Farodin & Galen

[Thundra]

Het Zwaard lag al decennia lang verscholen in het Verloren Dal toen de machtigste vorstendommen van het versnipperde Hyroth bijeenkwamen. De draken van het Oosten - Ook wel de Giganten - belaagden hun land en vernielden hun steden. Na honderd lentes vrede waren de gigantische en praktisch onsterfelijke monsters uit hun territoria weggetrokken. Hun onnatuurlijke bloeddorst en agressie viel zelfs door de wijste en oudste Elfen niet te verklaren. Zeker vijf steden en tientallen dorpen waren al door de Giganten verpulverd tot puin. Er bleek maar één manier te zijn om deze plotselinge vernielzucht te stoppen: De Giganten definitief uitroeien.
Maar nooit eerder was er een Gigant gedood. Zelfs de smeder van Het Zwaard bleek al te zijn gestorven na het afhakken van één enkele poot. Sommigen beweren dat hij is verdronken in al het bloed dat uit de wond van het monster kwam.
De Elfen claimden Het Zwaard en verstopte het in de afgelegen krochten van de meest mistroostige plek in Hyroth. Zij lieten het wapen bewaken door betoverde eikenbomen en reuzen. Er was niet één nauwkeurige routebeschrijving gemaakt naar de plek waar Het Zwaard bewaard werd.
Want ook de Elfen hadden niet verwacht dat de Giganten ooit weer hun zinnen zouden zetten op de uitgestrekte vlaktes van Hyroth.

"Typisch iets voor die Elfen.. Om iets te verstoppen en de exacte plek te vergeten!"
Odin gromde. "Het was veel beter geweest als ze dat ellendige stuk metaal wat dichter in de buurt hadden verstopt. Of gewoon aan ons Dwergen hadden afgestaan!" Mopperend trok hij Galen met zich mee. Hij had zijn behaarde arm om zijn schouders gevlijd en probeerde zo het slome mensenkind wat sneller te laten lopen. De twee liepen ongeveer op vijf meter afstand van de rest. Hun voeten sopte steeds wat weg in de modder van het weiland. De zon scheen waterig en vliegen zoemden langs hun hoofd. De trek- annex speurtocht was pas net één middag bezig en de Dwerg Odin had nu al een afschuwelijke pesthekel aan z'n taak als.. Babysitter! Hij snapte niet dat zo'n kleine lastpak mee moest op hun zoektocht. En al helemaal niet waarom hij de uitverkorenen was om als eerste op hem te passen. Tot de Grote Bergen. Dan zal Farodin zich over hem ontfermen. "Basta!" Voordat de vermoeide Galen kon protesteren had Odin hem bij zijn heupen vastgepakt en over zijn schouder getild. Ze liepen al uren over modderige vlaktes. Op zijn wangen zaten dikke muggenbeten. De behaarde Dwerg begon te rennen en liet Galen pas weer zelf wandelen toen hij de rest had ingehaald. De kleine Genezer had enorme dorst en wilde even rusten - Maar het was er duidelijk ingewreven dat hij niks te willen had. Het was maar dwang dan dat hij ervoor had gekozen om met deze slopende trektocht mee te gaan. Hij had nog geen woord gewisseld met iemand anders behalve zijn oppasser Odin. De rest leek hem te negeren en stampte nors door de glibberige modderpoelen. Het waren voornamelijk Dwergen. Behaard en gespierd. De aanvoerder was de Elf Farodin - Mysterieus en meedogenloos. Galen was de enige Mens. Klein, onopvallend en slank.

"Maar ik kan helemaal niet koken! Laat los! Ik doe het niet!" Met zijn laatste krachten probeerde Galen tegen te stribbelen. Ze hadden net rust gekregen van Farodin en Odin had hem bevolen om te beginnen met het avondmaal. Toen Galen hem enkel had aangestaard had hij hem meegesleurd naar de grote ketel die al klaarstond voor het avondmaal. Daar gooide hij de puber op de grond. "Kijk. Daar liggen al de ingrediënten. Water kan bij de rivier gehaald worden. En roep me niet voordat het eruit ziet als dikke erwtensoep!" Geïrriteerd gebaarde de Dwerg in het rond. Daarna voegde hij zich bij z'n maten en liet Galen aan zijn lot over. Verloren keek de puber naar de ketel en daarna langzaam naar al de ingrediënten in de tas.
Vroeger in het weeshuis had hij weleens erwtensoep gegeten. Maar hij had nooit zelfs iets hoeven klaar te maken. Noch had hij ooit zover hoeven lopen. En sinds eergisteren was er opeens voor hem besloten dat hij mee moest met een zoektocht. Met allemaal vreemde Dwergen en een enge Elf.

Toen de soep begon te borrelen boven het vuur schonk Galen de soepkommen vol en bracht die naar de Dwergen. Farodin had zelfs z'n eigen kom. Hij zat op een afstand van de Dwergen. Klunzig balanceerde Galen met de kom richting de Elf. "M.. Meneer. Uw soep." Hij zette de kom voorzichtig neer en boog bevend. "Het is erwtensoep." Zelfs Galen zelf wist niet waarom hij dit met de bevelhebber deelde. Hij bleef even staan en veegde z'n blonde haren uit zijn bezwete gezicht. "Zal ik nu zelf ook rust mogen houden? Ik ben ook moe. En heb honger." Hakkelend staarde hij naar zijn voeten omdat de starende blik van de Elf hem zenuwachtig maakte. Farodin was de eerste Elf die hij ooit had gezien. En tot dusver was hij niet zo gesteld op Elfen.

[Damien]

De elfen beschikte over ontzettend veel kennis en talenten. Het waren goede smeders van wapens en uitrusting. Voor een kwaliteits zwaard ging je naar het elfenrijk. Het waren lange dunne pure mensen, allemaal hadden ze blond haar en een fijn gezicht. Farodin was geen uitzondering. Het was nog een jonge elf maar aan zijn ogen kon je zien dat hij meer levenservaring had dan de meeste elfen van zijn leeftijd. Farodin was familie geweest van de smeder van Het Zwaard, al was het eeuwen geleden. Er gingen vaak verhalen rond het het elfenrijk over het zwaard, er lagen nergens aanwijzingen van waar de precieze verblijfplaats was, of hoe je het überhaupt kon vinden. Toen de oorlog uitbrak, werd de honger naar het zwaard groter. Farodin zijn vader was aanvoerder van het leger, de groep die Het Zwaard zou moeten vinden. Ze vertrokken richting het dal maar keerde niet meer terug, niemand wist wat er met ze was gebeurt, maar het was zeker dat ze dood waren.
Dit was een teken voor Farodin, hij wist dat het zijn taak was Het Zwaard te vinden, zijn vader is het niet gelukt, dus moest hij de zoektocht voortzetten.

Waarom hij een groep dwergen had gekozen was voor een speciale reden, dwergen waren strijdlustig en sterk, daarnaast kon hij elfen niet uitstaan. Naast de dwergen zat er een mensenjongen tussen. Farodin vond dat het nodig was om wat variatie in de groep te brengen, ook was de jongen handig om eten te maken, wapens te slijpen en andere klusjes. De weg naar het Verloren Dal alleen al was een opgave, tussen hen en het Dal waren hoge bergen, kolkende rivieren, gevaarlijke wouden en ook vijandige gebieden. Het zal zwaar worden en hij kon ook niet verzekeren dat iedereen levend thuis zal komen. Als persoon zelf was Farodin eerder een beetje vreemd, hij was een goede leider en wist ook waar hij mee bezig was maar had voor de rest niet bepaald een sprankelend karakter. Hij zat liever wat meer gescheiden van de dwergen sinds ze grote luidruchtige eters waren en nogal ruig tegen elkaar, hij hield daar niet zo van sinds het een nogal fijn mannetje was.

De elf draaide zwak zijn hoofd om en keek even naar de kom soep. Hij pakte het bord aan en knikte even, als teken dat het goed was. Zwijgend luisterde hij even naar de dwergen. Hij keek weer om naar de jongen. ''Ma istal quet' Eldarin?''

[Thundra]

Zwijgend staarde Galen naar de Elf. Hij schudde vluchtig zijn hoofd en haalde tegelijk zijn schouders op, zodat het duidelijk was dat hij er geen woord van begrepen had. Galen had talenten. Hij was een Genezer. Een soort magiër. Geboren met de gave om kleine wonden en ziekten zonder medicatie te kunnen genezen. Ondanks de kracht niks voorstelde met andere vormen van toverkracht was het toch verdraaid handig en bovendien zeldzaam. Galen was de enige Genezer in Hyroth onder de veertig. De gave van het genezen was niet erfelijk maar werd gewoon aangeboren. Als een soort bovennatuurlijke aanleg. Veel had Galen er nog niet meer gepresteerd. Voordat Farodin hem had aangewezen om mee te gaan op de trektocht had hij op straat zieke zwerfkatten genezen.
Galen knikte nog even naar Farodin en haalde de kommen op nadat iedereen (Inclusief hijzelf) zijn kom soep leeg had. Hij voelde niet echt de behoefte om dicht tegen Odin of de andere Dwergen aan te liggen. Daarom zocht hij wat verder van het comfortabele vuur waar de Dwergen omheen zaten zijn slaapplek. De grond was hard en scherpe kiezels prikte in zijn zachte vlees. Galen plaatste zijn handen op de beten op z'n wangen. Al snel verdween het nare gevoel. Daar waar zijn handen de huid van zijn wangen raakten voelde het warm. Toen hij z'n handen langzaam verlegde waren de bulten verdwenen. Uitgeput sukkelde hij in slaap.

[Damien]

Farodin had de hele avond wacht gehouden, toen de zon opkwam wekte hij iedereen en beval dat iedereen zo snel mogelijk zijn spullen inpakte. De waterflessen werden gevuld door Galen en ze aten wat stukken spek voordat ze vertrokken. De elf nam plaats op een steen en kuchte even. ''We zullen vandaag de bergpas naderen, bereid jullie zelf voor op een flinke klim, het zal zwaar worden maar we hebben geen keus.'' Wat van de dwergen steunde en mompelde geïrriteerde dingen, als dwergen iets haatte was dat klimmen, door hun gedronge postuur en hun korte beentjes kostte dat extra veel inspanning.
Ze liepen door grote velden en de bergen kwamen al in zicht. De top van de hoogste berg was verdwenen in de wolken. Farodin stopte even en keek om en telde iedereen nog even na om zeker te zijn dat ze niemand hadden achtergelaten. ''Goed, we nemen hier achter die rots een korte pauze.'' De mannentjes plofte opgelucht neer en begonnen al verschillende etenswaren uit hun tassen te halen. De jonge elf klom lenig bovenop de rots en keek rond met samengeknepen ogen om zeker te zijn dat ze veilig zaten.

[Thundra]

Al direct begon Odin hem weer in het rond te commanderen. De band tussen Galen en Odin was nog meer verslechterd en Odin leek er echt van te genieten om Galen te commanderen. Mensen en Dwergen hadden sowieso nooit echt de beste band gehad. Galen probeerde moeizaam op de rots te klauteren zoals Farodin had gedaan. "Au!" Hij kreunde toen hij z'n knie schaafde en trok zich op aan de rots. Hij had bijna het brood voor Farodin laten vallen en overhandigde het zuur aan de leider. Hij voelde zich als een soort slaaf. Niks beters. Hij keek om toen de Dwerg die onderling het meeste respect afdwong was opgestaan en naar de rots beende. "De voorraden raken op, Farodin. Het is hier nog relatief.. Levendig en vruchtbaar. Odin, Mandred en ik weten hier wel wat wild te schieten. De andere twee kunnen op zoek gaan naar bessen en bosvruchten." Toen Farodin dit na even overwegen goed had gekeurd vertrokken de Dwergen. Galen zat nog naast Farodin op de rots en had z'n handen op zijn bloedende knie geplaatst.

[Damien]

Farodin zweeg en bleef in de verte staren. Hij fronste even toen hij ver weg geschreeuw hoorde. Met een ruk draaide hij zich om en zag Odin voorop rennen, bleek van angst, gevolgd door de rest van de dwergen. Na een niet al te lange tijd werden de mannen gevolgd door twee grote rotstrollen. De zon had zich verborgen achter dikke wolken dus die konden gerust in de open velden komen. De elf sprong van de rotsen af en greep zijn pijl en boog en schoot pijlen richting het gezicht van de trollen, ze schreeuwde kwaad en sloegen de pijlen weg met hun grote eeltige handen. De dwergen begonnen op hun tenen proberen te rammen met hun hamers en bijlen, de monsters sloegen in het rond in de hoop een van de mannen te pakken kunnen nemen. Farodin keek om naar Galen en gebaarde met zijn hand dat hij zich moest verstoppen achter de rots sinds hij een makkelijke prooi was.

[Thundra]

Galen verstarde verschrikt toen de rotstrollen tussen het struikgewas tevoorschijn stampte. Eigenlijk verpletterde ze de bramenstruiken gewoon met hun gigantische voeten. Snel dook hij achter de rots, zoals Farodin had gebaard. Het was duidelijk te zien dat de dwergen volop genoten van dit gevecht. Met enthousiaste strijdkreten sloegen ze in op de tenen en voeten van de wezens. Zelfs de bleke kleur op de wangen van Odin was verdwenen en met een ingespannen grimas op z'n gezicht ontweek hij de lompe armen van de trollen. De voorste trol brulde van de pijn toen Mandred met zijn dubbelzijdige bijl twee flinke houwen in z'n kleinste teen toebracht. Waanzinnig van woede en pijn pakte de trol het roodharige dwergje op en smeet hem tegen een scheefgezakte dennenboom.
Zijn kameraden vochten ingespannen door. De woede van de tweede trol, die tot voorheen schuin achter zijn soortgenoot had gestaan, ging nu vooral uit naar Farodin en zijn akelige pijlen. Achteloos schoof hij Odin opzij en stampte brullend richting Farodin.

[Damien]

Farodin grijnsde breed en sprong wat naar achteren. Hij had altijd al gehouden van vechten, vooral omdat hij nu met zijn lichte postuur in het voordeel stond. Hij schoot pijlen richting het oog van de trol en ook naar zijn handen zodat hij hem niet vast kon grijpen. De trollen had een van de pijlen uit zijn had geplukt en die terug gesmeten naar Farodin. De pijl boorde in zijn schouder en hij schreeuwde. Meteen ontstond er een grote plas bloed rond de wond en hij zakte wat naar achteren. De dwergen raakte van streek doordat Farodin geraakt was en sloegen de trollen kwaad neer. Farodin lag op de grond met zijn hand rond de pijl en trok hem er toen met een moeilijk hoofd uit zijn arm.

[Thundra]

Galen was voorzichtig vanachter de rots vandaan gekropen toen Farodin en de trol zich mengden in een gevecht. Mandred lag kreunend van de pijn naast de stam van de dennenboom. Zijn arm lag in een vreemde hoek en Galen probeerde hem voorzichtig en sussend gerust te stellen. De dwerg staarde hem enkel gepijnigd aan en verkromp toen Galen met zijn vingertoppen zacht op z'n arm drukte. Langzaam streelde hij langs de huid en legde toen zijn vlakke hand geheel op de arm. Galen had nooit botbreuken genezen - Maar hij was niet geheel onwetend en wist hoe hij Mandred kon verzorgen als de magie niet zal helpen. Ruw werd hij opgeschrokken toen Farodin een kreet sloeg die overal bovenuit klonk. Hij zag de elf naar achteren vallen en wendde zich toen weer tot de dwerg. Hij pakte hem moeizaam vast onder zijn zweterige oksels en trok hem wat omhoog. Daarna rende hij naar Farodin en bestudeerde de wond. Dit deed hij allemaal zwijgend. Hij had katten genezen met enorme, besmette wonden. Dit was niet heel veel anders. Voorzichtig scheurde hij één lap stof af van Farodin's blouse en drukte de wond dicht om het verdere bloedden te voorkomen. De meeste dwergen hadden zich om hem en Farodin verzameld - Twee anderen waren naar Mandred gelopen. Galen legde zijn hand op de wond en staarde geconcentreerd naar Farodin zijn gezicht. Langzaam zal de warmte in Farodin zijn arm trekken en de pijn zal oplossen als sneeuw voor de zon - Tot nog enkel een soort vaag geklop. Galen voelde de kracht uit zijn lichaam vloeien. Omdat hij nog maar vijftien was en totaal niet getraind kostte het hem een heleboel moeite en energie om grotere wonden te genezen. Hij trok langzaam zijn hand terug en staarde even afwezig naar Farodin. Daarna vielen zijn oogleden dicht en gleed hij opslag weg in slaap.

[Damien]

De pijn was hels en het bloed bleef maar lopen. Farodin zijn hoofd klopte van de pijn en hij kon moeilijk zien, alsof de wond zijn hele lichaam overnam. Hij kreunde even toen Galen aan de gevoelige plek zat en beet op zijn lip. Hij wou roepen dat de dwergen niet zo moesten staren maar hij had er de kracht niet voor. Langzaam opende Farodin zijn ogen, zijn arm voelde warm aan maar de grootste pijn was wegetrokken. Veel van zijn verbazing van de krachten van de jongen liet hij niet zien. Hij keek om naar de slapende Galen en keek om naar de dwergen. ''Til hem op, we moeten verder.'' Kreunend stond hij op en bewoog zijn arm eventjes alle kanten op. Hij mompelde wat, pakte de bebloede pijl op om hem vervolgens terug te schuiven in de koker. Steunend liepen de dwergen achter Farodin aan, Odin had Galen om zijn nek gelegd als een geschoten everzwijn.