Nathaniel & Logan

[Thundra]

Het was een prachtige, zonnige namiddag. Stralen licht ontsnapten aan het goudkleurige bladerdek boven hun hoofden en vormden vlekken op de bosgrond waar de twee ruiters overheen galoppeerden. Ze bloosden van de inspanning en de wind die langs hun gezichten schuurde. Een gezette, bruinharige adolescent reed voorop - Gevolgd door een hoogblonde tiener. Beiden droegen ze dikke mantels over hun maliënkolder. Hun laarzen waren van kwaliteit en gevoerd met konijnenbont. De blikken in hun ogen waren arrogant en het embleem van het koninkrijk was op hun zadels en mantels geborduurd. Het was duidelijk dat de twee van hogere komaf waren. De tiener gaf zijn paard de sporen en stoof zijn vriend voorbij. Met een triomfantelijk blik keek hij over zijn schouders. "Kom dan! Als je me nog wilt moet je opschieten, Arthur!" Arthur lachte toen hij zijn vriend Logan ietwat later voorbij stormde en trok ruig aan de teugels toen hij op de afgesproken plek aankwam. Er sierde een arrogante grimas rondom Arthur zijn lippen toen Logan voor hem stilhield. "[i]Gewonnen. Je mag me nu kussen, edelachtbare[/i]". Logan rolde met zijn ogen maar leek toch zichtbaar van zijn nederlaag te genieten. "En wat als ik het niet doe? Als ik weiger om u te verblijden met mijn kus?" Arthur stuurde zijn paard dichterbij dat van Logan en staarde hem met een doordringende, sinistere blik aan. Genoeg voor de tiener om overal kippenvel te krijgen. "[i]Als u dat niet doet..[/i]" Begon Arthur langzaam. "[i]Als u weigert.. Dan zal ik u moeten dwingen. En u misschien berechten met mijn zwaard[/i]". Logan zijn mondhoeken trokken wat omhoog. Zijn ogen stonden dromerig. "En dan bedoelt u het.. Zwaard in uw broek?" Arthur trok zijn donkere wenkbrauwen op en knikte langzaam. "[i]U weet dus précies wat ik bedoel, edelachtbare[/i]". "Nou, dan zit er niks anders op. Die kus gaat u niet krijgen. Nog liever het zwaard!" Arthur steeg van zijn paard - Te opgewonden om nog langer te acteren. Hij hielp zijn kleinere vriend en bond met trillende handen de paarden vast aan één verdwaalde dennenboom. Zorgzaam plaatste hij Logan op het zachte mos en liet zijn blik even bewonderend langs Logan's ranke lichaam glijden. "[i]Je bent zó mooi. En nog helemaal van mij[/i]". Zijn stem klonk zwaar en hijgerig. Er volgde een heftige kus - Die steeds opdringerig werd. Niet veel later klonk er hoog gehijg en lag Logan spartelend van genot onder Arthur. Arthur zijn handen voelden nog wat koud van het rijden en dat was niet geheel onprettig om zijn warme, onvolgroeide geslachtsdeel. Arthur's adem was warm en de zachte woorden die hij hem toefluisterde liefdevol. "[i]Ik houd van je, Logan Chevalier. Op een dag zal ik daar openlijk voor uitkomen. Iedereen zal het mogen weten[/i]".

[Damien]

De groene ogen van de jonge man staarde strak voor zich uit. Zijn romp en heupen bewogen mee met het paard terwijl zijn schouders recht bleven en zijn ogen gefocust op de weg. Achter zich volgde een stuk of vier mannen die net als hij elven waren. Ze hadden gescheurde lappen aan en hun huid was viezig. Om de neus en mond van Nathaniel zat een rode doek die zijn gezicht gedeeltelijk verborg. Het wapperde wat achter hem aan als een soort sjaal. Hij had lang goudblond haar dat in verschillende staartjes was gebonden zodat het niet in zijn gezicht wapperde als hij rende. Je kon de groep mannen makkelijk omschrijven als een simpel stel bandieten. Toch hadden ze allemaal hun eigen verhaal, het waren artiesten, piraten. Nathaniel trok aan de teugels van zijn paard en de rest volgde. Hij keek eventjes om en gebaarde dat ze stil moeten zijn. Voorzichtig liet hij zich van zijn paard glijden en liep langzaam naar de twee figuren toe die hij in de verte had gezien. Hij zag een brede jongen die ergens op lag, waarschijnlijk een meisje met wie hij aan het vrijen was sinds hij twee slanke beentjes eronder uit zag steken. Langzaam haalde hij zijn dolk uit zijn schede die vastgebonden zat aan zijn kuit. Hij sloop op zijn voeten die ingebonden zaten in strakke lappen naar de jongen. Hij greep hem bij zijn hals en trok hem overeind. Hij zag aan hun kleding en aan hun nette geknipte haar dat ze rijk waren en waarschijnlijk van hoge status. Hij hield het doekje om zijn gezicht en keek naar de persoon die onder de jongen lag. Het was nog een jongen. Hij keek eventjes naar hem maar besloot zich er niet al te veel op te letten. Hij hield de dolk tegen de nek van de jongen die hij stevig vast had gepakt. ''Geef me al jullie geld of anders snijd ik zijn keel door..'' Nathaniel staarde de jongen dwingend aan en hield de dolk tegen de jongen zijn keel.

[Thundra]

Logan schreeuwde en Arthur verstijfde toen hij opeens een scherp stuk metaal tegen zijn warme hals voelde drukken. Met grote, geschrokken pupillen staarde hij vanuit zijn ooghoeken naar zijn overvaller. Zijn bruine ogen begonnen vol ongeloof te glimmen toen hij realiseerde dat het een elf was - Minstens een halve kop langer dan hijzelf. Logan, wiens verhaal dit eigenlijk is werd het zwijgen opgelegd doordat één van de bendeleden een smerige doek in zijn mond stopte. Kansloos keek hij toe hoe zijn geliefde Arthur langzaam zijn handen omhoog bracht. "[i]We hebben geen geld bij ons, meneer. Maar u mag onze paarden meenemen. En onze kleding[/i]". Het metaal boorde in zijn zachte vlees en een warme straal bloed gutste uit zijn hals. Hij slikte. "[i]Alles. Dat van mijn.. Compagnon en van mij. Het zijn waardevolle spullen - Dat verzeker ik u[/i]". Hoe graag Arthur zijn aanvaller ook had willen aanvallen; Het was nu een verloren zaak. Opgeven was het beste, wist hij. Logan dacht daar anders over. Hij was nog jong en naïef. Daarbij was Arthur de sterkste man die hij kende en hij schrok niet van dat bloed. En echt niet dat hij zijn rijlaarzen aan die vulgaire bandieten zal afstaan. Met bruut geweld wist hij zich los te wurmen. Zijn broek op z'n knieën. "Daar komt niks van in! Ik eis een duel! Ik ben Logan Chevalier!" Hij snakte naar adem en zette weer een grote keel op. "Een van dé Chevalier-familie! Afgevaardigde van koning Edward! Mij beroofd u niet zomaar! Daar zorgt mijn oppasser wel voor!" Triomfantelijk keek hij naar Arthur. Die staarde alleen maar doodsbleek en angstig terug. Logan zijn gezicht vertrok toen Arthur langzaam zijn hoofd schudde. Ongeveer het laatste wat hij ooit nog zal doen. Het volgende ogenblik had de overvaller het mes in Arthur zijn hals geboord. Bloed spoot uit de wond en het doorweekte de elf én Logan. De jongen begon te schreeuwen toen Arthur wild schokkend en stuip-trekkend op de grond stortte. Verwilderd staarde Arthur Logan aan. Haast manisch greep hij hem bij zijn hals en trok hem in de laatste seconden van zijn korte leven naar zich toe. Hij snakte naar adem en probeerde één laatste woord te stamelen. Ondertussen wurgde hij Logan haast - Een wanhopige poging om zijn vriend vast te houden. [i]"L.. Logan..[/i]" Het klonk afschuwelijk en Logan - Die aan zijn schouders door wat bendeleden achteruit werd getrokken snikte verscheurd. Weer opende zijn vriend zijn mond. Op dat ogenblik verstarde hij. De glans in zijn ogen verdween en hij bleef morsdood en bloedend liggen. Huilend en verzwakt liet Logan zich naar achteren trekken door de mannen. Ze lachten hem uit. Het was ook zo zielig dat het voor sadistische zielen lachwekkend zal zijn. Een huilende tiener met zijn broek tot aan zijn knieën, een onvolgroeide erectie en doorweekt met het bloed van zijn vermoordde geliefde.

[Damien]

Nathaniel liet de jongen op de grond storten en veegde zijn bebloede handen af aan zijn kleding. Hij veegde de dolk schoon en stopte hem terug in de schede aan zijn kuit. ''Afgevaardigde van koning Edward hm?'' hij likte langs zijn bovenlip en liep naar de jongen toe. Hij hurkte neer bij hem en streek over zijn zachte huid. Hij stond weer op. ''Neem hem mee. Ik weet bijna zeker dat zijn ouders wel veel geld willen betalen om hun zoon terug te zien. Neem de paarden ook mee.'' Twee mannen bonden de jongen vast achterop een van de paarden en bonden die vast aan hun eigen zadels. De jonge man steeg op zijn paard en keek om. Hij spoorde zijn dier aan en de hele troep volgde hem samen met de vastgebonden jongen. Een van de mannen had ook een lap in zijn mond gebonden zodat hij met moeite kon praten laat staan schreeuwen. Ze reden een tijdje en stopte toen langs een beekje. Ze lieten de paarden grazen en een wat oudere man rond de 35 tilde de jongen van het paard en zette hem tegen een boom. Nathaniel liep naar het beekje en begon zijn handen te wassen die nog onder het bloed zaten. Hij had nog steeds het doekje voor zijn mond en keek soms eventjes om naar de vastgebonden jongen. Zijn ogen waren dof en leken totaal geen medeleven te tonen. Je kon Nathaniel gerust harteloos noemen. Hij maakte zijn handschoentjes nat en liet ze drogen op een steen. Hij liep naar de jongen toe en bekeek hem nog eventjes. ''Schrijf een brief naar zijn ouders en eis een paar flinke zakken goud en een mooi kasteel ergens...'' Hij keek naar de jongen en hurkte naast hem neer. Hij trok het doekje van zijn mond en grijnsde breed. Een enorm litteken brak zijn prachtige lippen, rond die gevoelige huid was het rood en het was lelijk dichtgegroeid. Het verpeste zijn engelachtige gezicht direct. ''En als ze dat niet doen snijd ik hun zoon in vieren en gooi hem samen met zijn vriendje voor de wolven.''

[Thundra]

Met grote, verdrietige ogen keek Logan naar de elf. Zijn schoudertjes schokte angstig. Van slag had hij de hik gekregen en hij kromp ineen onder zijn blik. Hij had dezelfde kleur groen in zijn ogen - Al waren Logan zijn ogen aanzienlijk ronder en had hij meer oogwit zoals mensen. Toch waren ze geheel verschillend. Logan zijn ogen waren vol gevoelens en trots. Die van de elf waren leeg en doffig. Zelfs als hij grijnsde. Gelukkig werd hij toen met rust gelaten tot het vallen van de avond. Hij had luidruchtig zitten huilen en soms waren er bendeleden geweest die hem tegen zijn enkels trapte. Niemand had de moeite genomen om zijn broek omhoog te trekken en dat maakte de vernedering nog groter. De mens begon heftig te rillen toen de lucht nog killer werd. De bandieten ontstaken kleine kampvuren en roosterde daar vlees op. Logan had honger maar kon niet actief aan eten denken. Zijn hart deed pijn met iedere ademhaling.[i] Arthur.. Arthur.. Wat moet ik nou zonder Arthur?[/i] Wanhopig herhaalde hij die regel in zijn hoofd. Opnieuw en opnieuw. Zijn Arthur. De sterkste man ooit. De liefste man ooit. Dood. Dat kon niet? Dat mocht niet!
Door al die wanhoop en vragen had hij niet door dat een ouder bendelid naar hem toe was geslopen. Zijn adem stonk naar vis en eieren. "[i]Hm. Jij bent wel een mooi exemplaar. Mooie blonde haren..[/i]" Eén vettige hand woelde door zijn haren en Logan deinsde achteruit. "Ga weg!" Snikte hij angstig. De man zijn grijns werd alleen maar breder. "[i]En lekker brutaal. Waarschijnlijk kan je ook lekker zuigen met die brutale mond van je[/i]". De man bevestigde zijn woorden door zelf te knikken. "[i]Je bent een lekkere slet. Je hebt er vast een heleboel talent ervoor[/i]". Hij begon smalend te lachen en Logan drukte zich alleen nog maar steviger tegen de stam aan. "Pardon? Ik ben Logan Chevalier.. Lid van dé Chevalier-Familie.." Zijn stem stierf weg toen de man hem één harde por tussen zijn ribben gaf. "[i]Niet zoveel praten! Sletten moeten niet zoveel praten. Alleen maar zuigen.. Héhé[/i]".

[Damien]

Nathaniel keek om en zag de oudere man die hem daar ook had neer gezet tegen hem praten. Hij liep naar hun toe en greep de man vast bij zijn kraag en trok hem aan de kant. ''Wat zei je tegen hem?!'' Hij snoof en keek de man strak aan. Hij keek met grote ogen naar Nathaniel die een stuk kleiner was dan hij. ''[i]Niets![/i]'' Nathaniel fronste en trok hem dichter tegen zich aan. ''Wat... zei je?!'' ''[i]D-dat.. dat hij een lekkere slet was en dat hij vast goed kon zuigen..[/i]'' De jonge man haalde diep adem en haalde zijn zwaard nu tevoorschijn die aan zijn paard hing. ''Toch jammer hoe sommige mensen die je vertrouwd je zo in de steek laten..'' Hij schoof het lapje weer voor zijn gezicht en pakte de man steviger vast. Hij zette zijn zwaard tegen zijn nek en haalde een lange stevige haal. Het zwaard gleed als boter door de man zijn nek en het hoofd rolde van het torso. ''Smijt het maar ergens neer..'' Hij haalde zijn schouders op en de mannen ruimde nog trillend en in schock het lichaam op. Nathaniel borg zijn zwaard op en keek weer naar de jongen. ''Jij moet ook leren je bek te houden begrepen? We hebben je hier niet om te kletsen of te zeuren. Je doet wat ík zeg en je houd je mond als ik niets aan je vraag.'' Hij keek hem nog eventjes aan en draaide zich toen om.

[Thundra]

Logan had genoeg executies gezien. Dagelijks werden er elfen en magiërs gedood op hun binnenhof. Maar meestal had hij samen met Arthur van veraf toegekeken. Nu de man onthoofd werd recht voor Logan zijn neus en een fontein aan bloed over zijn benen plensde werd hij toch bleek. Hij slikte toen het hoofd met één doffe bonk op de grond terecht kwam. Misselijk staarde hij naar de moordenaar. Hij produceerde geen stemgeluid en leek alleen even vaag zijn hoofd te buigen toen de man tegen hem snauwde. Niet veel later begon het snikken weer. Hij was verloren. Hij wilde naar huis. En nog veel liever naar Arthur. Het feit dat zijn vriend kilometers verderop morsdood lag te zijn was nog niet bij hem binnengedrongen. "A.. Arthur!" Zijn stem klonk gebroken. Het gesnik was hartverscheurend en een paar bendeleden keken met grimmige gezichten geïrriteerd om. "[i]Bek dicht, kleine! We proberen te kaarten[/i]". Ze bogen zich weer over hun spel en Logan bleef snikkend zitten. Het was duidelijk dat ze bendeleden hier hun kamp voor de nacht zouden opslaan. Ze hadden geen tenten en daarom sliep elke man onder de heldere avondhemel. De banden om Logan zijn armen schuurde en zijn mag knorde heftig. "Arthur.." Stamelde hij zacht en schor van het huilen.

[Damien]

Nathaniel was ook aan het kaarten met de mannen en legde toen de kaarten neer. ''Ga maar even door zonder mij.'' Hij stond op en liep toen naar de jongen toe en gaf hem even een trap. ''Luister eens even goed jij, als jij niet ophoud met janken en zeuren over dat vriendje van je snijden we ook zo jouw keel door! Begrepen?!'' Hij keek hem fel aan. Hij plofte naast hem neer en pakte ruw zijn pols vast die nog op zijn buik zaten vastgebonden. ''Als jij mij nou eens verteld waar je precies woont en wie jouw familie is, zal dat heel fijn zijn. En als je het niet doet.. Nou ik denk niet dat ik dat nog hoef uit te leggen...'' Hij haalde de dolk uit zijn schede en hield hem dicht tegen de jongen zijn wang. ''Dus trek dat mooie bekkie maar van je open en vertel me alles tot in de details..''

[Thundra]

Giftig staarde Logan naar de moordenaar. Logan had sinds zijn twaalfde lessen gekregen in zwaardvechten en strategie. Maar hij was in beide niet zo briljant geweest. En geen enkele les had hem kunnen bijbrengen hoe hij zich uit deze situatie moest redden of vechten. "Ik héb al verteld wie ik ben. Verder vertel ik niks. Straks komen de mannen van m'n vader hierheen en die -" Hij stopte abrupt met praten toen de man het mes wegtrok en hem één harde klap tegen zijn zachte wang gaf. Tranen sprongen in zijn ogen. Koppig wendde hij zijn blik af maar begon alsnog langzaam te vertellen. "Ik ben de derde zoon van Henry Chevalier. Afgevaardigde en ridder van de koning. Onze familie bezit dit kleine landgoed. We zijn zo rijk omdat we hoge belastingen eisen en tol vragen voor iedereen die onze wegen en bruggen willen gebruiken". Hij haalde diep adem. "Mijn ouders zijn vast bereidt om een heleboel voor me te betalen". Hij staarde naar zijn blote piemel en ergerde zich er opeens vreselijk aan dat híj zo vernederd werd. Door een stel ongeschoren, bloeddorstige elfen. Koning Edward had helemaal gelijk met zijn mening dat elfen en magiërs niet deugde, dacht Logan. "Mag ik dan nu even los om mijn broek omhoog te hijsen? Ik heb alles verteld. Of moet ik ook nog vertellen wat mijn lievelingskleur is en de naam van mijn paard?"

[Damien]

Nathaniel was eventjes stil en knikte toen langzaam. ''Oké, daar hebben we genoeg aan.'' Hij keek eventjes om naar de mannen. ''Breng de brief naar hun landgoed en vlug een beetje, laat mij hier maar alleen met de jongen.'' De mannen keken elkaar eventjes aan en knikte toen. Ze stegen op hun paarden en waren niet lang daarna ver weg. Nathaniel ging op zijn knieën zitten voor de jongen en bekeek hem eventjes. ''Je broek betreft, ik heb hem liever zo.'' Hij grijnsde breed en trok het doekje van zijn neus en mond en keek hem aan. Zijn ogen waren scherp als die van een havik en leken je ziel binnen te dringen. ''We reizen veel en zijn meestal erg eenzaam. Een man heeft zo z'n behoeftes nodig en soms is masturberen alleen niet genoeg.. Begrijp je?'' hij grijnsde weer en kroop naar hem toe. ''Ik verlang wel naar zo'n jong lichaampje... jongen of meisje, maakt me niet uit.'' Hij had ondertussen de jongen zijn penis vastgepakt en trok langzaam zijn voorhuid naar beneden en zijn rode eikeltje verscheen. Nathaniel likte langs zijn lippen en begin vervolgens langzaam door de voorhuid over zijn eikel heen te schuiven en weer naar beneden te trekken.