuugde ook op de grond en draaide zich om om vervolgens weg te lopen. Caleb liep een tijdje zwijgend met de bijna stervende jongen in zijn armen tot ze een stuk het dorp uit waren. Hij had Adan vermoord. Hij haalde diep adem. Het was nog erger dat hij geen spijt voelde. Toen ze bij de rivier waren legde hij Iraj neer. Er was gelukkig niemand en er waren geen geluiden te horen. Caleb trok zijn capuchon van zijn shirt en doopte hem in het water om Iraj zijn wonden zwijgend schoon te maken. ''Je hebt geluk dat ik net optijd binnenkwam..'' zei hij toen hij zag dat Iraj zijn ogen opende. Hij keek hem aan. ''Anders was je nu dood,''

[Thundra]

Iraj had zich tegen Caleb aangeklemd en wat er daarna was gebeurd was hem nogal ontgaan. Het enige wat hij nog kon was pijn lijden en zacht kreunen toen Caleb hem naast de rivier legde. Het was een van de enigste regenriviertjes in de buurt en daarom waren er ook zoveel dorpen omheen gebouwd - Omdat in het gehele verdere koninkrijk amper vruchtbare grond was. Hij inhaleerde diep en keek Caleb met samengeknepen ogen aan. "Denk je echt dat ze zo ver zouden zijn gegaan?" Murmelde hij hees. Hij liet een hand in het verkoelende water van de rivier glijden. Plotseling probeerde hij zich een beetje op te richten. "Wat heb je met Adan gedaan? Is hij.. Is hij dood? Denk je?" Verschrikt staarde hij hem aan en liet zich toen kreunend weer terugzakken. Toen Caleb al zijn wonden had schoon gedept en hem een beetje overeind had geholpen trok hij zijn hemd uit. Zijn bovenlichaam zat onder de schrammen en plekken en hij wreef over zijn bovenbenen die ook niet gespaard waren gebleven. Zijn kruis deed ook nog een verschrikkelijke pijn maar gelukkig kon hij nu weer goed ademhalen zonder dat zijn borstkas stak. Met wat rivierwater maakte hij zijn gezicht schoon en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Caleb. "We zijn toch geen.. We zijn geen flikkers, toch?" Voorzichtig trok hij een wenkbrauw op en slikte. "Ik bedoel, dat we gekust hebben betekent toch niet.. Dat zegt toch niks?"

[Damien]

Caleb veegde zijn hoofd af en keek naar Iraj. ''Ik.. denk dat hij dood is..'' hij keek naar zijn handen, er zat nog wat bloed onder zijn nagels. ''Ik weet het eigenlijk wel zeker,'' hij zakte tegen een steen aan en rekte zijn benen uit en gaapte even. Hij bleef zwijgen en keek Iraj aan. Hij slikte en keek naar zijn knieën. ''Ik...'' hij keek naar Iraj. ''Ik weet het niet oké? Blijkbaar wil jij dat het niets zegt, dan zegt het ook niets oke?'' hij wreef over zijn voorhoofd en pakte de tas. ''Wil je wat te eten?'' mompelde hij na een tijdje. Hij haalde de kaas eruit, brak een stukje af en gaf het aan Iraj. ''Hier,'' mompelde hij. Hij nam zelf ook een stukje en kauwde er langzaam op zodat hij de zoutige romige smaak goed zou proeven. Hij haalde na een tijdje diep adem en zuchtte. ''Eigenlijk zei het voor mij heel veel,'' hij keek naar Iraj. ''Ik voelde... wel wat, maar dat kan ook aan mij liggen,''

[Thundra]

Iraj stak het stukje kaas in zijn mond en keek ook naar Caleb zijn handen. Hij had iemand vermoord. Eigenlijk wist hij helemaal niet of dit Caleb zijn eerste moord was. En het was nog wel een bendelid geweest - Hij had hem gedood om hem te redden. Betekende hij zoveel voor hem dat hij tot moorden instaat was? Meteen wilde hij zichzelf een klap in het gezicht geven door wat hij zojuist had gezegd. Hij wist niet eens waarom hij het zei omdat het ook voor hem fijn en juist voelde. Maar het was niet juist. Het hoorde niet. Homoseksuelen werden zelfs soms opgehangen of op brandstapels gegooid of aan stukken gescheurd door hongerige straathonden. "Misschien is het beter als we verder gaan straks", mompelde hij na een tijdje. Hij besloot niet in te gaan op Caleb omdat hij dingen niet erger wilde verpesten. "Als Adan echt dood is dan willen ze zich vast en zeker wreken en zullen ze achter ons aankomen". Hij staarde naar de rivier en maakte toen een kommetje met zijn handen en dronk het. Het was niet het schoonst maar het kon ermee door. "Ik denk dat we langs de rivier moeten reizen tot het volgende dorp. Daar kunnen we aan wat eten komen en misschien geld en dan kunnen we een lift regelen over de weg naar de stad. Daar vinden ze ons nooit en er is genoeg om van rond te komen". Hij snoof en kleurde een beetje rood bij de gedachten dat hij nu bevelen zat uit te delen. "Als je dat ook verstandig lijkt".

[Damien]

Caleb knikte. ''Ja, goed..'' hij stond op en keek naar hem. ''Lukt het om zelf te lopen?'' Iraj knikte en Caleb knikte ook. ''Goed,'' Hij pakte de tas, gooide hem over zijn schouder en hielp de jongen overeind. Zwijgend liepen ze langs de rivier en Caleb keek soms even naar het water. Hij wist niets om te zeggen, moest hij überhaupt wat zeggen? Hij beet op zijn lip en besloot dat het maar 't beste was gewoon zijn mond te houden. Na een tijdje begon hij zich te irriteren aan de stilte. ''Sorry voor.. nouja dat je mijn piemel moest insmeren en dat ik je kuste, ik dacht dat als je het niet wilde je me wel van je af had geduwd,'' hij tilde zijn kin op en keek wat neer op hem. Het klonk meer alsof hij hem ergens op betrapt had. Caleb wist wel dat Iraj hem leuk vond, zoiets voelde hij aan. De manier hoe hij naar hem had gelachen, hij hem kuste en over zijn rug en door zijn haren streelde. Caleb had vroeger wel wat vriendinnetjes gehad, ze bleven niet lang bij hem omdat hij te vaak in de problemen raakte of ze vonden een rijkere man die wou betalen voor hun schoonheid. Na een tijdje had hij het gewoon opgegeven, de liefde and such. Hij haalde diep adem en keek naar Iraj. ''Gaat het wel? Als ik je moet tillen zeggen hé,''