Samuel & George

[Damien]

Toen zijn ogen opensprongen en de kamer weer langzaam zichtbaar voor hem werd, kon hij weer rustig ademhalen. Het was maar een droom. Hij haalde diep adem en nog eventjes liggen om de nachtmerrie even in te laten zinken. Hij stond op en wreef over zijn voorhoofd. Tastend en nog wennend aan het donker pakte hij zijn bril en schoof die op zijn neus. Met kleine stappen liep hij naar de badkamer en vulde een glas met water om die vervolgens op te drinken. Even ontmoette hij twee groene ogen in de spiegel. Hij zuchtte en zette het glas neer. Terug in zijn slaapkamer klikte hij het licht aan en keek op de klok. Vijf uur. Hij had geen zin meer om te gaan slapen nu, hij moest toch zo weer weg. Zijn appartement was niet bijzonder, het was zelfs heel erg vies. Het lag in de buitenwijken van Soho en hij deelde het gebouw met drugsdealers en prostituees. Het bestond uit drie kamers, een huiskamer die tegelijkertijd ook een keuken was, slaapkamer en een badkamer. Hij had niet eens moeite gedaan het op te knappen, behang en verf bladderde van de muren af en het stonk erg muf overal. Hij stapte onder de douche waar tussen de tegels allemaal schimmel was gegroeid, hij probeerde de geur maar gewoon te negeren. Samuel Beckett was 23 jaar en een medicijnen student. Het was duidelijk dat hij niet zoveel geld had als zijn mede-studenten maar hij had ook nog geen baan. Het was een niet al te lange maar wel tengere dunne jongen, hij had een hoog voorhoofd en wat langer blond haar dat alle kanten op stond. Hij had een fijn neusje waar altijd een grote ronde bril op leunde. Zijn wenkbrauwen waren donker en nogal smal, dat niet helemaal klopte sinds hij wel een hele rechte strakke kaaklijn had. Heel mannelijk was hij niet.

Hij had zich in haast aangekleed omdat hij altijd te lang douchte, met een lange regenjas aan en daaronder een zwarte coltrui rende hij door het vieze Londense weer. Hij hield zijn aktetas boven zijn hoofd en rende naar een taxi toe. Vandaag zou zijn eerste werkdag zijn. Hij zou zijn nieuwe partner ontmoeten op het plaats delict. Hij was een detective, hij had weleens wat detective series gezien maar veel verstand had hij er niet van. Ze hadden een doktor nodig, of iets wat er op leek, hij kon bepaalde dingen herkennen aan het lichaam en daar uithalen hoe of wat het slachtoffer heeft omgebracht. Hij was nogal zenuwachtig omdat hij meestal nogal onhandig was, straks stapte hij op een stuk bewijsmateriaal of zo. Hij betaalde de taxichauffeur en stapte uit. Zijn ogen gleden over het huis waar hij voor stond. Hij slikte en schoof zijn bril weer goed op zijn neus en liep met ingehouden adem de voortuin in. Rond het huis zelf was geel politietape gespannen en er stond een agent voor de deur. De grote man hield hem tegen en vlug grabbelde Sam in zijn zak. Hij hield een kaartje omhoog en de agent keek hem vragend aan. Met een rood hoofd zag hij dat dat zijn Harrods kaart was. Vlug pakte hij zijn andere kaart en de agent knikte. Hij liep onder het tape door naar binnen. Het huis was smal en hij had gehoord dat het hetzelfde huis was waar de beroemde moordenaar Jack The Ripper zijn eerste slachtoffer had gehad. Het maakte hem nog angstiger. Met ingehouden adem liep hij de krakende trap op. Er stond een duur op een kier en hij zag er licht uit komen. Met een kloppend hart klopte hij lichtjes op de deur en zag daar de rug van een jonge man en voor hem lag een lijk, bruut vermoord. Hij bleef even op een afstandje en schraapte zijn keel toen om zijn aanwezigheid aan te kondigen.

[Thundra]

Het huis stond in de wijk Whitechapel. Dat was ooit de grootste achterstandsbuurt geweest van het Victoriaanse Londen. Zelfs in die wijk -waar het alledaagse koek was om iemand om te brengen- schokte de huiveringwekkende moorden al de bewoners van Engeland. Grote lichten waren neergezet in het lege eenkamerappartement van het slachtoffer. Ze was geen prostituee geweest maar een baliemedewerkster bij de Royal Bank of England. Voor de rest was de moord geheel identiek aan het eerste slachtoffer wat Jack The Ripper maakte in de nacht van 31 augustus 1888. De datum, de plek, de manier waarop. Inspecteur White wierp de man in het ruime, zwarte tweed jasje afkeurende blikken toe toen hij zijn tweede sigaret opstak. Het was omdat hij detective George nodig had, anders had hij hem nooit een zaak toevertrouwd. Hij had nooit zo'n verstrooid en geniaal persoon ontmoet in zijn leven. Terwijl de man daar geheel tegen al de regels in op plaats delict stond te roken somde hij een reeks van zijn gedachten op.
"Aan de steken te zien een linkshandige dader. Door haar schone schoenzolen is het uitgesloten dat ze naar huis is gelopen.. Pasje van de Tube ligt op het aanrecht maar de tas staat nog in de gang. Het moest dus een taxi zijn geweest. Onwaarschijnlijk dat een secretaresse iedere dag een taxi neemt van haar werk naar haar huis.."
Zo ging het maar door. George zijn gezicht bleef gefixeerd op het bebloede lijk dat voor hem lag. Hij was twee keer door het bescheiden appartement gelopen. Hij had ramen gecontroleerd en in laden geneusd.
George zijn haren waren donkerbruin en krullend. Ze hadden nu een vettige glans en waren samengebonden in een soort kleine, rare knot op zijn achterhoofd. Zijn wangen waren maar voor de helft geschoren. Hier en daar waren nog plekken met ruwe stoppels. Zijn gezicht was hoekig en zijn neus was groot en net zo recht als zijn kaaklijn. Hij had lichte sproeten op zijn voorhoofd, kin en neus. Alleen White draaide zich om toen de student achter hem zijn keel schraapte. Hij wist dat hij zal komen want White had hem zelf geselecteerd en geschreven. White zuchtte geïrriteerd toen hij zag dat hij net zoals George geen speciale, beschermende kleding droeg.

"George, meneer Beckett is hier. Hij zal ons assisteren in deze zaak." George mompelde wat en draaide zich toen onwillig om. Hij keek neer op de student. Niet zo moeilijk voor George, die bovengemiddeld lang en slungelig was. "O, ja. De student." Zijn stem klonk niet arrogant of geringschattend. Hij sprak kalm en haast monotoon. Alleen een spiertje onder zijn oog trok even bij het woord 'student'. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook beleefd de andere kant op zodat meneer Beckett het niet in z'n gezicht kreeg. Daarna deed hij een pas naar links zodat Beckett naar het gehavende lichaam kon kijken. Delen van haar mantelpakje lagen op de grond. Alleen haar lingerie was aan flarden gescheurd. Vanaf haar hals tot haar buik was een diepe, onregelmatige snee gemaakt. Haar baarmoeder en hart ontbraken. "Stel uw prognose. Graag met wat diepgang." Hij hurkte bij het lichaam neer en keek afwachtend naar Beckett die aan de andere kant van het lijk neerhurkte. Snel maakte hij voor zichzelf een inschatting. Het was een soort gave van hem: De helft van mensen hun karakter en levensverhaal te weten te komen door één simpele aanblik. Beckett was geen uitzondering. Aan het restant scheerschuim achter zijn rechteroor had hij gezien dat hij alleen woonde. Er hing een vaag en muf aroma om hem heen. Hij studeerde niet in Oxford maar ergens in Londen, aan de vrije universiteit. Hij had waarschijnlijk een beurs. En honger, want zelfs hij kon Beckett zijn maag horen knorren.

[Damien]

Even rustte zijn ogen op de detective die hem nu al bang maakte. Vervolgens schoten ze weer naar het lijk. Hij legte zijn tas aan de kant en gooide zijn jas eroverheen. Langzaam ging hij op zijn knieën zitten naast de dode jonge vrouw en keek even naar haar gezicht, in haar ogen was nog steeds de angst te zien. Heel even keek hij om. ''Mag ik haar aanraken?'' Toen hij toestemming kreeg gleed hij met twee vingers langs haar wang, tussen haar borsten door naar de grote snee. Hij stond op en haalde uit zijn tas twee latex handschoentjes die hij om zijn handen trok. Hij stroopte zijn mouwen op en schoof zijn bril weer op zijn neus om weer bij haar neer te knielen. Zijn vingers tastte in de wond en stilletjes zat hij de wond te bekijken. ''Ongelofelijk..'' Mompelde hij zacht. ''Haar verwijderde organen zijn op chirurgische wijze eruit gehaald.'' Hij bevochtigde zijn lippen en bleef even kijken. ''Een vakman..'' Mompelde hij zacht. Na een minuut of tien stond hij op. ''Is er meer dat je moet weten?'' Even keek hij strak naar de detective die voor hem stond terwijl hij zijn handschoentjes uittrok.

[Thundra]

George volgde traag met zijn ogen de handelingen van meneer Beckett. Hij inhaleerde diep en blies de rook door zijn neusgaten uit. Uiteindelijk wierp hij de sigaret op de grond en plette hem met zijn rechtervoet. Inspecteur White hapte naar adem en deed een pas naar voren. "Ja, er is nog wat anders. Kan je kijken of ze gestikt is? De buren waren thuis maar hebben haar niet horen schreeuwen. Het lijkt me apart als mevrouw Pitchard niet heeft geschreeuwd." George keek naar de hals van de vrouw. Er waren geen rode of donkerblauwe striemen te zien. Misschien was ze onder verdoving geweest. Dronken? Drugs die haar zo duf maakte dat ze zich niet meer kon verdedigen? "Maak maar een monstertje van haar bloed." George rekte zich uit. Hij maakte een lome indruk, maar in zijn hoofd draaide alles op volle toeren. Hij had inmiddels zes aanneembare ideeën. En drie minder aanneembare. Langzaam krabbelde hij langs zijn wang en trok toen de sjaal om zijn hals wat strakker. Hij draaide zich om zonder op White of Beckett te wachten en stampte de trap af. "Dat nemen we mee naar het lab!" Hij sprong de laatste trede van de trap af en rechte zijn kromme rug. Hier genoot hij van, al was deze klus vrij saai en voorspelbaar. Aan zijn nieuwe assistent had hij nog niet veel aandacht geschonken, maar zijn observatievermogen was niet onontwikkeld en hij maakte een gereserveerde en intelligente indruk. Hij wachtte tot White en Beckett naar beneden kwamen met het afgenomen bloed en legde kort even zijn hand op Beckett zijn schouder. "Ik neem een taxi samen met mijn nieuwe collega. Potentiële huisgenoten moeten zoveel mogelijk van elkaar weten." Hij stuurde de student richting een taxi en plofte naast hem neer op de achterbank. Een haast kinderachtige grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik haat het om in politieauto's te rijden. Ik hoop dat twaalf vierkante meter en een bedbank voldoen." Hij wendde zich even tot de chauffeur en gaf het adres van het laboratorium door. "Er is natuurlijk internet-aansluiting. We delen de kosten van het water en licht. Ik heb een prima koffieapparaat. Jij kookt en haalt de boodschappen." Hij wreef in zijn handen. "Je kan natuurlijk niet in een schimmelig studentenhuis blijven wonen. Je bent nu mijn assistent.. Collega." Hij schraapte zijn keel en taste in zijn zak naar nog een sigaret. Toen George merkte dat hij niks meer te roken had begon hij aan zijn duimnagel te knagen en rusteloos met zijn vingers tegen zijn knie te trommelen. Het was hem heel vaak overkomen dat een boze taxichauffeur hem met sigaretten en al de auto had uit geschopt.

[Damien]

Samuel knikte kort, niet precies wetend wat hij moest zeggen. Hij keek naar de man naast hem en probeerde te peilen wat voor een type het was. Hij vond het lastig wat hij van 'm moest denken. Zijn ogen gleden naar het raam en hij schoof zijn bril weer op zijn neus. Hij gaapte kort en keek hoe ze door de straten van London reden. Na een naar zijn gevoel veel te lange durende reis stapte ze uit. Het gebouw waar ze waren geparkeerd was een groot betonnen blok. Het was helemaal wit en eigenlijk foei lelijk. Ze werden naar binnen gelaten door twee bewakers en namen een lift naar beneden. Ze liepen door een grote ijzeren deur en Samuel hield zijn adem in. Hoeveel hij wel niet in laboratoria had gewerkt, was dit de grootste die hij had gezien. Hij was compleet wit en alles was netjes opgeruimd. Alsof het nog nooit gebruikt was. Ze haalde het bloedmonster tevoorschijn en Samuel nam het aan. Hij liep naar een microscoop en liet een druppel tussen twee dunne glaasjes glijden. Hij schoof het onder de lens en keek er doorheen. Even zweeg hij. Hij stond op en keek om. ''Ze was onder invloed van drugs, het zit nog in het bloed. Zelfs..'' Hij keek weer door de lens. ''Zelfs alcohol.'' Hij keek naar de man.

[Thundra]

George liep het laboratorium in zonder om zich heen te kijken. Hij kende het gebouw en al zijn lelijkheid ondertussen wel. Al het beton en linoleum stoorden hem niet meer. Hij was opgegroeid in het zuiden van Engeland en had tot hij naar Oxford ging gewoond middenin het groene Engelse landschap. Zijn ouders hadden een simpele Bed & Breakfast aan de rand van het schilderachtige dorp in Tudorstijl. Zijn nuchtere, hardwerkende ouders wisten zich geen raad met hun aparte zoon. Op hete zomerdagen was George niet aan het dollen bij de rivier maar zat hij op zijn hurken de hele dag in de achtertuin een mierenkolonie te bestuderen. s'Winters was hij niet bezig met sneeuwballen gooien maar zat hij het liefst in zijn kamer te mediteren.

George zuchtte en keek naar de student. "Oké, perfect." Hij liep naar een kast en haalde een lege dossiermap eruit. Snel krabbelde hij de datum en de naam van de vermoorde vrouw erop. Op een leeg vel papier schreef hij in z'n slordige handschrift: "Onder invloed. Drank en drugs. Bloedmonster: Kast E-M5." Hij pakte het monster van George aan en stopte het in de kast. "Oké. Nu naar huis."

Met een klap sloeg George de deur van zijn woning open. Het meubilair was een grote wirwar van antiek en functioneel modern. Er stond een bedbank midden in de kamer en de deur naar de slaapkamer en de aangrenzende badkamer stond naast het bureau dat eveneens diende als de eettafel. De muren waren dun en al de geluiden van het verkeer weergalmde door het huis. Toen de vloer onder hun voeten plotseling begon te trillen grijnsde George. "Dat is de Victoria Line die hier onderdoor raast. Dat gebeurt wel zo.. Om de twee minuten. Dag en nacht." Hij liep rond door het huis. Het had ondanks de vreemde inrichting ook wat knus. De muren waren okergeel en de bedbank was wit. Er stond een antieke klok tegen de muur naast de grote ramen die uitkeken op een rustige steeg en iemands overwoekerde achtertuin. Aan de muur hing een nogal erotisch schilderij van een naakte dame in allemaal heftige kleuren. George zuchtte even tevreden en strekte zich uit. "Bevalt het huis?"