Lord Leighwood & Bosie

[Thundra]

"Familie?!" Was die vrouw die voor hem aardappelpuree en vlees had gemaakt familie van die griezel die hem zojuist had verkracht? Bosie viel aan op z'n bord vol eten en aan de manier waarop hij alles naar binnen slokte was te merken dat hij een gigantische honger had. Hij nam niet eens echt de moeite om het vlees te snijden. Daarna legde hij het bestek neer op het bord en legde een hand op zijn buik. Met zijn andere hand wreef hij in zijn ogen en keek Mandaline slaperig aan. Hij legde zijn hoofd met blozende wangen op zijn handen en keek naar Mandaline die haar thee dronk. Zijn ogen vielen dicht en hij schoof slaperig het bord met de resten aardappelpuree weg voordat hij er met zijn hoofd in zal kieperen. "De enige reden waarom ik hier zal blijven is omdat hij mooi piano kan spelen," Bosie glimlachte voorzichtig. "Kan jij ook mooi spelen?"

[Damien]

Ze knikte en nipte verder. ''Hij is m'n oom.'' Ze trok haar neus op en grinnikte even om hoe hij zijn bord eten opat. Ze dronk haar thee op en waste de spulletjes zwijgend af. Ze waste haar handen en keek hem met een scheef hoofd aan. ''Nee, ik heb geen tijd om piano te spelen.. Helaas.'' Ze haalde weer haar vingers door haar haar. ''Als je hem hoort spelen zou je bijna denken dat het een lieve man met gevoel was..'' De vrouw haalde haar schouders op. ''Schijn bedriegt.'' Ze zuchtte. ''Kom, ik breng je wel naar bed.'' Ze pakte zijn hand weer vast en hielp hem overeind om vervolgens weer een beetje gehaast naar zijn kamer te lopen en de deur vlug te sluiten. ''Heb je nog iets nodig voor het slapen gaan of red je het allemaal wel?''

[Thundra]

Bosie trok onder de deken zijn broek uit en bleef met zijn hemd aan in bed liggen. "Gaat hij me morgen meenemen naar de winkels?" Bosie drukte de beer tegen zich aan. Zijn ogen vielen haast dicht en hij schopte zijn broek slordig onder de lakens vandaan. Zijn ogen vielen steeds dicht en hij was al half in een roes toen Mandaline antwoord gaf. Hij werd wakker van het geluid van gehaaste stemmen vanaf de beneden verdieping en het gefluit en gekwetter van vogels buiten, op het gigantische gazon. De jongen krabbelde slaperig overeind en liep naar het raam. Het was een een koude, grijzige herfstdag. De winter stond voor de deur. Zijn adem condenseerde tegen het raam en hij schrok op toen er beschaafd op zijn slaapkamerdeur werd geklopt. Snel trok hij een schone onderbroek aan en riep toen met een schor stemmetje "Binnen!". Het was een dienstmeid die hem zijn ontbijt bracht. Ze was ouder dan Mandaline en zag er strenger en minder aardig uit. Ze zette het dienblad op het bed en knikte toen. "Uw ontbijt, jongeheer. Hierna wordt u verzocht om uzelf klaar te maken voor een uitstapje naar het centrum". De jongen keek haar aan en bedankte haar mompelend en begon toen te eten. De helft van het ontbijt liet hij staan en hij deed een nieuwe outfit aan. Een kniebroek met dikke kousen en een gestreepte trui. Het was niet normaal voor kleinere jongens om lange broeken te dragen. Hij poetste zijn tanden en friste zichzelf wat op. Toen hij lekker rook en er goed uitzag liep hij de trappen af van het herenhuis. Zal Leighwood al wakker zijn? Zou hij veel speelgoed voor hem kopen?

[Damien]

Leighwood stond al in de gang. Hij was aangekleed, zijn haar zat in een lange lage staart en hij had een hoge hoed op. Zijn smalle ogen staarde voor zich uit, wachtend op de jongen. In zijn hand had hij de wandelstok met de gouden vogelkop. Vandaag had hij geen blauw aan maar donkerpaars, het deed zijn ogen erg uitstaan. Soms leek het wel of de man zelfs een korset droeg omdat zijn middel een stuk smaller was dan zijn heupen. Buiten stond er al een koets klaar met twee witte paarden. De jonge man tikte met zijn wandelstok op de grond en haalde diep adem toen hij Bosie van de trap af zag lopen. ''Goed, we kunnen gaan.'' Hij draaide zich om en de deur werd geopend door een butler en hij werd naar de koets toegeleid. Mandeline kwam aanhollen vanuit de keuken en pakte vlug Bosie zijn arm zoals al de butlers dat ook bij Leighwood deden. ''Luister goed,'' fluisterde ze terwijl ze langzaam naar buiten liepen. ''Zeg niets tenzij je iets gevraagd word, noem hem altijd U of anders Lord Leighwood, spreek met twee worden tegen hem en blijf neutraal, ga je niet veel te blij of veel te chagerijnig gedragen..'' Ze hielp hem de koets in en knikte. De paarden werden aangespoord en de koets reed weg.

[Thundra]

De jongen werd in een donkerblauwe jas geholpen en keek vanuit zijn ooghoeken naar Mandaline die hem adviezen gaf. Of eerder commando's. Hij knikte een paar keer en liet de sjaal om zijn nek knopen. Voordat hij haar kon bedanken was hij al de koets ingewerkt en zat tegenover Leighwood. De jongen zweeg en staarde uit het raam. De koets hobbelde heen en weer en als vanzelf kwam de stank van de stad de ruimte inwaaien. Bosie staarde alleen naar buiten en soms even naar de Lord. Voorzichtig probeerde hij te glimlachen maar zijn glimlach ging hopeloos verloren in een soort zenuwachtige grimas. Hij staarde weer uit het raam en keek hoe ze de eerste wijken van het centrum inreden. Ze kozen de route door de duurste wijken zodat er minder oponthoud zal zijn door de bedelaars die het koetsier verhinderde te rijden. Ze moesten alleen stoppen voor het overige verkeer. Omnibussen en trekkarren. Ze passeerde verscheidene straten en kwamen uiteindelijk aan bij Harrods. Het was de winkel waarvan iedereen zei dat er alles verkocht werd. In 1849 gesticht als een kleine kruidenier en ondertussen al uitgegroeid tot een van de grootste warenhuizen van de stad. Bosie stapte na de Lord uit de koets en liep vlak achter de man aan om niet onder de voet te worden gelopen door al de dames met kinderwagens, kinderen, heren en werklui. Voorzichtig pakte hij Leighwood zijn jas vast om hem niet kwijt te raken maar liet die toen snel weer los. Toen ze het warenhuis binnenliepen stonden er overal stellages van dure bonbondozen, kramen vol groentes en fruit en het rook overal naar eten. Bosie keek zijn ogen uit en bedacht zich dat het nog net zo indrukwekkend was als toen hij hier een aantal jaren geleden voor het eerst kwam. De Lord had nog niks gezegd en door Mandaline haar waarschuwingen durfde hij ook niks te vragen.

[Damien]

Leighwood werd door een man in een groen kostuum die bij Harrods hoorde de koets uitgeholpen en hij knikte vaag naar de man en wachtte even op Bosie. Ze liepen de winkel binnen en de Lord keek rond. Zonder wat te zeggen liep hij de trap op naar de speelgoed afdeling. Hij keek naar Bosie. ''Pak maar wat je wilt hebben.'' Leighwood had miljoenen ponden, sinds hij zo weinig aan zijn huis liet doen en veel kunst had, was hij een rijk man. Vele van de bediendes kostte hem geen geld omdat ze werkte voor een dak boven hun hoofd en eten. Omdat hij zelf niet veel at scheelde dat ook weer geld. Hij nam plaats op een bankje dat er stond en keek naar de spullen die er lagen, knuffels, houten soldaatjes, springtouwen, houten diertjes, bouwblokjes, bijna elk speelgoed wat er op de wereld bestond. Hij sloeg zijn benen over elkaar heen en tikte op de wandelstok terwijl hij keek hoe de jongen spullen uitzocht. Hij had de twee butlers naar de kledingafdeling gestuurd om nog wat chique kostuums voor de jongen te kopen. Speelgoed mocht hij zelf uitzoeken maar hij bepaalde hoe de jongen zich kleedde.

[Thundra]

Bosie zijn ogen begonnen te glimmen. Het was waar dat het meeste speelgoed hem toch afgenomen zal worden of gestolen werd door zijn collega's, maar hij zal wat kiezen dat hij zal beschermen met zijn leven. Hij zocht een doos uit vol houten soldaatjes met blauwe jassen en een met rode jassen. Zodat ze oorlog konden voeren samen. Een kist blokken, twee pluche konijnen en hij bleef even staren naar de fiets die er stond. Het was een mooie zwarte. Gelakt en met een hoge stang. Een leeftijdsgenoot van Bosie stond er ook naar te staren en de jongens keken elkaar arrogant aan. Beiden hadden ze hun handen vol met speelgoed. Het enige verschil was dat Bosie z'n speelgoed niet betaald werd door z'n vader of een vrijgevige oom. Met een hooghartig gezicht liep hij weg en zocht nog twee houten paarden uit voor de officiëren van zijn twee legers. Er kwam een dame aan om hem te helpen met al het speelgoed en ze legde alles wat de jongen uitzocht in een mandje wat ze achter hem aanreed. Ze haalde hem over om nog een doos met kaarten en een goochelaars-set te kopen en daarna pakte Bosie nog een andere beer, ditmaal een grotere dan zijn eerste en sleurde die mee naar Leighwood. Hij knikte naar het mandje en naar de beer.

[Damien]

Hij keek naar al de spullen die de jongen had uitgezocht en haalde een cheque boekje uit zijn zak. Hij zette zijn naam en handtekening op de cheque maar nog geen prijs. Hij gaf het aan de vrouw. ''Vul het bedrag zelf maar in en laat dit allemaal naar de koets brengen.'' De vrouw knikte gretig en Leighwood stond op. ''Kom,'' hij keek naar Bosie. ''We gaan thee drinken.'' Hij liep voor hem uit naar een Tea Room naast de speelgoedwinkel. Hij nam plaats aan een tafeltje en knikte naar de stoel tegenover hem. ''Ga zitten.'' Hij bestelde een High Tea en ze kregen twee heerlijke kopjes thee en een toren vol met gebakjes, scones, sandwiches en bonbons. ''Tast toe.''

[Thundra]

Bosie greep naar een scone en stopte die verheerlijkt in zijn mond. Hij nam een slok van de thee om de heerlijke smaak weg te spoelen en begon toen aan een sandwich. Hij staarde naar de man terwijl hij langzaam at en zette zich wat rechter. Voorzichtig nipte hij aan zijn thee en legde de sandwich even op het porseleinen bord. Wilde de Lord zelf niet eten? Voorzichtig keek hij hem in zijn ogen en pakte een bonbon van het schaaltje. Iemand in de Tearoom begon zacht piano te spelen en het klonk heel lieflijk op de achtergrond van het gerinkel van kopjes en het zachte gelach van mensen. Bosie hield zijn hoofd wat schuin en luisterde naar de muziek. Hij keek weer naar de man en voelde zich wat ongemakkelijk door het staren. Uiteindelijk gaf hij het op. Hij wilde praten en niet de hele tijd zitten. Hij schraapte zijn keel en keek naar z'n koper. "Wat speelt hij, Lord Leighwood?" Hij knikte naar de pianist. "Is het moeilijk, pianospelen?" Bosie nipte voorzichtig van z'n thee nadat hij deze twee vragen had gesteld en nam nog een hap van zijn sandwich. Hij keek om toen hij de jongen van zojuist de ruimte in zag lopen en aan zijn arrogante uitdrukking was te zien dat hij de fiets wel had gekregen.

[Damien]

De jonge man keek naar de jongen en nipte aan zijn thee terwijl hij naar het pianospel luisterde. ''Improvisatie.'' zei hij toen. ''Hij improviseert.'' Hij moest eventjes nadenken over de vraag of pianospelen moeilijk was. Hij nipte door aan zijn thee en keek naar Bosie over de rand van zijn kopje. ''Nee, maar je moet er talent, passie en gevoel voor hebben om het echt goed te kunnen.'' Hij pikte een bonbon van de schaal en beet hem door de midden. De andere helft legde hij op zijn theeschoteltje en luisterde naar de muziek die speelde. ''Dit is nog een beginner, ik hoor dat hij de uithalen van het spel niet lang genoeg maakt en de F speelt hij luider dan de C en de A,'' Hij stopte de andere helft ook in zijn mond en dronk zijn thee op.