Christopher & Stanley

[Damien]

Christopher knikte. ''Ja, daar komt het wel op neer...'' hij glimlachte even. ''Kom, laten we gaan..'' Hij stond op en hielp Stanley in een jas en gaf hem een paar handschoenen een een mooie rode sjaal. Zelf trok hij ook zijn donkerblauwe jas aan en een kasjmier sjaal. Hij pakte de jongen zijn hand vast en samen liepen ze het huis uit. Hij stak zijn hand op en een koets die als taxi diende stopte. Ze stapte in en de koets bracht ze naar het centrum. Christopher keek soms even vanuit zijn ooghoeken naar de glimmende ogen van Stan en kon het niet laten lichtjes te glimlachen. ''Kom, we gaan eerst naar Hemley's, speelgoed kopen.'' Hij haalde diep adem. ''Ik heb zoveel geld en ik heb niets om het aan uit te geven, dus je mag lekker veel uitzoeken..'' Ze stopte en Christopher tilde Stan bij zijn middel op en zette hem neer op de grond en lachte even naar hem. ''We zijn er!'' hij draaide zich om naar de reusachtige speelgoedwinkel en grijnsde eventjes.

[Thundra]

Hamleys was gigantisch. Het hele pand was verlicht met kerstverlichting en er stonden jongemannen met belachelijk hoge hoeden en grappige stropdassen schreeuwend reclame te maken. Opgewonden trok Stanley Christopher mee door de gigantische deuren en het tweetal stuitte meteen op twee gigantische teddyberen bij de opening. Er waren honderden gillende kinderen waarvan het meerder-deel ongeveer Stanley's leeftijd had. Stanley zijn greep verzwakte wat en hij liet Christopher vaak geheel los om naar een rek te lopen. Uiteindelijk koos hij een donkerbruin konijn uit met zachte, lange oren en een aandoenlijk roze neusje. Later droeg hij in zijn vrije hand ook nog een gigantische teddybeer en liep hij dicht tegen Christopher aan door de enorme menigte winkelende Engelsen. Op een etage daarboven zocht hij een doos vol met beschilderde soldaten uit en verkoos een brandweerauto boven een houten stokpaard. Een verkoper bij de verkleed-afdeling overhandigde hen een rieten mand waar ze alles in konden doen en nam Stanley mee om hem de nieuwste kostuums te laten zien.

[Damien]

Christopher werd het grootste gedeelte meegesleurd door de winkel en moest hij dingen van de hoge rekken halen. Het deed hem deugd om Stanley zo blij te zien, hij realiseerde wat een jong kind het eigenlijk nog was. Toen ze bij de kostuum afdeling waren lachte Chris opeens. ''Dit moet je ook nemen!'' Hij haalde een rood kapje tevoorschijn en zette het op Stanley zijn hoofd. ''Perfect'' Hij stopte het kapje ook in het mandje en na nog bijna een kwartier rond te hebben gekeken betaalde Chris de spullen die in tassen werden gestopt. Met beide twee tassen liepen ze de winkel weer uit. Chris haalde diep adem en keek naar Stanley. ''Laten we nu wat mooie nieuwe kleren voor je kopen'' Ze liepen een chique kledingwinkel in en zochten wat mooie overhemden en goede broeken uit.

[Thundra]

Ongeveer een uur later kwamen ze met twee tassen vol kleding de winkel uit. Christopher had wat overhemden voor hem gekocht en wat langere broeken. Maar hij had ook betere onderbroeken gekregen en een nieuwe jas. Ze besloten om samen te lunchen in een prachtig hotel dat zich in de middag tot namiddag opende als een soort tearoom. Stanley propte zich vol met scones en sandwiches. Ze zaten in een hoek van de ruimte, verscholen achter enorme rekken vol hapjes en voor ieder een zilveren theepot. Er werd zacht pianogespeeld en beschaafd gelachen en gepraat. Stanley keek even op naar Christopher en voelde zich gedwongen om de man te bedanken voor al zijn cadeautjes. Daarom tikte hij hem met zijn voet voorzichtig tegen zijn scheenbeen en likte glimlachend de resten room van zijn lippen. "Bedankt, Christopher". Stanley boog zich voorover en drukte een kleine kus op Christopher zijn wang. "Voor al de cadeautjes maar ook dat je.. Nou, dat je me zo verwend". Voorzichtig plaatste hij zijn hand op Christopher zijn binnen-been en kneep zacht in de stof van zijn broek. "Ik ga proberen om jou vanavond ook te verwennen".

[Damien]

''Je hoeft je niet gedwongen te voelen Stan, ik neem je niet in huis omdat je zo'n geil jochie bent hoor..'' hij kijkt naar zijn kop thee. ''Ik geef om je, en.. ja..'' Hij haalde zijn schouders op en likte wat slagroom van zijn vorkje. ''Zal ik je je naam leren schrijven? Wacht ik schrijf hem eerst zelf wel op..'' Hij haalde een kroontjespen uit zijn jaszak en een klein notitieboekje. Met grote krullerige letters schreef hij [i]Stanley[/i]. ''Hier, probeer het maar na te schrijven..'' hij gaf hem de pen en draaide het notitieboekje zijn kant op. Hij stond op en ging achter hem staan om zijn hand vast te pakken en hem wat te begeleiden en zijn pengreep wat te verbeteren. ''Ja, zo ja..'' hij glimlachte als ze samen een S schreven en uiteindelijk nog een keer de jongen zijn naam in het boekje stond. ''Ik zal binnenkort wat schoolboeken voor je regelen, oké?" Hij nam weer plaats in zijn stoel en dronk zijn kopje leeg.

[Thundra]

Stanley keek Christopher even niet-begrijpend aan maar was zijn verbazing over het feit dat Christopher plotseling een zwak voor zijn persoonlijkheid bleek te hebben vergeten toen de man zijn naam noteerde. Geboeid staarde hij naar de letters. Ze danste voor zijn ogen en hij herlas zijn naam steeds. Stanley vlekte met de pen en zijn hand trilde enorm. Uiteindelijk stond er in een klein, onregelmatig handschrift vijf keer [size=9]Stanley[/size] op de bladzijde. De jongen keek er trots naar en tekende er een bootje bij voordat Christopher het notitieboekje opborg. "Mag ik gaan kijken bij de pianist?" De jongen wachtte niet op antwoord maar snelde richting de vleugel. Later zat hij bij de oudere speler op de kruk die hem glimlachend wat liet pingelen. Hij was even het middelpunt van de aandacht en leek ervan te genieten. Rijke dames lachte om zijn aandoenlijke geklungel en de heren keken soms even op van hun dagbladen en dossiers om even vaag te glimlachen. Stanley zijn blik vond die van Christopher en zijn gehele gezicht straalde.
Ongeveer een halfuur later liepen de twee weer over de drukke, koude straten van Londen. Stanley keek vanuit zijn ooghoeken naar Christopher en bleef stilstaan toen ze voor de ingang stonden van Hyde Park. Hij haakte zijn arm in die van Christopher en liep samen met hem door het bevroren, verlaten park. "Als ik ouder was geweest hadden we door kunnen gaan als een stel. Ondanks we jongens zijn. Denk je niet, Chris?"

[Damien]

Christopher had de hele weg niets gezegd en knikte daarna vervolgens. ''Ja..'' Hij drukte zijn lippen op elkaar en sloeg zijn arm toen om de jongen heen en kneep in zijn schouder. ''Kom, we gaan naar huis, ik heb het koud.'' Samen liepen ze terug naar zijn huis om al het speelgoed uit te stallen en de soldaatjes uit hun verpakkingen te halen. Hij had ook een mooi nieuw sprookjes boek voor hem gekocht waar hij hem elke avond uit zal voorlezen. Chris zat in kleermakerszit op het tapijt samen met de jongen terwijl ze wat met het speelgoed speelde. Na een tijdje trok Chris Stanley op zijn schoot en kuste hij hem in zijn nek terwijl ze met de brandweerwagens en de soldaatjes speelde. ''Ik ben blij dat ik je zo vrolijk heb kunnen maken..'' hij glimlachte en streek door zijn haar. ''Ik weet dat ik nooit echt aardig ben geweest.. en dat ik altijd nogal eng eruitzie, nog steeds trouwens..'' Hij keek naar zijn handen. ''Ik was mijn hoop in mensheid en vooral in de jeugd verloren, maar door jou geloof ik dat er toch nog goede mensen zijn op deze wereld..'' hij glimlachte en kuste hem op zijn lippen.

[Thundra]

Ze hadden een kist met chocolaatjes geopend en Stanley had er een heleboel gegeten. Het vuur in de haard verlichtte hun gezichten en verwarmde zijn gehele lichaam. Ze hadden met de soldaten gespeeld en Stanley reed zijn brandweerwagen over het tapijt richting de haard. "Londen staat in brand! We moeten het vuur blussen!" Het soldaatje was plotseling een brandweerman geworden en Stan zat nog midden in zijn spel toen Christopher hem tegen zich aantrok. Hij legde de brandweerauto op het tapijt neer en hield het poppetje in zijn hand. Er vormde een kleine glimlach rondom zijn lippen en hij keek hem even met grote, onschuldige ogen aan. "Ik vind je mooi," Stanley knikte even bevestigend bij zijn woorden. Hij bleef even zwijgen en wist niet te bedenken wat hij nog meer moest zeggen of doen. "Je kan ook heel mooi schrijven". Hij glimlachte even en pakte zijn brandweerauto weer van het kleed. "Ik zal bijna wensen dat je mijn oudere broer was. Ik herinner me dat ik er nog een paar heb - Maar die zijn vast niet zo leuk". Stanley reed met de auto over het kleed en propte nog een chocolaatje in zijn mond. "Mijn papa en mama hebben me aan jouw fabriek verkocht. Maar mijn broers hebben ze gehouden".

[Damien]

''Ja maar als ik je broer was had ik je niet kunnen kussen hé...'' hij grijnsde en zijn gezicht vertrok toen hij begon over zijn ouders. Christopher keek eventjes naar Stanley en keek toen bedenkelijk naar de auto in zijn hand. Hij herinnerde het zich nog wel vaag, dat de man met het arme kleine jochie aan zijn been geklemd aan kwam en hem verkocht, zoveel had hij er niet eens voor betaald, maar een pond. Hij had de jongen geslagen voordat hij hem naar binnen stuurde en hem direct beveelde te gaan vegen, het arme kind, helemaal in tranen. Chris beet op zijn lip en voelde pijn in zijn hart. ''Klopt..'' mompelde hij toen. ''Ik.. heb als het goed is nog ergens een document liggen.. hun namem staan erop..'' Hij keek even naar Stanley. ''Ik kan.. uitzoeken waar ze wonen, als je dat wilt natuurlijk..''

[Thundra]

"Nee, dat wil ik niet. Ze zouden mij ook niet willen zien, denk ik. Misschien zijn ze me zelfs allang vergeten". Stanley staarde voor zich uit en glimlachte verdrietig. "Ik weet niet eens mijn achternaam. Maar misschien is die heel erg stom en is het dus beter dat ik het niet weet". Stanley glimlachte en aaide over Christopher zijn borst. "Misschien deden ze me weg omdat ik een hele lelijke baby was. Ik denk daar best vaak over na.. Waarom ik wel en zij niet?" Stanley zijn stem klonk een beetje bitter en verstikt. Hij greep weer naar de chocolade maar merkte dat de doos geheel leeg was. "Soms voel ik me er heel stom door. Alsof het allemaal mijn schuld is". Er welde een traan op in zijn ogen. "En soms probeer ik mezelf wijs te maken dat mijn ouders het er zwaar mee hadden. Dat het nou eenmaal de enige oplossing was om mij te verkopen en niet mijn andere broers. Misschien omdat ik de jongste was en het onhandigst. Misschien omdat ik altijd klein, zwak en mager ben geweest. Ik weet het niet". Stanley leek opeens meer tegen zichzelf te mompelen dan tegen Christopher te praten en staarde naar de vlammen in de haard.