Caleb & Jack

[Thundra]

Toen de dubbele schuifdeuren achter hem dichtschoven voelde de onderzoeker direct het temperatuurverschil tussen het warme laboratorium en dat van het observatiecentrum. Hij kwam langs glazen schuifdeuren die hem naar verschillende '[i]Kamers[/i]' zouden brengen. In die zogenaamde Kamers werden de proefpersonen vastgehouden als er niet op hen werd geëxperimenteerd. De meeste Kamers waren leeg. Er werd veel getest op dieren die ze gewoon in kooien in het laboratorium bewaarden. Maar ze konden ze weeskinderen moeilijk in kooien stoppen. Al was het persoon waar hij nu naartoe liep geen kind meer. Hij was het mislukte experiment [b]PH05[/b] - Maar de sterkste van al de proefpersonen ooit. Voor het [i]Team[/i] was hij onbruikbaar geworden. Maar één van de wetenschappers had hem gehouden om zijn medicijnen tegen schizofrenie en andere psychische-aandoeningen op hem uit te testen.

De onderzoeker die nu met een mok warme chocolademelk naar de Kamer van [b]PH05[/b] bracht was zijn assistent. Kay Maine was zijn naam. Hij zorgde al voor [b]PH05[/b] sinds zijn aankomst op [i]Beta X-9J[/i]. Onwillekeurig hield hij zijn adem in toen hij de Kamer van [b]PH05[/b] binnenliep. "Caleb?" Zijn stem klonk hees en bezorgd. Hij ging op de rand van de harde matras zitten en zette de mok even op de grond. Behalve een tafel, kast en bed waren de Kamers leeg en wit. Bij Caleb hing er wel een wereldkaart aan de muur - Die had Kay ooit stiekem voor hem meegesmokkeld.

Langzaam liet Kay zijn handen over de zij van Caleb strelen. Zijn vermoeide, lichtblauwe ogen schoten vol met tranen. Kay was misschien ooit adembenemend geweest. Maar door het vele werken was zijn huid verouderd en grauw geworden. Zijn blonde haren waren verdund. Toch was hij niet veel ouder dan Caleb. "Op een dag is het over, Caleb.[i] Ik beloof het[/i]. Op een dag.. Gaan we naar Canada. Waar ik ben opgegroeid. Dan laat ik de bergen zien. En de rivieren". Kay boog zich voorover en zoende hem in zijn ontblote hals. Daarna kwam hij wat overeind. "Ik heb chocolademelk meegebracht. Je houdt daarvan. En ik kan nog even blijven. We kunnen praten. En knuffelen. Ik kan.. Dingen vertellen. Over de Aarde".

[Damien]

Natuurlijk was het vanzelfsprekend dat medicijnen voor jonge kinderen nooit goed waren, al helemaal niet als ze niet nodig waren. Caleb had geen schizofrenie, geen borderline en geen manische depressie. Het was voor hem nog steeds een beetje een vraag waarom ze hem al die medicijnen voerde, doosje na doosje werkte hij naar binnen om te kijken wat de bijwerkingen waren. Meestal creëerde het pijn of kreeg Caleb juist stemmen in zijn hoofd, wat er ook gebeurde, hij werd er alleen maar ongezonder door. Als hij niet luisterde of mee wou werken, kreeg hij flinke klappen of werd hij soms zelfs gesneden. Hij zou een 'perfect human' moeten worden, vandaag ook de naam [b]PH05[/b], maar zo perfect was hij op het moment niet.

Langzaam keek hij omhoog naar Kay en knikte zwijgend. Hij lag in de foetus houding op bed en zoog op zijn onderlip. Hij sloot zijn ogen even en probeerde zich Canada op aarde voor te stellen, het ging moeilijk sinds hij nooit wat anders had gezien dan het ruimteschip. Hij ging rechtop zitten en sloeg zijn armen om Kay zijn nek. ''Het doet pijn.'' Mompelde hij. ''Ze doen me pijn.'' Ook al was hij nu zestien jaar, hij was nooit heel goed opgevoed, zijn enige vriend was Kay en daardoor miste hij sociale vaardigheden en kon hij zich nog gedragen als een peuter. Ondanks zijn soms wat kinderlijke gedrag was hij wel even groot als de jonge man. Hij keek hem even aan met zijn asgrijze kijkers en zuchtte toen. ''Ik vraag me af of ik hier wel ooit wegkom.'' Hij trok zijn benen weer op het bed en staarde naar zijn handen.

''Ik houd van je Kay. Heel veel.''

[Thundra]

[i]Het doet geen pijn. En als ik braaf ben dan vindt papa mij een held.[/i] Kleine Jack herhaalde die woorden voor zichzelf. Steeds opnieuw. Hij zat op een behandeltafel en liet zijn korte benen heen en weer schommelen. Naast hem had hij zijn knuffeldier. De zuster had gezegd dat Mr. Cuddles misschien ook wel zo'n speciaal oog zal krijgen. Papa had hem verteld dat hij later nu nooit meer een bril nodig zal hebben. Hij zal heel speciaal zijn met zijn kunstoog. Natuurlijk vond Jack het een akelig idee dat ze nu zijn linkeroog eruit gingen wippen. Maar er kwam een hele mooie, betere voor in de plaats. Dat had papa gezegd. Papa was de slimste man van de wereld. Hij was zijn held.
De zuster wist hem te verdoven zonder dat hij totaal zijn bewustzijn zal verliezen. Zijn oog werd in buis gedaan met vreemde vloeistof. Warm bloed stroomde over zijn wangen. De zuster veegde het weg.

Twee dagen later kreeg hij zijn nieuwe oog. Papa had gezegd dat hij trots op hem was en in bed had Jack het oog van Mr. Cuddles eruit gepulkt.
Jack groeide op zonder moeder. Er was een dame die voor hem zorgde. Zijn vader was meestal te druk met mysterieuze experimenten. En Jack ging zijn eigen gang. Hij was het enige kind op het schip. Soms kwamen er nieuwe kinderen maar daar mocht Jack niet mee spelen. Hij wist niet zo goed waarom niet.

Toen Jack zijn vader aan een hartaanval in zijn laboratorium overleed was hij veertien. De bestuursleden van [i]Beta X-9J[/i] wilden het kind eerst terug naar de Aarde sturen. Maar Jack had grote talenten en met wat training zal hij een prima onderzoeker kunnen worden. Hij kreeg scholing van andere onderzoekers en liep anders wat rond. Hij stak zijn kleine wipneus graag in andermans zaken.

Gefascineerd keek de blondine naar de wapens. Het waren er duizenden. Duizenden manieren om iemand af te slachten. Allemaal met een aparte techniek en een apart systeem. Hij liep rond en liet soms zijn vingertoppen langs het koude metaal strelen. Hij was hier stiekem naar binnen geglipt. Dit was de.. Collectie van Officier Caleb. Iedereen vreesde hem. Hij was de aanvoerder van het bloeddorstigste gespuis. Hij was een mislukt experiment. En had honderden gedood in opdracht. Of omdat hij er gewoon zin in had.

[Damien]

Het ging allemaal niet precies zoals Caleb gewenst had. Het stopte niet. Het stopte niet tot hij 18 was geworden. Je kan simpelweg zeggen dat al het menselijke uit hem was getrokken, ondanks dat, was hij nog steeds mislukt. Hij was een proefmodel, een mislukt experiment.

Niet veel kinderen hadden het overleefd, Caleb was een van de drie die nog leefde op hun 18e verjaardag. Caleb was nog steeds de sterkste en de stabielste dus hij werd als leider aangewezen. Hij had hoog aanzien op het schip maar bijna iedereen vreesde hem. Nog steeds was hij wel intiem met Kay, die nog steeds van hem hield, ook al was Caleb nauwelijks meer menselijk. Hij had nog steeds hetzelfde donkere haar, zijn bleke huid, strakke kaak, rechte neus en asgrijze ogen. Maar van binnen lag alles door elkaar.

''Wat doe je hier?'' Caleb stond in de deuropening geleund van de wapenopslag van hij en zijn mannen. Vaag blauw licht gaf een gloed op zijn strakke zwarte pak. ''Je weet dat je hier niet mag komen.'' Met een nors gezicht liep hij naar de jongen toe en keek hem aan. ''Opzouten. Nu.'' Hij fronste dieper. ''Je wilt toch niet dat ik geweld ga gebruiken, of wel soms?''

[Thundra]

Jack verloor van schrik bijna zijn evenwicht. Angstig staarde hij naar Caleb en piepte zijn verontschuldigingen. Caleb zal hem niks aan kunnen doen. Niks ernstigs. Hij stond namelijk onder bescherming van zijn opdrachtgevers. "I.. Ik.." Hij klemde zijn kaken opeen. Jack was mooi voor zo'n brutale snotaap. Zijn huid was net zo bleek als de andere bewoners van het ruimteschip. Hij had een wit pak aan met rode lijnen bij zijn zij. Niemand anders droeg zo'n pak. Jack was namelijk nog te tenger voor wat anders. Zijn haar was vol en goudblond. Zijn kunstoog had alleen wel een bruine iris - Terwijl dat van zijn échte oog zachtgroen was.

"Ik.. Heb toestemming! Van Sydney Rodger! Het is voor mijn.. Werkstuk!"
Jack wist niet of de naam van zijn docent Caleb iets zei. Het was gewoon één van de vele onderzoekers. Daarbij had hij helemaal geen toestemming. Jack probeerde ernstig te kijken. Tegelijkertijd schuifelde hij voorzichtig wat verder naar achteren. "Maar ik heb al genoeg informatie opgedaan! Ik zal nu wel gaan. Geen geweld voor nodig.. Officier Caleb!" Jack probeerde hard niet te klappertanden.

[Damien]

Hij keek de jongen strak aan. Hij wist wel wie het was. Het was de zoon van een van de onderzoekers die het experiment op hem leidde. Als het goed was was die man nu al overleden, hij hoopte dat hij zou branden in hel. Hij greep de jongen bij zijn hoor en trok hem de ruimte uit. ''Ik wil jou hier niet nog eens zien. Wegwezen!" Hij gaf hem een duw en sloeg toen de deur dicht. Hij haalde diep adem en liep via een andere deur naar zijn eigen kamer.

Het was nog steeds dezelfde kamer als toen hij kind was. De wereldkaart hing er nog steeds en alles leek precies op dezelfde plek te liggen. Alsof er helemaal niets veranderd was. Caleb wreef over zijn gezicht en keek op toen iemand zijn kamer binnenstapte. De jonge man had nooit ouders gehad, nooit mensen die hem opvoedde of hem liedjes toezongen terwijl hij sliep. Toen hij veertien werd kwam daar verandering in. Kay kwam in beeld. De man zag er vermoeid uit toen hij binnen stapte en Caleb keek hem aan. Hij was de enige persoon waarvan hij hield, niet dat hij het echt liet zien want dat zou zijn trots verpesten. ''Je ziet er vreselijk uit.'' Mompelde hij.

[Thundra]

Kay was altijd tenger en redelijk klein voor een man geweest. Daarom leek hij van een afstand nog op een twintiger. Maar zijn gezicht was ietwat ingevallen en hij had donkere kringen van vermoeidheid onder zijn ogen. Daarbij leek Kay het altijd koud te hebben en droeg hij tegen de regels in een trui over zijn pak. Hij had een dikke map onder zijn arm gekneld en een mok chocolademelk in zijn rechterhand. "Bedankt, Caleb. Ook altijd goed om jou weer te zien". Zwijgend zette hij de mok op de tafel en legde daarnaast de map.

Hij bracht Caleb nog altijd zijn chocolademelk zoals hij deed toen hij nog een tiener was. Er was in die tussentijd veel veranderd. Al het gevoel leek uit Caleb te zijn gezogen. Hij was bevrijd en had een functie gekregen. Wat Caleb misschien niet wist was dat hij nog steeds een gevangene was. Hij zal dit schip nooit verlaten. Kay zal op een gegeven moment te oud worden en terug worden gestuurd naar de Aarde. Hij had dromen om Caleb mee te nemen - Zodat ze samen een geïsoleerd bestaan konden opbouwen in de bergen.
Maar hoe langer Kay erover nadacht hoe krankzinniger dat idee werd. Caleb zal al de kleuren, geluiden en geuren van de Aarde nooit kunnen verdragen. Dit was zijn thuis. Zijn verdorde wereld.

"Ik heb de resultaten van de reflexen-test. Je hebt uitmuntend gescoord. Zo ook bij het schieten.. Krachttraining.. Hardlopen". Hij staarde Caleb aan en leunde tegen zijn tafel. Daarna deed hij wat stappen naar voren en strekte zich ietwat uit om zijn lippen op die van Caleb te drukken. Kay verplaatste zijn handen naar Caleb zijn heupen en langzaamaan werd hun kus intiemer en heftiger.

[Damien]

Caleb knikte even en veegde langs zijn neus. Hij pakte de warme chocolademelk en nam een slok. Hij zette de mok terug en keek naar Kay die naar hem toe liep. Van een afstand leek hij zo jong, maar dichterbij zag je pas zijn pijn en vermoeidheid. Vroeger waren altijd hun plannen naar de Aarde te gaan samen maar Caleb dacht er niet zo veel meer over na, er waren belangrijkere dingen in het leven dan liefde.

Toen hij hem kuste trok hij 'm op schoot en begon hem ook hevig te kussen. Hij streelde langs de man zijn zij en heupen en over zijn ronde billen. ''Doe je pak maar uit...'' Mompelde hij in zijn oor en drukte er toen een kus op. Hij nam wat afstand en keek hem strak aan. Caleb had zo'n soort gezicht dat zelfs al stond het neutraal, het er nooit gelukkig uit zag. Hij had hele rechte en donkere wenkbrauwen en zijn ogen stonden altijd gespannen ergens naar te staren, dus zelfs nu, leek er geen liefde in te zitten.

[Thundra]

Langzaam trok Kay zijn trui over zijn hoofd. Hij trok de rits van zijn pak naar beneden en voelde hoe de soepele stof langs zijn blote schouders gleed. Hij boog zich voorover en begon Caleb weer te kussen. Kay was altijd teder geweest en was het de persoon niet naar om opdringerig te worden. Langzaam bewoog hij zijn billen over Caleb zijn kruis en trok ook zijn pak uit. Caleb had het perfecte lichaam. Zolang als Kay kon herinneren was Caleb het toonbeeld van schoonheid geweest.

Hij begon hem gewillig te kussen in zijn hals en likte uitgebreid over zijn adamsappel. Met wat hulp van Caleb kreeg hij zijn gehele pak uit en rolde in zijn strakke, witte boxershort op het bed. Zijn blauwe ogen fonkelden toen Caleb bovenop hem kroop. Hij streelde hem langs zijn schouders en kreunde zacht. Het was pas een poos geleden dat ze voor de eerste keer zover gingen. En Caleb had het nog heel voorzichtig gedaan. Hij trok zijn boxershort wat naar beneden en streelde langs zijn eigen erectie. Verlegen staarde hij Caleb aan. "Ik heb hier zo lang naar uitgekeken". Zijn stem was niet meer dan zacht gefluister.

Jack kauwde op zijn kauwgum. Het had de kleur van slijm en rook sterk naar munt. Zijn oor zag nog rood en zijn wangen hadden een kleur omdat hij nadat Caleb hem het magazijn had uitgezet helemaal terug was gehold naar zijn eigen vertrekken. Nu was hij weer terug. Want in de vijf minuten dat hij klagend om zijn oor door zijn kamer had gelopen had hij bedacht dat hij net zo wilde worden als Caleb. En dat hij met wapens wilde vechten. Hij wilde geen onderzoeker meer worden. Onderzoekers moesten nachten doorhalen om stomme formules op te lossen. Jack wilde in een strak zwart pak en heftige wapens vijandige schepen veroveren. Het liefst aan Caleb zijn zij.
Jack had al helemaal een idee hoe hij Caleb ging dwingen om hem als leerling aan te nemen. Hij zal via zijn wapen-kamer zijn slaapkamer binnenlopen. Met een wapen zal hij Caleb bedreigen tot hij erin toestemde om hem zijn leerling te maken.

Kay zijn gekreun zwelde aan toen Caleb hem wat had verlegd en stevig tegen zijn prostaat stootte. Er klonken sopperige geluiden. Zijn benen lagen over Caleb zijn schouders en zijn ogen stonden vol tranen. "Hng! Ca.. Caleb!"
Jack verstarde toen hij de kamer vol wapens binnenliep. De deur naar Caleb zijn slaapkamer stond op een kier. Hij hurkte neer bij de deur en vergat even op zijn kauwgum te kauwen. Officier Caleb lag naakt op een magere, blonde man. Er parelde zweetdruppels over zijn rug en de blondine kreunde enorm.. Smekend. Langzaam verplaatste hij zijn hand naar zijn kruis en keek ademloos toe.

[Damien]

Caleb bewoog zijn heupen vlug heen en weer en kuste in Kay zijn nek terwijl hij steeds dieper in hem stootte. Caleb was een grote spierbonk, hij had stevige armen, grote kuiten en een brede borst die afliep naar zijn smalle heupen. Zelfs zijn billen waren keihard van de spieren. Hij hijgde zachtjes en stopte opeens met stoten. Hij snoof even en zweeg. Caleb wierp een blik op Kay. ''Ik ruik munt.'' Mompelde hij. Hij kneep zijn ogen samen en keek om.

Het licht dat uit de wapenopslag kwam werd afgebroken door een schim die via het kiertje naar binnen keek. Caleb liet zichzelf uit Kay glijden en stormde naar de deur die hij met een grote klap open sloeg. Hij zag de jongen zitten met zijn hand op zijn kruis. Meteen kleurde zijn gezicht rood van woede. ''Jij weer?! Godverdomme! Hoe dúrf je?!'' Hij sleurde de jongen omhoog en gaf hem een flinke klap en smeet hem daarna tegen de zware deur.