Het was net 2067, de wereld was veranderd sinds het begin van de 21e eeuw. Het was begin februari en het sneeuwde. De wereld lag bedolven onder een dik pak sneeuw en de mensen baande hun weg door de straten en kwamen thuis met hun voeten kleddernat. Er werd over geklaagd door de vrouwen, met een boos hoofd ruimde ze de natte kledders op uit hun tapijt. Er was niet veel veranderd in huis, maar in de mens wel. De wetenschap was ver gekomen, verder dan de smartphones of de 3D-televisie. De wereld was tot een punt gekomen dat je je eigen kind kon ontwerpen. Je kon je kinderen talenten geven, je kon ze geniaal maken en ze prachtige ogen geven. Het was bijna een soort sims. De mensen op de wereld werden hierdoor perfect, en soms zelfs saai. Deze mensen, ontworpen door een bepaalde machine, waren 'superieur'. Niet iedereen kon dit betalen, of wou het überhaupt. Er was een beweging van mensen die hun kinderen wouden laten zijn wie ze waren, en er geen robot van maken. De kinderen die hier uit kwamen, werden meestal niet hetzelfde behandeld als de superieure kinderen, ze werden behandeld als een stel ratten, afval. De wereld lag onder druk, er lag een wereldoorlog op de loer tussen de Verenigde Staten en China. Mensen waren bang, maar het leven ging verder.
Ze bond haar haar in een staart en deed haar kraag recht. Het was de eerste schooldag na de kerstvakantie en het leven ging weer door zoals het was. Ze wierp een blik uit haar raam en controleerde zichzelf in de spiegel. Madeleine was een van de weing niet-superieure kinderen op school. Haar neus stond een beetje scheef en ze had een klein littekentje in haar bovenlip. Ze kon niet goed zingen, of dansen, of schrijven, of tekenen. Ze had geen talenten, was niet geniaal. Ze was.. normaal. Haar bruine haren waren stijl en lang, haar gezicht was knap maar niet bijzonder. Ze had groene ogen en droge lippen, ze was dun maar niet slank, ze had geen grote borsten of grote kont. Ook haar uiterlijk was normaal. School was vervelend, al de hoogblonde grootborstige meisjes pestte haar niet, want ze waren superieur, maar ze waren wel vervelend. Alles wat ze deden was perfect, ze hadden perfecte vriendjes, waren altijd perfect aardig en met de leraren was dat het hetzelfde verhaal. Het was soms alsof je omging met een stel robots. Madeleine probeerde haar best te doen op school, en ze probeerde het zo goed als ze kon om haar ouders te laten zien dat ze ook wel superieur kon zijn zonder van te voren gemaakt te zijn. Vandaag zou ze op school een uitwisselingsstudente ontvangen, ze hoopte op die manier haar cijfer voor maatschappijleer wat omhoog te krijgen. Stiekem hoopte Madeleine dat het niet weer zo'n robot zou zijn, maar een beetje een leuk kind.
Madeleine & Caithlin
-
Thundra
- Moderator
- Berichten: 993
- Lid geworden op: 22-08-2011 17:14
Amerika had behoefte aan superieure mannen en extreem vruchtbare, intelligente vrouwen, zodat ze een voorsprong hadden op het nog steeds streng communistische China. Het continent wat geheel gekapitaliseerd en de gebouwen waren hoger en steden moderner. Armoede werd genegeerd of gecamoufleerd door de overheid, net zoals stof dat onder een bank werd geveegd. Uit het zicht, uit het hart. Toch was Caithlin er super enthousiast over geweest toen zij werd uitgekozen om via de Internationale School van Noorwegen naar een bevriende Amerikaanse High-School in New York te gaan voor een paar maanden. Caithlin haar ouders waren hoogopgeleide Amerikanen, maar omdat ze niet geloofden in genetische modificatie waren ze speciaal voor hun imperfecte dochter naar Noorwegen verhuist, waar niet werd neergekeken op mensen die niet over een superieur DNA beschikten.
Ze was de kou wel gewend na haar hele leven in Noorwegen te hebben gewoond, dus beende ze zonder te klappertanden over het schoolterrein in een dunne panty. Ze had dunne, lange benen en een kort bovenlichaam met grote borsten. Haar haren waren geknipt in een rommelige bob en lichtbruin, ergens tegen blond aan. Ze was knap maar het was geheel natuurlijk en niet geforceerd, omdat ze flaporen had en een vrij ronde kaaklijn. Onzeker ving ze wat blikken op van de vaak hoogblonde tieners met hun felblauwe ogen. Het waren net Hitler's übermenschen. Natuurlijk was niet iedereen blond. Je kon immers geen blond kind krijgen als geen van de ouders een gen had voor blond haar en niet alle ouders zagen blond als een norm. Vooral vrouwen kregen schoonheid en een mooi karakter en mannen werden superieur en sterk gemaakt. En zo was het seksisme compleet, had Caithlin haar moeder vaak gemopperd.
Ze stelde zich voor aan de schooldecaan en werd door hem naar haar lokaal gebracht. Ze zat in de klas naast de persoon die zich had opgegeven om haar zogeheten verblijfsmentor te zijn. Zij of hij, Caithlin wist nog helemaal niks over haar mentor, zal haar verwelkomen en helpen op school en ze zou ook de paar maanden dat ze in Amerika was bij hem of haar intrekken, dus Caithlin hoopte dat het zal klikken. "Ik hoop dat iedereen een fijne kerst heeft gehad. Dit is onze nieuwe leerling uit Noorwegen, Caithlin Jones." De man kneep haar even gemoedelijk in haar schouder toen ze onzeker de klas doorkeek, opzoek naar de leerling die haar mentor zal zijn. "Ga daar maar zitten, Caithlin. Naast Madeleine. Je verblijfsmentor." Het viel haar op dat de man in korte zinnen sprak en hij klonk geforceerd vriendelijk. Ze knikte en zakte naast Madeleine, wie ze even vluchtig bekeek. Het was niet heel lekker geregeld, want Caithlin kwam net van het vliegveld af en haar spullen werden nu naar Madeleine haar huis gebracht. Ze had niet de tijd gehad om zich even op te frissen of haar gastfamilie te ontmoeten of zelfs maar haar lesboeken mee te nemen naar school. "Hé, ik ben Caithlin." Ze glimlachte even naar haar, blij dat ze er niet uitzag als zo'n perfecte zombie. Toen de lerares begon met uitleggen boog ze zich wat verder naar haar toe. "Ik kom nét van het vliegveld. Ik ben echt kapot." Haar glimlach werd breder en ze onderdrukte een geeuw.
Ze was de kou wel gewend na haar hele leven in Noorwegen te hebben gewoond, dus beende ze zonder te klappertanden over het schoolterrein in een dunne panty. Ze had dunne, lange benen en een kort bovenlichaam met grote borsten. Haar haren waren geknipt in een rommelige bob en lichtbruin, ergens tegen blond aan. Ze was knap maar het was geheel natuurlijk en niet geforceerd, omdat ze flaporen had en een vrij ronde kaaklijn. Onzeker ving ze wat blikken op van de vaak hoogblonde tieners met hun felblauwe ogen. Het waren net Hitler's übermenschen. Natuurlijk was niet iedereen blond. Je kon immers geen blond kind krijgen als geen van de ouders een gen had voor blond haar en niet alle ouders zagen blond als een norm. Vooral vrouwen kregen schoonheid en een mooi karakter en mannen werden superieur en sterk gemaakt. En zo was het seksisme compleet, had Caithlin haar moeder vaak gemopperd.
Ze stelde zich voor aan de schooldecaan en werd door hem naar haar lokaal gebracht. Ze zat in de klas naast de persoon die zich had opgegeven om haar zogeheten verblijfsmentor te zijn. Zij of hij, Caithlin wist nog helemaal niks over haar mentor, zal haar verwelkomen en helpen op school en ze zou ook de paar maanden dat ze in Amerika was bij hem of haar intrekken, dus Caithlin hoopte dat het zal klikken. "Ik hoop dat iedereen een fijne kerst heeft gehad. Dit is onze nieuwe leerling uit Noorwegen, Caithlin Jones." De man kneep haar even gemoedelijk in haar schouder toen ze onzeker de klas doorkeek, opzoek naar de leerling die haar mentor zal zijn. "Ga daar maar zitten, Caithlin. Naast Madeleine. Je verblijfsmentor." Het viel haar op dat de man in korte zinnen sprak en hij klonk geforceerd vriendelijk. Ze knikte en zakte naast Madeleine, wie ze even vluchtig bekeek. Het was niet heel lekker geregeld, want Caithlin kwam net van het vliegveld af en haar spullen werden nu naar Madeleine haar huis gebracht. Ze had niet de tijd gehad om zich even op te frissen of haar gastfamilie te ontmoeten of zelfs maar haar lesboeken mee te nemen naar school. "Hé, ik ben Caithlin." Ze glimlachte even naar haar, blij dat ze er niet uitzag als zo'n perfecte zombie. Toen de lerares begon met uitleggen boog ze zich wat verder naar haar toe. "Ik kom nét van het vliegveld. Ik ben echt kapot." Haar glimlach werd breder en ze onderdrukte een geeuw.
-
Damien
- Site Admin
- Berichten: 993
- Lid geworden op: 22-08-2011 17:02
Madeleine was ernstig opgelucht dat het meisje dat naast haar kwam zitten geen DNA monster was. Ze glimlachte en keek naar haar. ''Gelukkig hebben we vandaag een korte dag.'' Haar ogen gleden langs het meisje haar kaaklijn en langzaam naar beneden naar haar boezem. Ze vroeg zich af of haar borsten ook natuurlijk waren. Snel keek ze weer weg toen de les begon.
De dag vloog voorbij, Caithlin was een aardig meisje en ze was een van de eerste meisjes hier op school met wie ze een beetje normaal kon praten. Ze zochten een plekje in de bus die ze bij Madeleine haar huis zou afzetten. ''Is het hier veel anders dan Noorwegen?'' Madeleine had veel verhalen gehoord over andere landen, ze waren zelf niet toegestaan het land uit te gaan dus ze kon alles alleen maar meekrijgen via verhalen of het internet. Soms verlangde ze wel naar andere landen, landen waar ze vrijer waren en waar niet iedereen als zombies rondliepen. Ze wist dat dat onmogelijk zou zijn. Weer glimlachte ze naar Caithlin, ze voelde zich wat blijer als ze naast het meisje zat, het gaf haar hoop dat tenminste niet iedereen zo was. Na een rit van tien minuten kwamen ze bij haar thuis, de huizen zagen er allemaal precies hetzelfde uit. Dezelfde tint wit, hetzelfde dak, dezelfde bloemen in de voortuin en het gazon was netjes onderhouden. Madeleine opende de deur en liet Caithlin naar binnen.
De dag vloog voorbij, Caithlin was een aardig meisje en ze was een van de eerste meisjes hier op school met wie ze een beetje normaal kon praten. Ze zochten een plekje in de bus die ze bij Madeleine haar huis zou afzetten. ''Is het hier veel anders dan Noorwegen?'' Madeleine had veel verhalen gehoord over andere landen, ze waren zelf niet toegestaan het land uit te gaan dus ze kon alles alleen maar meekrijgen via verhalen of het internet. Soms verlangde ze wel naar andere landen, landen waar ze vrijer waren en waar niet iedereen als zombies rondliepen. Ze wist dat dat onmogelijk zou zijn. Weer glimlachte ze naar Caithlin, ze voelde zich wat blijer als ze naast het meisje zat, het gaf haar hoop dat tenminste niet iedereen zo was. Na een rit van tien minuten kwamen ze bij haar thuis, de huizen zagen er allemaal precies hetzelfde uit. Dezelfde tint wit, hetzelfde dak, dezelfde bloemen in de voortuin en het gazon was netjes onderhouden. Madeleine opende de deur en liet Caithlin naar binnen.
-
Thundra
- Moderator
- Berichten: 993
- Lid geworden op: 22-08-2011 17:14
"Echt wel. Ik woon in houten huis." Caithlin rekte zich uit en keek nieuwsgierig om zich heen. "Dit is echt vet. Alles is hier zo hetzelfde." Ze kleurde ietwat rood door haar enthousiasme en hoopte dat het niet al te gemaakt overkwam. Ze had bijna verwacht dat Madeleine haar kamer ook helemaal wit zal zijn, maar gelukkig viel het mee. Het was vrij knus maar ze wist niet helemaal zeker of ze bij haar op de kamer sliep of in een aparte kamer. "Je ouders zijn zeker aan het werk? Ik kan niet wachten om ze te ontmoeten." De wijk was gebouwd waar vroeger China Town was geweest. Dat was met de grond gelijk gemaakt en nu stond er een onderhouden woonwijk midden in New York. Heel bizar, vond Caithlin. Ze keek naar de haar koffers die in de hoek van Madeleine haar kamer stonden. Madeleine haar vader of moeder had wel thuis moeten zijn om ze naar boven te tillen, maar de mensen werden geacht om hard te werken en vrije dagen waren haast onmogelijk om te regelen. Ze wist niet precies waar Madeleine haar ouders werkten, maar ze hadden zeker een mooi en onderhouden huis. Bij haar thuis was het een troep omdat haar ouders altijd overal de papieren van hun werk of boeken lieten rondslingeren en zelf was ze ook niet goed in opruimen. Hier was het vast verboden om troep te maken, dus Caithlin moest hard haar best doen om in te blenden. Madeleine was aardig, maar ze had zich nogal akelig gevoeld op haar eerste schooldag. Ze voelde zich een freak en zo had ze zichzelf nog nooit gevoeld, omdat ze altijd populair was geweest op haar school. "Ik heb trouwens wat meegenomen uit Noorwegen. Het is niet echt heel leuk want ik wist niet precies voor wie ik het kocht. Ik wist helemaal niks, alleen een achternaam." Ze begon in haar koffer te rommelen en haalde er uiteindelijk een kleine eland sleutelhanger uit. Ietwat beschaamd gaf ze hem aan Madeleine.
-
Damien
- Site Admin
- Berichten: 993
- Lid geworden op: 22-08-2011 17:02
Met een glimlach pakte de sleutelhanger aan en bekeek hem. ''Ik vind hem heel erg leuk, dankjewel.'' Ze zette de sleutelhanger op haar nachtkastje en ging op bed zitten. ''Ik ken niet veel dingen uit het buitenland, dus zoiets is echt heel erg leuk.'' Ze bleef er naar kijken en stond toen weer op. Het leven was zwaar hier, alles werd uitgeplant voor je toekomst, elke keuze werd voor je gemaakt en je kon niets zelfs beslissen. Het irriteerde Madeleine, ze wou reizen, ze wou haar eigen keuzes maken. Soms voelde ze zich zo verschrikkelijk, dat ze deed alsof ze ziek was zodat ze een dag thuis mocht blijven van school, nadat dat goedgekeurd was door verschillende mensen. Ze verlangde naar natuur, bergen, rivieren en culturen die men nog niet kende. Haar ouders zeiden dat het een mooie droom was maar dat ze zichzelf er niet al te veel in mee moest slepen omdat dat alleen maar voor teleurstellingen zorgde. ''Wil je wat te drinken?'' Ze glimlachte en nam haar mee naar beneden. In de koelkast was alles wit, er waren geen merknamen op de producten alleen maar witte verpakkingen. ''Wil je cola?'' Ze haalde een fles met een wit leeg etiket uit de koelkast en schonk dat voor hun in. ''Ik hoop dat je het een beetje leuk gaat vinden hier..''
-
Thundra
- Moderator
- Berichten: 993
- Lid geworden op: 22-08-2011 17:14
"Ik hoop het ook. Ik heb een heleboel over Amerika gelezen. Jullie krijgen alleen maar les over de Amerikaanse geschiedenis, echt apart vind ik dat." Ze leunde tegen het kookeiland aan en kreeg langzaamaan hoofdpijn van al het wit. Europa was achtergebleven, op een paar landen na. Maar de landen van Scandinavië waren te trots geweest op hun cultuur en mooie architectuur dat ze die niet wilde inruilen voor al die hightech apparatuur en al die stekkerdozen van huizen. Zo noemde haar vader de huizen in Amerika, stekkerdozen. En hij had ook wel gelijk vond Caithlin. Het zal moeilijk zijn om zich compleet thuis te voelen als haar ouders net zo smetteloos en perfect waren als hun keuken was. Maar gelukkig was Madeleine niet zo en ze was niet veranderd dacht Caithlin, dus misschien waren het van die vrijgevochten buitenstaanders in een hypermodern huis. Ze wist dat Amerikanen niet zonder een verdomd goede reden naar het buitenland mochten reizen, maar het was voor haar als Noorse heel makkelijk geweest om Amerika binnen te komen. Ze wilden graag laten zien hoe goed het ging aan de buitenlanders, niet wetend dat mensen in Europa vaak gruwelden bij de term genetische modificatie, wat hier zo'n grote rol speelde. Ze nipte wat van haar cola, waar ze eigenlijk niet zo van hield. De smaak was zo overdonderend en chemisch, net zoals alles hier. Ze keek naar Madeleine en trok vaag haar mondhoeken omhoog. "Ik wil van alles vertellen over Noorwegen. Je mag me alles vragen." Ze kwam overeind met het glas in haar hand en liep wat door het huis. "Alles is hier zo wit en glimmend. Ik krijg er hoofdpijn van."