Christopher & Stanley

[Thundra]

De vroegste herinneringen aan zijn leven in de stad bestaan niet uit beelden maar uit de stinkende, verstikkende stank van de vele fabrieken en vervuilde arbeiders. Samen met zijn ouders en oudere broeders is Stanley vanaf het arme platteland naar Londen vertrokken om een nieuw bestaan op te bouwen als fabrieksarbeider. Op een gure januari-ochtend bracht zijn vader hem op zijn schouders naar zijn nieuwe werkplek, verkocht hem en liet hem voorgoed achter. De grootste textielfabriek van Londen stond midden in de multiculturele wijk Soho. Opgetrokken uit donkergrijze bakstenen en een immense schoorsteen rees het boven alle verwaarloosde panden uit. Het verspreidde giftige, donkere rookwolken. Hoe de kleine Stanley ook schreeuwde en tegenspartelde - Hij kon niet ontkomen aan zijn ongelukkige lot als fabrieksarbeider. Samen met nog een stuk of veertig andere kinderen werd het zijn taak om onder de gigantische, gevaarlijke machines te kruipen en losse draadjes op te vegen. Kinderen waren er uitermate geschikt voor omdat ze snel, tenger en lenig waren. Door één van de sadistische toezichthouders werd om de paar weken hun hoofden in een pot witte verf geduwd. Zo kon hij duidelijk zien wie bij welk onderdeel werkte en kon gemakkelijk je loon worden ingehouden als hij zag dat je niet bij de juiste machine bezig was. Zo kwam het dat Stanley op zijn twaalfde nog even mager en soepel was gehouden als een jongetje van acht en zijn sluike haren onnatuurlijk bleek waren.

Stanley had een hekel aan zijn werk. Door de lange, vermoeiende dagen overkwam het hem vaak dat hij onder het levensgevaarlijke werk in slaap viel. Hij was een vereenzaamde jongen met een zeer beperkte wereldkennis. Ondeugendheid en kwajongensstreken zorgde ervoor dat hij zichzelf vaak in de problemen werkte met de toezichthouder..
"Laat me los! Ik heb het niet gedaan - Het was Jenny! Dat kan je toch zien!" "Dat is wel heel erg laag, Stanley. Zelfs voor zo'n kleine rioolrat als jij bent. Een arm, dood meisje de schuld geven voor jouw stommiteiten!" "Maar het wás Jenny! Laat me los, Harry! Jij vuile.."
Geamuseerd keken wat kinderen op van hun werk in de richting van de woedende toezichthouder en hun gehavende soortgenoot. Een draad was gesprongen en de machine was vast komen te zitten. Op de grond lag een meisje bewegingsloos in een donkerrode plas bloed. Niemand leek echt op haar te letten, zelfs de opstandige Stanley niet die nog geen vijf minuten geleden samen met haar onder de machine bezig was geweest met vegen en het gehele ongeluk met eigen ogen had zien gebeuren. "Mooi niets! Ik neem jou nu direct mee naar de baas. O - Hoelang heb ik al niet op deze dag gewacht?! Eindelijk word je op straat gesmeten. Dan kan je gaan bedelen en creperen in de goot!"
De man begon overdreven hard te lachen en kneep stevig in de hals van de beangstigde jongen.

[Damien]

Toen hij klein was maakte hij altijd graag wandelingen door de sneeuw, hoe het wit de wereld bedekte als een dik donsdeken leek hem te fascineren. Alles om hem heen fascineerde hem eigenlijk, hoe de bomen hun blaadjes verloren in de winter en hoe ze weer groen en sappig in de lente aangroeide. Hoe de vogeltjes elke zomerochtend hun wijsjes zongen en nestjes bouwde in de bomen. Hij had een goeie jeugd. Zijn vader had een textiel fabriek in de multiculturele wijk van de stad. Ze hadden een mooi huis midden in Londen. Christopher was enig kind geweest, hij werd daarom ook ontzettend verwend door zijn ouders. Hij had altijd het mooiste speelgoed en was de beste leerling in de klas. Zijn vader nam hem vaak mee naar de fabriek waar leeftijdgenootjes werkte alsof hun leven er vanaf hing. Ze waren vies, hun kleren waren verscheurt en ze waren ondervoed. Christopher klemde zich altijd stevig aan het been van zijn vader omdat de kinderen in verschillende dialecten en talen tegen hem begonnen te praten als hij door de gangen liep. Dingen als: ''Waarom ben je zo schoon?'' of ''Waarom jij wel en wij niet?''.

Als Christopher zo terug dacht waren die kinderen wijs voor hun leeftijd. Het maakte hem geen zak uit. Hij haatte kinderen. Ze mochten van hem allemaal van de aardbodem verdwijnen. Een wereld met volwassenen, dat zou fantastisch zijn. Achterin de fabriek had hij een kantoortje met een groot raam met uitzicht op de straten. De sneeuw interesseerde hem niet zo veel als vroeger. Het was maar bevroren water. Veel mensen vroegen zich af wat er met de jongen was gebeurt, hij was zo leuk en lief, maar sinds hij het bedrijf heeft overgenomen was hij koud als steen. Hij was pas 22, zijn ogen waren prachtig donker en zijn haar was bijna net zo zwart als roet. Het had een onnatuurlijke blauwe glans dat het net leek dat het geverfd was. Het was een ernstig aantrekkelijke jongen, dat zeker. Het was dat de meisjes niets met hem te maken wouden hebben sinds hij kinderen mishandelde. Een gedeelte van zijn gezicht was verbrand, een ontploffing van een van de machines. Het gaf zijn gezicht een duister aspect. Hij keek om toen de deur openvloog. ''Wat moet je Harry?'' Zijn ogen gleden naar de magere jongen die hij vast had aan zijn nekvel. ''Wat hebben we hier..?'' met langzame stappen liep hij naar de jongen toe. ''Heeft onze meneer weer eens wat gemolt?'' Hij keek hem kil aan terwijl hij zijn pols vastgreep en er flink in kneep. ''Laat hem maar hier, ik zorg wel dat hij zijn verdiende straf krijgt.''

[Thundra]

De tranen waren gekomen toen Harry hem tot voor de deur van het kantoor had gesleurd. Stanley was niet bang voor de gevaarlijke machines of de schreeuwende toezichthouder Harry. Hij had teveel ongelukken meegemaakt en lotgenoten verloren om er nog bij een in het apart stil te staan. De enigen die hem angstdromen bezorgde was zijn directeur, Christopher Fonley. Een meer afschuwelijker persoon kon hij niet voorstellen. Het was een hebzuchtige, harteloze sadist. Zijn magere knieën begonnen heftig te knikken toen Harry hem met een stevige duw in zijn rug verder de ruimte induwde. Het rook er naar sigarenrook en inkt. De jongen keek angstig naar zijn voeten en balde zijn vuisten toen Harry met een aanhankelijke grijns heftig begon te knikken. "Ja, ja. Die rioolrat.. Hij heeft ervoor gezorgd dat een van de nieuwste machines is vast komen lopen!" Stanley kneep hard in zijn vuist en drukte zijn nagels in zijn huid. Bang keek hij op toen Christopher hem stevig bij zijn pols greep en hij begon zacht, smekend te jengelen. "En hij heeft ook nog eens de dood van een van zijn collega's op zijn geweten!" Harry leek even een van de gelukzaligste momenten in zijn gehele carrière te beleven. Hij vond het heerlijk om kinderen naar Christopher te sturen - Ondanks hij stiekem zelf ook nogal bang was voor z'n werkgever. "Ik.. Het was niet mijn schuld," Stanley zijn stem was niet meer dan een schor gesnotter en hij probeerde zich los te trekken uit Christopher zijn greep.

[Damien]

Hij knikte even goedkeurend naar Harry en sloot toen de deur toen de man was vertrokken. ''Zo.. een dode hé? En een van de nieuwe machines naar de klote?'' Hij pakte de jongen bij zijn haar vast en sleurde hem naar zijn bureau om hem in een stoel te drukken. ''Nu nog een straf bedenken.. Wat dacht je van de huid van je armen eraf schrapen en er daarna citroensap er overheen gieten? Of je ogen uitbranden met sigaren? Weet jij nog een leuke..?'' hij lachte even luid en bekeek de jongen even goedkeurend. ''Nu er iemand dood is heb ik minder werkkrachten.. Of jij moet voor twee mensen gaan werken of je moet de kosten inhalen met behulp van een bijbaantje..'' Hij knikte even en liet hem los. ''Goed, ik zal je ogen niet uitbranden of je huid eraf schrapen, maar dan moet jij wel wat dingetjes voor mij doen...'' hij grijnsde even duivels.

[Thundra]

Stanley was geen licht. Hij had geen idee wie nou precies Amerika had ontdekt en geen verstand van wiskunde of wetenschap. In feite, wist hij niet eens precies hoe hij zijn eigen voornaam moest spelen. Maar hij had toch nog bepaalde kennis - Een soort oerinstinct dat hem waarschuwde als iets niet deugde. Hij had heftig gehuild en gesmeekt toen Christopher hem bedreigde met de meest afschuwelijke dingen. Zijn gezicht was besmeurd met stof, bloed en viezigheid. Zijn wangen waren ingevallen en onder zijn ogen stonden zulke diepe kringen dat het leek alsof zijn tranen erdoor zouden kunnen worden opgevangen. Toen Christopher op een zachtere toon vervolgde dat hij zichzelf op een andere manier uit deze situatie kon redden probeerde hij zichzelf tot bedaren te brengen en staarde hij Christopher even wezenloos aan. Daarna vertrok zijn gezicht en kwam hij duizelig overeind. Meer dan eens besefte hij dat hij Christopher zijn eigendom was. Een man die hij nauwelijks kende en hem letterlijk de stuipen op het lijf jaagde kon doen en laten wat hij wilde. Langzaam kwam hij overeind om zich dan om te draaien en een spurt te maken richting de deur. Onhandig en bevend struikelde hij over een kreukel in het tapijt en razendsnel draaide hij zichzelf op zijn rug. "N.. Nee. Ik wil niks.. Niks anders doen. Ik werk wel voor twee!"

[Damien]

Zijn kalme stem veranderde. ''Ik geef je die optie niet. Of je doet wat ík wil, of ik trek persoonlijk al je nagels eruit.'' Hij glimlachte breed en sarcastisch. ''De keuze is aan jou.'' Hij draaide de deur op slot en ging er tegenaan staan om hem aan te staren. Zijn ogen waren bijna niet meer mensenlijk, ze hadden een doffe glans. Toen Christopher nog jong was was hij ooggetuigen van een moord. Hij was een van zijn vele wandelingen aan het maken toen een jongetje een kat aan het neersteken was. Toen het jongetje zag dat Christopher aan het kijken was vroeg hij hem naar hem toe om hem te dwingen de kat zijn vel eraf te snijden terwijl het beest nog leefde. Het was dat of hij kreeg een mes in zijn eigen buik. Sinds dien leek Christopher wel een andere jongen. Hij was totaal getraumatiseerd en bijna gehersenspoeld. Alle kinderen moesten dood. Dat leek wel zijn levensmotto.

[Thundra]

Huilend krabbelde Stanley overeind. Onder de dikke laag viezigheid zat een jong gezicht van klassieke schoonheid. Hij had een perfecte, kaarsrechte neus. Zijn lippen waren vol en volmaakt. De tranen hadden wat vuil van zijn bleke wangen meegenomen en hij leek diep te ademen. In vergelijking met Christopher kwam hij tot ongeveer zijn borst. Zijn lichaam was zwak, jong en ondervoed. Hij deed wankel een pas achteruit en greep onhandig met een vieze hand zich vast aan het bureaublad van Christopher. Haastig schoten zijn ogen door de ruimte. Het was zo ongeveer februari. Buiten was alles donker, koud en harteloos. De ruimte was voorzien van ultra-modern, elektrisch licht wat pijn deed aan Stanley zijn ogen. Ergens daarbuiten in Londen was zijn familie. Zijn vader, die hem had verkocht en zijn moeder die hem de naam Stanley had gegeven. En ook zijn broeders, die meer geluk hebben gehad en niet verkocht werden aan dit soort monsters. Hij keek weer naar Christopher en trok even beangstigd zijn schouders op. Stanley had verhalen gehoord maar die waren nooit bevestigd. Verhalen over een ongehoorzame jongen die steeds vaker naar Christopher z'n kantoor werd gestuurd. Op een gegeven moment was de jongen geheel verdwenen en nooit meer teruggevonden. Sommige zeiden dat hij was weggelopen, andere dat hij dood was. Er waren zelfs versies waarin Christopher de jongen had opgegeten. ".. E.. Eet me alsjeblieft niet op!"

[Damien]

Hij lachte even duivels. ''Ik zal proberen van niet'' Hij leek even te knipogen. ''Houd je van lolly's? Vast wel toch? Dit is ongeveer hetzelfde idee, alleen wat zoutiger..'' Hij wipte zijn gulp open en liet zijn broek naar beneden zakken. ''Kom maar..'' Hij trok zijn boxer ook een stukje naar beneden en keek naar zijn penis. ''Kijk... dit is jou lolly voor vandaag. Als je niet zorgt dat ik tevreden klaar ben gekomen eet ik je op. Afgesproken?'' Hij nam plaats in zijn stoel en streelde wat over de opkomende erectie terwijl hij de jongen afwachtend aankeek.

[Thundra]

Met grote ogen staarde Stanley naar zijn penis. Hij had nog nooit in zijn leven een snoepje gegeten, laat staan een lolly gekregen. Het was iets voor rijke en middenstand-kinderen. Een andere man zijn penis likken was dat niet. Maar hoeveel kind was er eigenlijk nog in hem over? Het enige wat hij had waren zijn fantasieën over onbetaalbaar speelgoed en een perfecte, avontuurlijke wereld. Zonder stinkende machines, bloedende kinderen en sadistische toezichthouders. Hij liet het bureau los en ging met zijn vlakke hand langs zijn ogen. Het was beter als hij dit gewoon deed. Christopher zijn erectie was groot en Stanley had vaag een idee wat het betekende als je penis er zo uitzag. Soepel liet hij zich tussen Christopher zijn benen glijden en keek de jongeman even met een onwillige, beschuldigende blik in zijn mosgroene ogen aan. Daarna sloot hij ze voorzichtig, zodat de haartjes van zijn wimpers trilde. Een donkerrode blos trok vanuit zijn hals omhoog over zijn wangen toen zijn zachte, vochtige tong in aanraking kwam met de zoutige huid. Eén voorzichtige lik gevolgd door een zacht bedelend gejengel. Daarna drukte hij zijn tong nogmaals tegen zijn kloppende geslachtsdeel aan. Zijn handen plaatste hij op Christopher zijn bovenbenen en hij begon zijn lengte geheel te bevochtigen. Onwetend stimuleerde hij zijn genot door extra lang te sabbelen aan zijn lichtroze eikel. Hij nam wat afstand en keek Christopher zwijgend aan met glimmend speeksel op en rondom zijn lippen.

[Damien]

Christopher grijnsde even en schoof wat meer naar beneden in z'n stoel. ''Je doet het prima...'' mompelde hij. Hij beet op zijn lip en kneep in het haar van de jongen. Hij likte langs zijn lippen en legde zijn hoofd tegen zijn rugleuning. Hij had vaker jongetjes in zijn kantoor gehouden voor bepaalde dingen, hij liet ze masturberen voor hem en soms liet hij zich ook aftrekken, dit had hij nog nooit gedaan. Het beviel hem wel. Hij deed het niet perse omdat hij op jongetjes viel, maar om ze te traumatiseren voor de rest van hun leven. Daarbij had een man ook behoeftes dus het was meteen twee vliegen in een klap. Hij was best eenzaam, hij had een tijdje een vriendin maar die was bij hem weggegaan omdat ze hem harteloos vond, daarbij had ze ook een kinderwens. ''Neem hem maar helemaal in je mond, als dat past..'' Hij grijnsde en knipoogde even.