Nicolas & Dorian

[Thundra]

"De koning zal zich ook niets aantrekken van twee boeren die eruit zien als zwervers." Dorian snoof kil. "En we hebben gewoon allebei geluk gehad dat we dit hebben overleefd. Of ongeluk." Dorian slikte zijn afgekloven wortel door en rolde zich verder op tot een bal. Hij bleef liggen toen Nicolas zich met zijn rug naar hem toe draaide en staarde naar zijn rug en donkere haren. "Je doet dit maar alleen. Ik ga mee tot het volgende dorp." Dorian peuterde aan zijn nagels en sloot toen zijn ogen. "Welterusten." Hij zuchtte en kwam na een poos rusteloos overeind. Hij ijsbeerde wat heen en weer en plukte nieuw gras om tegen zijn gezicht te drukken. Pas nu voelde hij de intense pijn en het verdriet van zijn verlies drukte zwaar op hem. Met grote stappen verdween hij tussen de bomen in het bos, om een kwartier later terug te komen met bessen. Het was al begonnen met schemeren en Dorian wist niet zeker of Nicolas sliep of deed alsof. Hij gooide de bessen in een tas die vastzat aan hun ezel en probeerde het beest ook wat bessen te voeren.

[Damien]

Nicolas had niet kunnen slapen, hij kon nooit slapen. Hij lag met zijn gezicht in de dode bladeren en de steentjes en takjes drukte in zijn wang. Hij was doodstil en had zijn ogen gesloten. Hij had Dorian horen opstaan en probeerde te bepalen wat hij aan het doen was, zonder te laten merken dat hij niet sliep. Na een tijdje voelde hij zijn rechterbeen niet meer en ging rechtop zitten. Hij veegde zijn gezicht schoon en stond toen op. ''We gaan verder.'' Hij maakte de ezel los en keek even naar Dorian. ''Wil je op de ezel zitten? Of kan je wel lopen?''

[Thundra]

"Ik kan wel lopen, hoor." Dorian snoof trots en kwam overeind. Ze liepen kilometers lang door het bos, in een soort vijandig stilzwijgen. Het bos om hen heen werd steeds dichter en donkerder, wat misschien ook logisch was want het werd nacht. Dorian pakte angstig het koord van de ezel steviger vast en concentreerde zich op de ademhaling van het beest en op die van Nicolas. Hij was niet alleen. Hij was samen met een slappe ezel en de persoon die hem het meest leek te haten. Misschien was het gewoon Nicolas zijn manier van doen. Alsnog vond Dorian het niet leuk. Hij had veel liever gehad dat Nicolas een troostende persoonlijkheid had, of de moeite deed om de ongemakkelijke stiltes te verbreken. "Ik ben nog nooit zo ver van het dorp geweest, maar ik weet wel dat straks het pad ophoudt en dan moeten we door de wildernis. Misschien kunnen we daar beter echt rust houden." Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Nicolas. Ondanks het bijna zomer was, was het koud in het bos.