Lord Leighwood & Bosie

[Thundra]

"Ik vind het mooi klinken". Bosie keek naar de pianist en at zijn sandwich. Een lange tijd bleef hij kijken voordat hij zich weer naar Leighwood omdraaide. Hij keek de man even aan en glimlachte. "Ik kan niet pianospelen. Maar u kan het heel goed. U zal er dus veel passie en gevoel voor hebben". Hij geloofde niet dat de man een greintje gevoel had in zijn lichaam of ziel. Of alles was opgegaan aan het pianospelen. "Speelt u al lang piano, Lord Leighwood?" De jongen klonk oprecht geïnteresseerd en keek de man met zijn smaragdgroene ogen naar de man. Ondanks de kleur deed denken aan absint en vergif leken die twee kijkers toch erg onschuldig. Het paste precies bij zijn goudblonde haar en onschuldige gezicht. Bosie was gezegend met een knap uiterlijk dat bij de juiste verzorging niets verhulde over het milieu waaruit hij vandaan kwam. Over zijn innerlijk was nog niet veel te zeggen want dat had zich niet goed genoeg ontwikkeld. Hij begon zich plotseling af te vragen hoe zijn voorgangers eruit hadden gezien. De naam van Lord leighwood was door niet veel jongens genoemd. Misschien verzwegen de collega's die ook bij hem hadden gewoond het liever dan dat ze erover opschepte. Wat ook nog eens gebeurde.

[Damien]

De man keek hem aan en haalde zijn schouders op. ''Zo lang als ik me kan herinneren, het was, en is, mijn enige talent, dus dat heb ik leren ontwikkelen.'' Hij zweeg en stak zijn vinger op. Direct werd er nog een kopje thee ingeschonken. Hij brak een stukje scone af en stak dat ook in zijn mond terwijl hij rondkeek. Toen ze klaar waren stond Leighwood op en betaalde de ober met het geld van de man dat hij bij zich hield. ''In de koets liggen je aankopen en ook nieuwe kleding.'' Hij stapte in de koets en ging zwijgend zitten. Toen Bosie ook was ingestapt keek Leighwood hem aan. ''Vond je het leuk?'' Hij keek hem strak aan. Dit was een van de eerste vriendelijke dingen die hij ooit aan iemand had gevraagd.

[Thundra]

Bosie keek naar Lord Leighwood en knikte. Voorzichtig pakte hij de twee konijnen en de beer en zette die op zijn schoot in de koets. Hij was veertien en dat was misschien te oud voor dit speelgoed. Maar Bosie had nooit echt een jeugd gehad en hij zag eruit alsof hij jonger kon zijn. "Ja, ik vond het leuk, Lord Leighwood". Hij drukte het konijn wat dichter tegen zich aan en legde zijn gezicht tegen het hoofd van de beer. De koets kwam weer in bewegingen en Bosie staarde naar de dozen en tassen met nieuwe kleren en schoenen. Hij had ze niet zelf uit mogen zoeken. Dat vond hij wel jammer maar hij protesteerde niet. Het zal wel niet iets heel anders zijn dan wat hij nu aanhad. Hij speelde met de knopen van zijn jas en legde de konijnen en beer naast zich neer. Moest hij de Lord nu bedanken? Hij wist niet precies hoe. Voorzichtig leunde hij voorover en drukte een zachte kus op de man zijn hand. Het was wat onhandig en aan de vluchtigheid waarmee hij het deed was af te lezen dat hij het liever niet had gedaan. De jongen rekte zich weer en keek uit het raam naar de stad.