Lord Leighwood & Bosie

[Damien]

Niet veel mensen kennen een type als Leighwood. Hij was een lange slanke man met een bleke, marmere huid. Zijn haar was lang tot zijn borst en was zwart als de veren van een raaf. Het had een aparte slag dat krullen creëerde bij zijn borst. Zijn gezicht was lang en hij had een puntige kin. Zijn neus was recht en net als zijn kin, wat puntig. Zijn ogen waren strak en recht zonder enige emotie erin, ze waren grijsblauw en doffig. Zijn uiterlijk was net zoals zijn innerlijk. Er zat niet veel in. Het was een scherpe man, met weinig te vertellen en weinig te bieden. Hij woonde in z'n eentje in een gigantisch huis net wat buiten Londen. Het huis had een grote voortuin met een pad dat je de oprit op leidde. Een grote fontein met de goden Venus en Niké versierde het grasveld. Leighwood was een kunstliefhebber. Het huis was wit en de voorgevel had veel weg van een oude Griekse tempel. Binnen leek alles leeg. De meeste kamers waren opslag ruimtes voor schilderijen en stoelen die bedekt werden met witte lakens. De kamers waren altijd donker en de gordijnen en ramen bleven dicht. De enige kamers die in gebruik waren waren die van de bediendes en de slaapkamer van de man zelf. Beneden was een grote ruimte de keuken, waar de lekkerste stukken vlees en brood bewaard bleven. Als je binnenkwam was er een grote trap die omhoog leidde, de deur waar je meteen tegenaan liep was de kamer van de man, de andere kamers waren de vertrekken van zijn schoonmaaksters en bediendes. Bij elke kamer zat ook een badkamer, die van Leighwood was uiteraard het grootst en het mooist. Achter de trap beneden, zat nog een grote zaal met grote glazen deuren. De muren waren net als de deuren bedekt met prachtig schoon glas. Midden in de zaal stond een witte vleugel met een bijpassend stoeltje. De rest van het huis was niets, het was doods, leeg. Het huis leek pas echt in leven te komen, als je begon te spelen op de vleugel.

Leighwood bekeek zichzelf in de spiegel. Hij stak zijn borst vooruit en fixeerde zijn manchetten. Hij had een lichtblauw jasje aan met gouden manchetten en versieringen over de borst en schouders. Zijn broek was wit en van een zachte stof. Daarbij droeg hij lange zwarte laarzen met dezelfde gouden manchetten op de zijkant. Hij haalde diep adem en fixeerde zijn haar. Hij liep de kamer uit en knikte naar zijn butler. ''Ik ben klaar.'' De oude man knikte en boog even kort. ''Natuurlijk, my lord'' Hij gaf de man zijn zwarte lange wandelstok met een gouden kop van een adelaar. ''De koets staat al klaar'' De jonge man knikte en liep achter de man aan naar buiten. Hij werd de koets in geholpen en trok daarna zijn zachte witte handschoentjes aan en keek zonder iets te verklappen waar hij aan dacht het raam uit toen de koets begon te rijden naar de achterwijken van Londen.

[Thundra]

Het bekendste hoerenhuis waar jongemannen te koop waren stond in de achtergestelde wijken van de stad. Het was verstopt in één van de vervallen pakhuizen. De dichtgespijkerde ruiten hielden elke zonnestraal tegen. Zelfs de buurtbewoners - Arme arbeiders en havenwerkers, wisten niet van deze illegale handel. Maar het was bekend onder vele mannen in de hogere kringen. De jongens waren niet goedkoop, zeker niet. Maar ze waren de besten in hun beroep. Gecreëerd om verveelde, lusteloze mannen de avond van hun leven te geven. Om zich te laten domineren en te complimenteren. De armoede van de gevel stond niet in contrast met de luxueuze inrichting van het hoerenhuis. Er stonden overal varens en vazen vol exotische bloemen. Er hingen flinterdunne gordijnen van het fijnste zijden, ingevoerd vanuit Islamitische landen. Aan de muren hingen de modernste schilderijen. De meeste waren van onbekende kunstenaars en vol erotiek. Het rook er zwaar naar patchoeli, kaneel en vanille. Er waren een heleboel verschillende vertrekken in allerlei thema's. Net zoals de gigolo's allemaal tot een speciaal soort werden gerekend. Je had de oudere jongens. De zwijgzame en zorgzame. De grappenmakers en de troosters. Voor elke rijkaard zat er één bij. Of twee, naar betaling. De gigolo's en hun werkruimte ademde en oogde rijkdom.

Bosie bracht zalf aan op z'n lippen. Ze moesten glimmen, opvallen. Hij was de kers op de taart. Het stond eigenlijk al vast dat Leighwood h'm zal kiezen. Daarom was hij vanavond ook de duurste. De anderen waren jaloers op zijn schoonheid en elegantie. Hij kon haast elke klant verleiden, zal dat gunstig zijn. Dat besef maakte hem arrogant en hebzuchtig. Hij was de lieveling van hun meester. Alleen z'n brutaliteit en tegendraadsheid maakte hem meestal het slachtoffer van straffen. Hij woonde samen met de andere gigolo's op de bovenste etage. Zijn huid was lelieblank en zijn jeugdige gezicht verraadde zijn leeftijd, samen met de kniebroek en de strooien hoed die zijn handelsmerk vormde. De jongen kamde zijn goudblonde haren en keek even naar zichzelf in de verouderde spiegel. Wat hij zag was een gezicht met een fijne wipneus. Lippen die altijd wat opeen waren geperst met een ruimte ertussen. Zijn ogen waren zo groen als absint en omlijst met kleine, zwarte wimpers. Hij sprong overeind en liep door de tochtige, gezamenlijke slaapkamer naar de benedenverdieping. Jongens hadden zichzelf al opgesteld in de hal. Ze zagen er allemaal knap en opwindend uit. Heel anders dan als Bosie ze het vaakst zag: Haast iedere avond bibberend en met bloedende achterwerken in hun gammele bedden.

[Damien]

De jonge man werd weer de koets uit geholpen en hij knikte langzaam. Hij zette zijn wandelstok op de grond en liep sierlijk naar de vieze deur van de loods. De butler klopte en wachtte tot er open werd gedaan. Sierlijk en bijna koninklijk liep Leighwood naar binnen en keek rond met zijn lippen vaag geopend. Hij likte langs zijn bovenlip en keek naar de jongens die al klaarstonden in de hal. De butler nam zijn jas aan en hing hem voorzichtig op aan de kapstok. Hij knikte vaag naar de figuren en nam toen plaats in de rode bank die voor de jongens stond. Hij sloeg zijn benen over elkaar heen en kantelde zijn hoofd lichtjes. Hij knipte eventjes in zijn vingers en zijn butler kwam aanhollen. ''Regel een kopje thee voor me.'' De butler knikte en liep vlug naar een van de medewerkers toe. Hij bleef de jongens een voor een aankijken en streek wat haar achter zijn oor. Niet veel later kwam de butler terug met een porseleinen schoteltje met een kopje thee erop. Hij zette het neer op het tafeltje naast de man en hij knikte vaagjes. Hij pakte het kopje en nipte eraan terwijl hij met zijn gehandschoende hand in de lucht wapperde. ''Stel jullie jezelf maar eens voor''

[Thundra]

De gigolo's aarzelde niet. Ze liepen naar voren en stelde zichzelf voor zoals ze hadden geleerd dat te doen. Sommigen waren geestig, anderen ronduit opwindend. Soms waren ze verlegen en allemaal speelden ze toneel. De geestige jongen was een eenvoudige, depressie jongeman. De grappenmaker had geprobeerd een ander zijn oog uit te steken. Bosie was een van de laatste die een zelfverzekerde stap naar voren zetten. Hij hield Leighwood zijn blik vast en gluurde toen zogenaamd stiekem naar z'n kruis. Hij bewoog zijn billen onopvallend heen en weer en zorgde weer voor het oogcontact. Dat in een paar seconden. "Ik ben Bosie. Ik houd van spelen en cadeaus". Dat was niet gelogen. "Ik spreek Frans en mijn favoriete snoepgoed zijn lolly's". Hij glimlachte kinderlijk. "Ik ben nog klein en onervaren. Dus ik zal zeer gewillig en onderdanig zijn. Soms ook wat ondeugend. Ik kan brutaal zijn maar ik zal niet ontkennen dat ik soms straf verdien". Hij glimlachte en perste zijn lippen wat opeen. Daarna keek hij weer naar de kruis van Leighwood en drukte zijn tong tegen zijn wangen. Alsof hij de man zijn warme, zoutige erectie al in zijn warme mond kon voelen zitten. Daarna knikte hij even en liet expres zijn hoed van zijn hoofd glijden toen hij zich omdraaide. Bosie giechelde verlegen en bukte uitgebreid.

[Damien]

Bij geen een van de jongens had Leighwood iets laten merken. Hij bleef leeg naar ze staren terwijl hij aan zijn thee nipte. Hij keek naar de jongen zijn billen en stond toen op. Hij boog. ''Dank jullie wel, ik heb mijn keuze gemaakt. Jullie kunnen gaan'' Hij keek naar Bosie. ''Pak jij je spullen maar in. Ik koop je.'' Met die woorden draaide hij zich om en liep naar een van de medewerkers. Hij knipte weer in zijn vingers. ''Het geld.'' De butler haastte zich naar buiten en kwam daarna terug met een bruine envelop. ''Duizend pond'' zei hij terwijl hij de envelop overhandigde naar de baas van het bordeel. ''Ik betaal hem hierbij ook nog elke week 350 pond'' Hij knikte en nam weer plaats op de bank om een klein hartvormig koekje van zijn schoteltje te pakken en eraan te knabbelen. Hij sloeg zijn benen weer over elkaar en knabbelde op het gebakje terwijl hij wachtte op de jongen.

[Thundra]

Er werd niet gevraagd hoelang Leighwood van plan was om Bosie bij zich te houden. Al hield hij hem jaren bij zich - Driehonderdvijftig pond was een geweldig bedrag. Bosie was verheugd naar boven gestormd. Hij had niet veel - Eigenlijk had hij niks. Daarom grabbelde hij de sigaretten van zijn bedgenoot onder de lakens vandaan en het portret van de blozende dame van een andere gigolo. Hij keek vaker naar dat kleine portret, gestopt in een verroest medaillon. Hij wist niet wie die vrouw was. Waar ze vandaan kwam en waarom ze in dat medaillon zat van zijn collega. Maar het gaf hem een fijn gevoel als hij naar haar vriendelijke, kastanjebruine ogen keek. Eerst probeerde hij het uit het roestige metaal te halen maar stak het toen schouderophalend in zijn zak. Hij beschikte over één knuffeldier en vond dat terug in het bed van een andere gigolo. Boos jatte hij het terug en drukte de beer tegen zijn lichaam. Het vet liet hij liggen en ook zijn borstel nam hij niet mee. Leighwood zal die dingen zelf voor hem moeten aanschaffen. Ook nam hij zijn kleding niet mee. Hoe meer Leighwood voor hem kocht, hoe beter. Hij glimlachte blozend toen hij de ruimte inliep en ging gewillig op zijn schoot zitten. Zijn anus wreef tegen zijn kruis aan en de jongen speelde zogenaamd gefascineerd met de rafeltjes op Leighwood zijn blouse. "Men.. Heer.. Nee, lord Leighwood". Zijn vergissingen in z'n juiste titel klonk schattig en vleiend. "[i]Emméne-moi[/i] - Dan kunnen we samen spelen".

[Damien]

De jonge man keek de jongen aan en liet nog steeds geen teken van opwinding of vriendelijkheid zien. Hij pakte zijn bovenarmen vast en schoof hem van zijn schoot af en stond op. ''Kom.'' Hij liep naar de kapstop en knikte weer met zijn vingers. De butler haalde zijn jas van de kapstok en bond het ceintuur vast dat zijn vrouwelijke taille accentueerde. Hij liep weer met zijn wandelstok de loods uit en stak even zijn hand op. De butler opende de koets voor hem en hij stapte naar binnen. Hij keek afwachtend naar de jongen die buiten stond en keek toen voor zich uit. Hij leek niet heel geïnteresseerd in de jongen of tevreden met zijn aankoop, hij deed niets. Hij staarde alleen maar voor zich uit met over elkaar geslagen benen. Toen de jongen was ingestapt wiebelde de koets een beetje omdat de butler plaats had genomen op de bestuurders plek. De koets kwam in beweging. Leighwood haalde diep adem en leunde tegen de rugleuning. Hij leek moe, zijn ogen waren dof en wallen werden zichtbaar op zijn bleke gezicht. Hij staarde weer naar buiten terwijl hij met zijn lange wijsvinger rondjes veegde over de gouden adelaars kop van zijn wandelstok.

[Thundra]

Bosie vond Leighwood een freak. Maar hij liet niks merken. Het enige wat hij deed was zijn beer tegen zijn lichaam aandrukken en door het raam staren. Hij was veertien. Zijn eerste keer was op zijn negende. Toen was hij niet veel meer waard geweest - Maagden waren onhandig en bloedde teveel. Hij was nu in de bloei van zijn carrière. Er gleed een glimlach rondom zijn lippen als hij naar de man keek. Wat hij vertoonde was alleen maar lustigheid en onschuld op de geschikte momenten. Het kon hem niet schelen dat de man moe was. Misschien zelfs ongelukkig. Hij was er niet om hem echt gelukkig te maken. Hij was er voor het genot. Bosie zakte wat verder onderuit en plukte aan zijn beer. De jongen staarde naar de adelaar en hoopte niet dat de man erop stond om die straks in zijn anus te stoppen. Eigenlijk werd hij best zenuwachtig van de zwijgzame man. De meeste klanten begonnen direct te praten en te strelen. Ze noemden hem lieverd of slet en begonnen in zijn onvolgroeide penis te knijpen of aan zijn billen te zitten. Leighwood zei of deed niks. En daarom zette hij zich wat verder overeind om naar buiten te gluren. Hij nam zijn tijd met de verlangens van de man te peilen.

[Damien]

De koets stopte en de deur aan de jongen zijn kant opende. ''We zijn er.'' Ze stapte uit de koets en de butler rende naar het huis om de sleutel in de deur te steken en de deur vlug te openen. Leighwood liep met grote passen naar binnen en er kwamen twee extra butlers aanhollen om Leighwood zijn jas aan te nemen en de andere nam het jasje van Bosie aan. Een jonge meid met een zwart schoonmaaksters jurkje met een kante pettycoat eronder. Onder haar jurkje zat duidelijk een korset die haar taille nog dunner maakte en haar borsten nog groter. Haar donkere haar zat vast in een knotje. Ze glimlachte naar de jongen en boog even. Ze praatte wat gehaastig en angstig alsof ze het liefst zo snel mogelijk weg was. ''Dag, mijn naam is Mandaline, ik zal je naar je kamer leiden.'' Ze pakte Bosie zijn hand vast en leidde hem de trap omhoog naar een van de vertrekken aan het einde van de gang. Ze opende de deur. In de kamer was een mooi groot opgemaakt bed en het rook naar lavendel en kaneel. ''Ik heb het helemaal speciaal voor je klaargemaakt..'' Ze liep de kamer in en sloot de deur achter haar. ''Hier is je eigen badkamer, er staat zeep, olie, shampoo.. ik ververs alles om de dag dus gebruik zoveel je maar wilt..'' Ze haalde diep adem en zuchtte even, daarna draaide ze zich om naar de jongen en zette een nogal neppe glimlach op. ''Als je wat nodig hebt of nog vragen, hoor ik het wel.''

[Thundra]

Bosie hield zoveel mogelijk afstand van Leighwood toen ze richting het gigantische herenhuis liepen. Hij treuzelde even om de gouden beelden van de vrouwen - Vermoedelijk godinnen, bij de fontein te bekijken. Daarna rende hij achter de haastige butler en zijn mysterieuze eigenaar aan. In het huis werd hij van z'n jas ontdaan. De butlers spraken niet tegen hem en Leighwood leek ook verder geen interesse meer te tonen. Hij vond dat wel best. Bosie zat er niet op te wachten om die akelige lord te plezieren. Toen er plotseling iemand begon te spreken drukte hij de beer steviger tegen zijn lichaam. Zijn gezicht neutraliseerde toen hij zag dat het een dienstmeid was. Het viel hem op dat ze onder de jurk een korset droeg, een onmiskenbaar kledingstuk voor vrouwen. Sommige mannen die naar het hoerenhuis kwamen probeerde te ontkennen dat wat zij deden volkomen illegaal was. Tegen betaling trokken de gigolo's dan vrouwenkleding aan. Jurkjes met patronen van kersenbloesem en vogeltjes en fluweelzachte franjes. Hun haren werden bijeengebonden en verstopt onder extreem dure pruiken - Afgestemd op de kleur van hun wenkbrauwen en ogen. Maar als de jurk dan uiteindelijk uitgetrokken was en de pruik van het hoofd af was gehaald waren de klanten altijd tevreden om te zien dat hun aankoop een piemel had en zachte, kinderlijke billetjes. Bosie was blij dat hij nog nooit met zo'n klant te maken had gehad. Hij liet zich willoos door Mandaline meetrekken naar zijn kamer. Eenmaal aangekomen zette hij z'n knuffelbeer nauwkeurig op het bed en nam het vertrek in zich op. Het was een prachtige kamer, dat kon hij niet ontkennen. Mandaline had haar uiterste best gedaan. Het rook er ook aangenaam - Naar een kinderkamer. Hij liep achter haar aan en gluurde de badkamer in. Dat voldeed ook aan al zijn eisen en verwachtingen. Het kind knikte keurend en keek Mandaline toen haast verveeld aan. "Ik heb nu privacy nodig. Kan je weggaan?" Hij liep naar het zachte bed en liet zich erop vallen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij hoe Mandaline vertrok maar zette zich toen wat overeind. "Ik lust wel een beker warme melk. En koekjes - Het liefst chocolade". Hij hield z'n hoofd wat scheef. "Wanneer word ik door de lord verwacht?"