Reece & Basil - Hogwarts

[Damien]

''Mam de trein vertrekt zo..'' mompelde Reece moeilijk terwijl hij haar aanstaarde. Ze knikte. ''Ja.. je moet gaan..'' mompelde ze. Ze liet zijn handen los en haalde diep adem. ''Kom je weer in de kerstvakantie..?'' Reece knikte. Zijn moeder glimlachte verdrietig en pakte de arm van haar man vast. De jongen zijn vader grijnsde breed en aaide over zijn hoofd. ''Veel plezier jongen, het zijn de leukste jaren van je leven dus geniet ervan.'' hij knipoogde naar hem. Reece haalde diep adem en pakte zijn hutkoffer en trok hem mee richting de trein. Naast Reece liep een slanke zwarte kat met felgele ogen. Reece tilde zijn hutkoffer in de trein en keek eventjes om naar zijn ouders. Hij zwaaide naar ze en liep toen de trein in. Hij liep langs verschillende volle coupés en zuchtte. Hij wou het liefst alleen zitten. Reece was op zijn elfjarige leeftijd al aardig lang, hij had donker haar, donkere ogen en een bleke dunne huid. Hij was mager en had een ongelukkige uitdrukking op zijn gezicht. Uiteindelijk vond hij achterin een lege coupe. Hij gooide zijn hutkoffer op de rek boven de banken en nam plaats naast het raam. Eigenlijk had Reece er helemaal niet zoveel zin in, hij was moeilijk met andere mensen. Hij was bang dat hij gepest zou worden omdat hij autistisch was. Reece trok zijn benen op en tikte op het tafeltje dat onder het raampje zat. Zijn kat sprong erop en streek met zijn koppie langs Reece zijn hand. Hij glimlachte voorzichtig. ''Jij bent tenminste altijd aardig voor me...'' mompelde hij. Hij had zijn kat nooit een naam gegeven, waarom wist hij niet precies. Hij haalde diep adem en zakte met zijn hoofd tegen de rugleuning. Zijn ouders wouden dat hij in Zwadderich werd ingedeeld, omdat zijn beide ouders daar ook in hadden gezeten. Reece zou niet weten waar hij anders zou moeten worden ingedeeld. Hij zag soms wat mensen naar binnen kijken maar ze liepen gauw door omdat Reece ze bijna doods aanstaarde, nu kon hij lekker alleen in de coupé zitten. Een soort vlaag van rust kwam over hem heen en hij sloot voorzichtig zijn ogen even.

[Thundra]

Een vertrouwde zoetige bloemengeur bereikte zijn neusgaten toen hij zich tegen haar aandrukte. Nadine Rowlands aaide liefdevol over haar zoons zijn zachte, blonde haar en drukte een kus op zijn kruin toen hij zijn greep verslapte. "Beloof me dat je je zal gedragen, Basil?" Er gleed een vertederd glimlachje over haar gezicht toen die heftig knikte. Haar ogen stonden trots maar ook een beetje troebel. Waarschijnlijk dacht ze aan de dag dat ze zelf als elfjarige voor het eerst in de Zweisteinexpres stapte. "En beloof je me dat je zal schrijven?" Weer knikte hij. "Ja, ik beloof het" verzekerde hij resoluut en hij omklemde het handvat van zijn hutkoffer wat beter. Het perron stroomde langzaam leeg en hij was een van de laatste leerlingen die afscheid stond te nemen. Hij wierp een steelse blik achterover toen hij in de deuropening stond en glimlachte naar haar met de gedachten dat hij haar tijdens de kerst weer zal terugzien. Daarna sjorde hij met een bijna ontvlambaar enthousiasme het gangpad van de trein in. Dit was een nieuw avontuur! Dit was het begin van een heel nieuw leven! Hij zal nieuwe vrienden maken en fantastische spreuken leren drankjes brouwen! En hij zal gaan vliegen! Voor dat laatste was hij nog het meest enthousiast en hij keek stuurs om zich heen naar de volle coupés. Hij bleef met gloeiende wangen staan toen hij aan het einde van de wagon kwam. Er zat haast niemand, behalve een jongen van ongeveer zijn eigen leeftijd. In de eerste instantie zag hij er niet bepaald uit als aangenaam gezelschap maar Basil had zich voorgenomen om zich niet te laten leiden door zijn vooroordelen. "Hallo! Is het goed als ik hier kom zitten?" Nonchalant kwakte hij de hutkoffer neer op de bank tegenover die van de jongen en hij zette zich ernaast neer. Hij trommelde met zijn vingers op het kleine tafeltje onder het raam en glimlachte met een vriendelijke onschuld richting de jongen. "Wat een leuke kat heb jij," merkte hij na een poosje op terwijl hij zijn hand uitstrekte naar het gitzwarte beestje en hem over zijn kopje krabbelde. "Ik ben trouwens Basil Rowlands. Maar je mag me gerust Bas noemen. Basil vind ik een rare naam," hij grinnikte en zette zich weer wat rechter overeind. "En jij bent?" Zijn ogen stonden geboeid maar hij voelde zich te opgelaten om niet de hele tijd om zich heen te kijken en alles in zich op te nemen. Nog tot een tijdje geleden had zijn moeder gedacht dat haar zoon over geen greintje magie beschikte en nu zat hij hier in de trein naar Zweinstein!

[Damien]

Reece keek op toen er een jongen van ongeveer zijn leeftijd de coupe binnenliep. Hij gaf geen antwoord toen hij vroeg of hij er bij mocht zitten en keek hem alleen maar aan. Hij keek hoe de jongen zijn kat aaide en staarde hem een tijdje zwijgend aan. ''Reece, Reece Miller..'' mompelde hij na een tijdje. Hij bevochtigde zijn lippen en sloot zijn armen om zijn knieën en keek uit het raam. De trein liet zijn hoorn nog eens horen en begon toen voorzichtig te rijden. Reece keek uit het raam en zag zijn ouders staan, zijn moeder huilde tegen de schouder van haar man. Reece haalde diep adem en keek soms een beetje naar de jongen tegenover hem. Reece hield niet echt van gesprekken en zou ook niet weten wat hij nu moest zeggen tegen Basil. Hij drukte zijn lippen op elkaar en aaide zwijgend zijn kat.

[Thundra]

Een ongemakkelijk moment bleef het stil en Basil staarde uit het raampje naar het landschap dat aan hen voorbij schoot. Na een poosje verzette hij zich weer. Zijn blik ontmoette even die van Reece en hij grijnsde. "Dit is ook jouw eerste jaar hé? Ben je benieuwd waar je gaat worden ingedeeld?" Hij trok een grimas en zijn blonde haar plukte een beetje statisch omhoog. Al met al maakte hij nogal een verstrooide indruk. Hij had een grote sweater aan en een verouderde spijkerbroek. Straks zouden ze zich pas omkleden in hun schooluniform en andere gewaden. "Houd je van snoep?" Hij haalde een zakje[i] Smekkies[/i] tevoorschijn. "Mijn moeder kocht ze voor me," begon hij terwijl hij een felrood snoepje genietend in zijn mond stak. Hij stak Reece het zakje toe en knikte. "Toe maar. Ik heb er genoeg hoor," hij glimlachte toen Reece er een pakte en zette het zakje toen tussen hen in op het tafeltje. Hij keek de jongen benieuwd aan toen hij het snoepje in zijn mond had gestopt en probeerde zijn reactie te pijlen. Reece zag eruit als een interessant persoon. Zijn donkere ogen stonden mistroostig en hij zag er eigenlijk heel volwassen en afgeleefd uit voor iemand van zijn leeftijd. Heel anders dan Basil die nog gladde, blozende wangen had en rondliep met een haast constante grijns op zijn gezicht. Hij had onbezorgde groene ogen die Reece haast brutaal aanstaarde en toen hun blikken elkaar voor de zoveelste keer kruiste besloot Basil dat hij Reece wel zal mogen.

[Damien]

Reece keek twijfelend naar het snoepje en stopte het in zijn mond. Gelukkig was het druivensmaak en niet iets als oorsmeer of kots. Terwijl hij er langzaam op kauwde keek hij naar Basil, hij had een gezonde blos op zijn wangen en een twinkeling in zijn ogen. Reece keek weg toen hij zichzelf betrapte op staren. Hij keek afwezig uit het raam en slikte het snoepje uiteindelijk door, hij was niet zo dol op snoep. Reece keek even naar Basil en toen naar zijn hutkoffer. ''Ik ga me even omkleden denk ik..'' hij stond op, haalde een tas van het rek boven hem en haalde er een donkere cape uit, een trui en een zwarte broek met nette gelakte schoenen. Deze kleding zouden ze maar een keertje dragen omdat ze als ze ingedeeld waren kleding kregen met de kleuren van hun afdeling. Reece trok zijn t-shirt en broek uit en stond met zijn rug naar Basil toe toen hij zijn schoenen uitrok. Hij keek eventjes om naar Basil en draaide zich vlug weer om om zijn broek aan te trekken. Je kon zo zijn ribben tellen, zelfs van achteren. Zijn schouderbladen staken uit en zijn sleutelbeenderen kon je bijna vastpakken als een sort handvaten. Toen hij helemaal omgekleed was haalde hij een hand door zijn haar en propte zijn oude kleren terug in de tas om die bovenop het rek te gooien. Hij ging weer zitten en tilde zijn kat op om hem een kusje op zijn hoofd te geven en hem vervolgens naast zich op de bank neer te zetten. ''We zijn er bijna..'' merkte hij opeens op, toen hij in de verte torens zag opdoemen.

[Thundra]

Basil volgde Reece zijn voorbeeld en ontdeed zich van sweater. Zijn bouw was rank en jongensachtig. Er groeide een haartje op zijn lichaam en hij had een klein buikje overgehouden van zijn laatste zomer toen hij samen met zijn moeder naar Italië op vakantie was gegaan. Zijn huid had een gezonde zandkleurige kleur en hij keek even om naar Reece. De jongen was heel mager en bleek en het verbaasde Basil dat de jongen gewoon op zijn dunne benen kon blijven staan. Toen Reece opmerkte dat ze dichtbij waren stond Basil nog met zijn broek tot aan zijn knieën. Snel sjorde hij hem op en deed zijn donkere schoenen aan. Hij stopte al zijn kleren in de tas en voelde zich ongemakkelijk en nieuw in zijn kriebelige uniform. Hij drukte zijn voorhoofd tegen het glas aan en staarde naar de torens die zich verrezen achter de enorme bebossing en heuvels. "Het is enorm," merkte hij ademloos op. Hij bleef nog een poosje staan kijken voordat hij zich weer neer liet ploffen op zijn bank. De treinreis was opvallend snel gegaan en Basil stopte zenuwachtig nog twee snoepjes in zijn mond. Zijn gezicht vertrok toen hij iets proefde dat naar oorsmeer smaakte en hij haalde het bekwijlde snoepje walgend uit zijn mond om het weg te gooien. Zijn moeder had hem verteld dat er altijd een dame met snoepgoed langs kwam en ze had hem daar wat sikkels voor meegegeven. Basil was opgegroeid in de dreuzel-wereld. Hij was een halfbloed en had zijn hele leven gewoond in een van de beschaafde buitenwijken van Londen. "We gaan in bootjes over een meer naar de school toe. Wil je samen met mij in een bootje?" Hij controleerde de sloten van zijn hutkoffer en zijn hand raakte kort die van Reece toen hij zijn zak [i]Smekkies[/i] van de tafel pakte. Hij voelde koud aan en er liep een rilling langs Basil zijn ruggengraat.

[Damien]

Reece knikte. ''Goed,'' mompelde hij. Hij keek even kort naar Basil toen hij zijn warme hand voelde. Hij drukte zijn lippen op elkaar en pakte zijn hutkoffer ook. Na een niet al te lange tijd stopte de trein. De eerstejaars mochten als eerste de trein uit, een reusachtige dikke man met een baard stond buiten met een gigantische lantaarn op hun te wachten. ''Eerstejaars hier heen!'' bulderde hij. Ondanks z'n grote gestalte had hij een vriendelijke twinkeling in zijn ogen. De grote man begroette een eerstejaars met donker haar en een rond brilletje voordat ze met z'n alle richting de bootjes liepen. Het waren kleine roeibootjes met een grote lantaarn voorop. Basil en Reece bleven dicht bij elkaar zodat ze in hetzelfde bootje gedeeld werden. Toen ze samen achterin het bootje stapte begon hij opeens te varen, niemand stuurde, niemand voerde de kuip aan. Met grote ogen keek de jongen naar het reusachtige kasteel waar ze heen vaarde. Er brandde lichtjes in de verschillende torens en er klonken geluiden van muziek en gepraat naarmate ze dichterbij kwamen. Een oudere mevrouw met een zuur gezicht en een groen gewaad stond op hun te wachten en leidde hun naar een enorme deur. Ze stopte en draaide zich om en keek met priemende ogen naar de nieuwe leerlingen. ''Jullie zullen zo verdeelt worden in een van die vier afdelingen. Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw of Zwadderich.'' De kinderen begonnen opgewekt met elkaar te mompelen over in welke zij wouden terechtkomen. ''Je afdeling wordt je nieuwe familie, je nieuwe broers en zussen. Elke afdeling kan afdelingspunten verdienen door goede daden, wie de meeste punten behaald wint aan het einde van het jaar de afdelingsbeker..'' Ze knikte, opende de grote deur en een reusachtige zaal stond hun te wachten. Er stonden vier lange tafels waar wel meer dan honderd leerlingen aan zaten. De tafels waren gedekt met bronzen borden en bestek. Achterin de zaal stond nog een tafel met de leraren eraan, er stond een podium met een gouden uil die zijn vleugels voor zijn lichaam hield. Voor het podium stond een klein krukje met een grote leren hoed, te wachten tot hij de leerlingen kon indelen. Nerveus mompelend werden de leerlingen naar voren geleid om vervolgens een voor een opgenoemd te worden op plaats te nemen op de kruk.

[Thundra]

Enkele honderden hoofden draaide zich naar het groepje nieuwe eerstejaars om toen de deur voor hen werd geopend. Ze liepen achter de lerares aan tot ze voorin de zaal stonden. Nerveus keken de leerlingen naar de verouderde hoed en Basil moest toegeven dat hij er vast niets van had begrepen als zijn moeder hem hier ook niet iets over had verteld. Nadine was een Griffoendor geweest en Basil schatte dat hij daar ook terecht zal komen door hun grootte overeenkomsten. Als eerste was Hermelien Griffel aan de beurt - Een meisje met dik, pluis haar. Ze werd ingedeeld bij Griffoendor en er steeg een woest gebrul en applaus op vanuit de desbetreffende tafel. Daarna was Susanne Bonkel aan de beurt die bij Huffelpuf terecht kwam en daarna Ronald Wemel. Pas nadat Harry Potter, de jongen die het meest de aandacht bleek te trekken van het schoolhoofd Albus Perkamentus was ingedeeld bij Griffoendor was Basil aan de beurt. Hij stommelde naar voren en nam trillerig plaats op de kruk. Hij wierp nog een laatste blik op Reece die stond toe te kijken en inhaleerde diep toen de juffrouw de hoed op zijn hoofd plaatste. "Hm.. Een groot, dapper en eerlijk hart. Humor en trouw en een goed stel hersenen. Ik denk dat ik wel weet wat ik me jou aanmoet.." Basil verstrakte van de spanning. "Griffoendor!" Het volgende moment barstte de zaal weer los in een woest gebrul. Basil glunderde van trots toen hij overeind kwam en hij snelde richting de juiste tafel waarna hij plaats nam naast een jongen die Marcel Lubbermans heette.

[Damien]

Reece keek Basil na en voelde een steek in zijn buik. Hij wou nu eigenlijk liever in Griffoendor... Hij haalde diep adem en schudde zijn hoofd. Zwadderich moest het worden. Hij schuifelde richting het krukje toen zijn naam genoemd werd. Hij ging zitten en keek de zaal even rond, hij vond het helemaal niet fijn als al de aandacht op hem gevestigd werd. De hoed werd op zijn hoofd gezet en Reece kneep in het zitvlak van 't krukje. ''Hmmm... lastig..'' hoorde hij de hoed mompelen. ''Ongelukkig... onzeker... wilt zichzelf bewijzen...'' Reece beet op zijn lip. ''Als ik je in Griffoendor stop kunnen zij je uitgerekend erg gelukkig maken...'' Reece schudde voorzichtig zijn hoofd. ''Nee? Hmm..'' het was even stil. ''Zwadderich!'' riep de hoed. Reece haalde opgelucht adem en de tafel van Zwadderich juichte. Reece zocht Basil aan de tafel van Griffoendor en hij zag dat hij glimlachte. Reece reageerde niet echt en sjokte toen naar de tafel van Zwadderich. Toen iedereen was ingedeeld hield Albus Perkamentus een kort praatje waar Reece niet echt op lette. ''En laat het eten, beginnen...'' hoorde hij hem nog zeggen voordat er schalen vol met de meest lekkere dingen op de tafels verschenen. Grote geroosterde kippen, worstjes, aardappelpuree, zacht gekookte wortels, vis, pasta gerechten, zachte warme broodjes en nog veel meer. Iedereen begon op te scheppen en zich vol te proppen met de lekkere hapjes. Reece pakte een broodje, smeerde er wat kruidenboter op en nam kleine muizenhapjes terwijl hij weer oogcontact zocht met Basil.

[Thundra]

Dat oogcontact was onmogelijk te maken omdat Basil zijn hoofd verscholen werd achter een enorme berg eten die hij in een recordtijd op zijn bord had geschept. Hij scheurde met zijn tanden vlees af van de kippenpootjes en at gulzig van een enorme hoop pasta. Het eten smaakte verrukkelijk en toen hij eigenlijk al het idee had dat hij veelte vol zat bleef hij toch eten van heerlijke chocoladepudding. Terwijl hij at praatte hij met Marcel en een jongen die zich had voorgesteld als Daan Tomas. Pas toen de feestmaaltijd over was en al het eten plotseling van de schotels was verdwenen lette Basil weer op Reece. Hij vroeg zich af of hij al met iemand contact had gezocht en hij tikte hem even zachtjes tegen zijn vingers toen hij langs hem liep. "Welterusten," murmelde hij toen hij verder werd geleid richting de slaapzalen. De school was gigantisch en Basil keek zijn ogen uit. De derde verdieping was verboden terrein had hij begrepen maar er waren meer dan voldoende andere verdiepingen, hallen en zalen om doorheen te dwalen. Er hingen oude schilderijen aan de muren. Percy Wemel begeleidde ze tot de leerlingenkamer. Het was er knus in de kleuren van Griffoendor en stonden gemakkelijke stoelen waarin je je huiswerk kon maken of gewoon lekker kon zitten luieren bij het vuur.
Ze hadden nog een dag om uit te rusten en op die dag verkende Basil samen met Daan en Simon, die inmiddels al elkaars beste vrienden waren geworden, de school. Ze zwierven over de binnen plaatsen en door de enorme hallen. Basil maakte een praatje met wat mensen van Huffelpuf en ontving een hooghartige blik van een hoogblonde jongen uit Zwadderich. Basil zag Reece pas weer bij het avondeten en toen kreeg hij niet echt de gelegenheid om iets tegen hem te zeggen.
Die kans kreeg hij pas weer toen ze twee dagen nadat hun lessen waren begonnen ze zich op het buitenterrein verzamelde voor hun eerste vliegles. Reece stelde zich schuin tegenover van hem op en Basil keek hem glunderend aan. Madame Hooch was hun lerares en ze bood opvallende gelijkenissen met een havik.