Reece & Basil - Hogwarts

[Damien]

De tafel van Reece in de bibliotheek stond vol met stapels boeken over tovergeschiedenis. Hij had nauwelijks gepraat tegen Basil en stiekem deed het hem pijn van binnen, Basil was zijn enige vriend. Hij probeerde zich er zo weinig mogelijk van aan te trekken en focuste zich maar compleet op z'n huiswerk. Hij bladerde door wat oude boeken die stonken naar vieze oudheid. Hij schreef een opstel over de ontdekking van de toverkunst die nu al veel langer was dan nodig. Zijn ogen neus waren rood en hij snoof om de zoveel seconden. Hij miste Basil, hij miste Basil heel erg. Hij had het al moeilijk genoeg met die pestkoppen op school. Toen hij onderweg was naar de bibliotheek werd hij geslagen, geduwd en uitgescholden. Reece veegde met zijn mouw langs zijn gezicht en keek geschrokken om toen Basil naar hem toe kwam lopen en op zijn schoot kroop en zijn gezicht in zijn nek drukte. Reece drukte zijn lippen op elkaar en legde ongemakkelijk zijn handen op Basil zijn rug. ''Wat is er gebeurd?'' mompelde hij snotterend.

[Thundra]

Basil was zo van streek dat hij op dat moment geen rekening hield met het feit dat hij zijn vriendschap met Reece zo had verwaarloosd. Later zal hij zich er heel rot en schuldig om gaan voelen maar op het moment was het enige wat hij wilde dicht tegen hem aan kruipen en zijn hart luchten. "We kuste," piepte hij met zijn lippen haast tegen zijn hals aan. "Robbie en ik. In de kleedkamer van Ravenklauw na zijn training," hij bevochtigde zijn lippen en nam wat afstand van Reece zijn hals om hem in de ogen te kijken. "Toen zei hij dat hij verder wilde gaan," hij was gaan fluisteren en veegde de tranen van zijn wangen. Basil haatte het dat dit al de tweede keer was dat hij zo aan het huilen was in het bijzijn van Reece. "Hij zij dat dat de enige manier was om 'echt' verkering te hebben. Maar.. Ik durfde het niet en ik wilde het niet. Dus ik duwde zijn handen weg en hij legde ze weer terug en toen sloeg ik hem. En ik zag.. Ik wist zeker dat hij zijn toverstok wilde trekken. Zo boos leek hij. Maar toen zei hij alleen maar dat ik weg moest gaan en dat heb ik gedaan," hij drukte zijn gezicht weer in Reece zijn hals en begon te snikken. "Waarom ben ik nou zo'n idioot, Reece?" Murmelde hij hees.

[Damien]

Reece zweeg even en probeerde er geen beelden bij te krijgen waar hij niet helemaal in slaagde. Hij streek over Basil zijn achterhoofd en duwde hem wat van zich af zodat hem aankeek. Hij staarde hem aan en boog toen naar voren om Basil heel zacht op zijn lippen te kussen. Hij ging weer rechtop zitten en keek hem met grote puppyogen aan. ''Ik vind je geen idioot..'' mompelde hij. Hij leek wakker te worden uit de droom en keek zoekend om zich heen. Hij schoof Basil van zich af en stond op. ''Ik moet gaan,'' mompelde hij verward. Hij pakte zijn rol perkament en keek Basil aan, nog steeds had hij betraande ogen. Hij wist niet wat hij moest zeggen, een echte vriend zou blijven en hem troosten, maar echte vrienden kuste hun beste vriend niet. Reece slikte en liep met een snelle pas weg voordat Basil nog wat kon zeggen.

[Thundra]

Basil keek Reece verward aan en staarde de jongen wezenloos na. Waarom had Reece hem gekust? Hij snapte er niks van. Hij was toch zijn beste vriend? Beste vrienden kusten elkaar toch niet op elkaars lippen? Hoogstens op de wang. Hij zakte neer op de stoel waar Reece eerst had gezeten en bleef zitten tot het avondeten werd geserveerd. Die avond kwamen Basil en Robbie elkaar weer tegen in de hal en Robbie gunde hem één smachtende blik voordat hij zich van hem afwende en richting de leerlingenkamer van Ravenklauw vertrok. Van Reece was geen spoor en Basil dacht dat hij misschien wel niet was komen eten en in zijn kamer was gebleven. Hij had geen idee wat er nu in Reece zijn hoofd omging en zijn gedachten waren nu meer bij zijn bruinogige vriend dan bij Robbie.
Twee dagen later was het alweer goed tussen Robbie en Basil en Robbie deed alsof er nooit wat was gebeurd. Ze zaten kussend op een bankje in het binnenplein toen Basil de lijzige stem van Malfidus hoorde die hij zo goed mogelijk probeerde te negeren. Het was echter niet Malfidus die zijn aandacht trok, maar meer het feit dat er nu een groepje Zwadderaars naar buiten liep en hij wendde zich een stukje van Robbie af om te kijken of Reece er een van hen was. Zijn gezicht klaarde op toen hij Reece met de sjaal om zijn hals gewikkeld een paar meter achter het groepje aan zag sjokken en hij stak zijn hand naar hem op toen ze oogcontact maakte. Hij zag er bleker en magerder uit dan normaal en Basil kreeg een onaangenaam gevoel van bezorgdheid. "Wie is dat?" Murmelde Robbie terwijl hij een hand op Basil zijn knie legde en zijn blik volgde. "Dat is Reece," sprak Basil. "Mijn beste vriend. Wacht, ik ben zo bij je terug". Hij schudde de hand van Robbie van zich af en liep richting Reece. "Hoi," sprak hij ongemakkelijk toen hij voor hem stond. "Alles.. Oké?"

[Damien]

Reece was niet gaan eten die avond en was met een zwaar gevoel naar bed gegaan. Hij voelde zich verschrikkelijk, hij had hoofdpijn en zijn ledematen voelde zwaar toen hij de volgende dag over het binnenplein sjokte. Toen Basil naar hem toe kwam rennen keek hij loom op. Hij leek even op te fleuren maar dat verdween vrijwel direct. ''Hoezo?'' mompelde hij spottend. Hij keek of hij zijn klasgenoten nog zag maar die waren verdwenen. Hij had even geen zin in Basil, hij had hem weken verwaarloosd. Hij voelde zich een tweede keus, hij was vervangen door die klootzak van een Robbie. Reece stak zijn borst vooruit en haalde diep adem. ''Als je me excuseert moet ik nu naar de bibliotheek..'' het klonk niet heel overtuigend en Reece begon verder te lopen.

[Thundra]

Basil trok zijn wenkbrauw op en keek Reece niet-begrijpend aan. "Hoezo, hoezo?" Hij staarde hem na toen hij wegliep maar was niet van plan om weer zo duf staan toe te kijken terwijl die wegliep. Hij versnelde zijn pas en ging naast Reece lopen. Zo makkelijk kwam hij niet van hem af. "Ik heb je al twee dagen niet gezien en je bent niet wezen eten. Daarbij ben je zo bleek als een doekje en je wallen komen tot ongeveer halverwege je wangen," hij keek hem fronsend aan en fluisterde daarna. "En de laatste keer dat ik je sprak kuste je me om er vervolgens vandoor te gaan en mij alleen achter te laten in de bibliotheek. O ja - Ik ben ook nog eens je beste vriend dus ik denk dat ik wel het recht heb om te weten hoe het met je gaat?" Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Reece argwanend aan. Zijn blonde haar was helemaal verwaaid en hij had zijn sjaal en jas niet aan, alleen zijn schooluniform. Zijn stropdas hing een beetje los en nonchalant over de grijze sweater. Hij had het vrij koud nu hij niet meer zo dicht tegen Robbie aanzat en voelde diens ogen in zijn rug prikken. Hij negeerde het beide en keek Reece strak aan. Daarna verzachte zijn blik haast. "Ik maak me gewoon zorgen".

[Damien]

Reece haalde diep adem en draaide zich om naar Basil. ''Oh je maakt je zorgen? Boehoe!'' hij fronste. ''Je hebt me weken lang verwaarloosd voor die stomme Robbie van je! Ik werd elke dag in elkaar geslagen en huilde omdat ik je miste, je bent te laat met je 'alles oké'!' Reece keek hem strak aan. ''Je hebt zojuist je beste vriend verloren,'' De woorden deden pijn, niet alleen voor Basil maar ook voor Reece. Als een dolk stak het door zijn hart, maar hij was kwaad, woedend. ''Veel plezier met je vriendje,'' Hij gooide zijn tas over zijn schouder en liep nu met grotere passen weg van de binnenplaats af. Na een tijdje begonnen er tranen over zijn wangen te lopen maar hij negeerde het. Stomme Basil, stomme Robbie, stomme school. Hij rende naar zijn slaapkamer waar hij de gordijnen rond zijn bed sloot en zijn gezicht in zijn kussen drukte.

[Thundra]

Basil zijn gezicht vertrok en hij liet zijn armen slap langs zijn lichaam hangen. Reece had gelijk. Wat was hij toch een ongelofelijke klootzak geweest door hem zomaar te laten zitten. Maar.. Robbie was nu eenmaal zijn vriendje - Reece kon toch niet verwachten dat hij hem net zoveel aandacht kon schenken op momenten dat hij zo verliefd was? Maar toch drukte een enorm spijt gevoel op zijn borst en hij stond op het punt om in tranen uit te barsten toen hij Robbie zijn hand op zijn schouder voelde drukken. "Waar ging dat over?" Basil keek om en haalde zijn schouders op. "Gewoon, dingen. Ik moet nog een werkstuk afmaken voor Geschiedenis van de Toverkunst". Robbie keek hem even wantrouwig aan maar glimlachte toen. "Zeker dat over Het Internationaal Tovenaarscongres van 1289? Slaapverwekkend, vertel ik je". Hij boog zich naar voren toen Basil instemmend knikte en drukte een kusje op zijn mondhoeken. "Goed. Dan ga ik ook maar weer aan de slag. Ik moet nog een sterrenkaart maken voor Astronomie. Ik spreek je nog wel, toffee". Hij grinnikte en slofte nietsvermoedend de binnenplaats af. Basil zette voor zichzelf een grote kruidige mok thee en zocht een rustig hoekje op in de leerlingenkamer van Griffoendor om zich op zijn huiswerk te storten en een manier te bedenken hoe hij het ooit weer goed kon maken met Reece.

[Damien]

Reece was zijn bed niet uitgekomen en lag met het deken over zijn hoofd getrokken voor zich uit te staren. Hij was niet komen eten die dag en had nergens zin in. De volgende ochtend kwam hij met een brak hoofd veel te laat de klas in en liep snel naar achteren om daar alleen aan een tafel te zitten. Bij elke les zat hij alleen, zelfs de lessen die hij samen had met Basil. Hij gunde hem geen blik meer, hij was het niet waard. Reece was meer teleurgesteld dan kwaad op Basil, hij dacht dat het een vriend was die altijd klaar voor hem stond, blijkbaar had hij het fout. De vrije uurtjes die hij had spendeerde hij zoals altijd tussen de boeken in de bibliotheek. Telkens als er iemand langsliep keek hij op, kijken of het misschien Basil was.

[Thundra]

Basil durfde Reece ook niet op te zoeken en ontweek hem net zo erg als Reece dat bij hem deed. Hij vermeed al het contact en hield zich nogal afzijdig. Toch deed het hem pijn en die pijn was in zijn ogen af te lezen elke keer als Reece een andere tafel opzocht tijdens de lessen die ze altijd samen door hadden gebracht en elke keer als hij voorbij liep zonder hem een blik waardig te keuren. Het sloopte Basil en hij voelde zich afschuwelijk maar wist dat te verstoppen achter de permanente grijns op zijn gezicht en de gespeelde opgewektheid bij zijn vrienden en Robbie. Na het voorval met Robbie had Basil nauwelijks nog zin om zijn vriendje onder ogen te komen, laat staan hem te kussen of te complimenteren over zijn zwerkbalspel. De lessen gingen Basil nu wel wat beter af omdat hij zich volop concentreerde op de lesstof en zijn spreuken dagelijks oefende zodat hij niet de hele tijd geconfronteerd werd met zijn schuldgevoelens tegenover Reece. Hij miste hem enorm. Hij was zijn beste vriend geweest en hij twijfelde nu of hij stiekem niet wat meer was geworden. Basil was zijn droom van het vorige schooljaar namelijk niet vergeten en het was niet bij die ene droom over Reece gebleven.
Pas weken later durfde Basil naar Reece opzoek te gaan en hij zwierf door de bibliotheek. Hij wilde met hem praten - Alles goedmaken en hem vertellen over Robbie en misschien wel over zijn droom. Reece was niet te vinden in de bibliotheek en ook niet in de Grote Hal. Door het drassige weer geloofde Basil niet dat Reece naar buiten zal zijn gegaan en hij was even bang dat hij zich in de leerlingenkamer van Zwadderich zal bevinden toen het idee in hem opkwam dat hij misschien wel een brief aan het verzenden was. Hij wist dat Reece dat met enkele regelmaat wel deed naar zijn ouders en zijn wangen waren vuurrood van het beklimmen van de vele trappen. Hij inhaleerde diep toen hij Reece inderdaad zag staan en durfde niets te zeggen terwijl hij vanaf een afstandje toekeek hoe hij een briefje aan een uil bevestigde. "Ik wist wel.. Dat je hier zal zijn," fluisterde hij na een tijdje zachtjes.