Nicolas & Dorian

[Damien]

Het leven in Hunswood was niet makkelijk. Er woonde niet meer dan vijftig mensen en het inkomen was laag. De meeste mensen uit de grotere dorpen en uit de steden wisten niet van haar bestaan af, en ook de koning, besteedde er niet veel aandacht aan. De mensen die er woonde verdiende schamper aan het verkopen van wild en hout aan de omliggende dorpen, het was misschien net genoeg om rond te komen. Er was één winkeltje waar je spullen en eten kon kopen, je kon er mogelijk handelen. Eens in de paar maanden was er een dag dat het hele dorp bij elkaar kwam om een soep te eten, de specialiteit van de winkelier. Het dorp was zeker hecht, als je in armoede leeft leer je samen te werken, en voor elkaar te zorgen.
Het dorp lag afgelegen, het was weken reizen tot je in de hoofdstad was, de weg slingerde langs bergen en door de diepe bossen. Omdat het dorp geen paarden had, alleen een paar ezels, moest dit ook nog eens te voet afgelegen worden. Soms trokken een paar van de mannen naar de stad om hun beste goederen te verkopen, en kwamen pas na een lange tijd weer terug. Het leven was eentonig, er gebeurde niet veel, je was de hele dag alleen maar bezig met werken, eten en slapen. De jongeren droomde naar een leven in de stad, in een huis van steen en straten die niet blubberig werden als het had geregend. Ze droomde naar het leven van de rijken.
Nicolas zijn vader had een been verloren na een gevecht met een beer, hij kon nog moeilijk werken dus hielp hij soms de vrouwen van het dorp met het schillen van de aardappelen of maakte het huis schoon. Nicolas had een kruk voor hem gemaakt, waardoor hij nog wel (maar moeizaam) mee kon lopen. Dit betekende dat hij voor twee moest werken. Zijn vader werkte en woonde ooit in de stad, hij had geen vrouw dus ging vaak naar de hoeren, Nicolas wist ook dat hij een hoerenzoon was. Zijn vader had hem wel meegenomen naar het dorp, nadat hij zijn gezicht niet meer in de stad kon laten zien door al zijn hoerenbezoeken en andere scharrels. De mensen in de steden waren een stuk preutser dan hier, blijkbaar heb je geen andere keus als je zoveel geld hebt. Hij werd ontslagen bij zijn werk en moest ergens anders zoeken om te wonen. Gelukkig waren de mensen in Hunswood heel vriendelijk, en ontvingen hem met open armen. Ze verzorgde Nicolas tot hij oud genoeg was om zelf te werken en geld op de plank te krijgen. Het leven was sinds dien niet veranderd.

Zijn brede handen gooide nog een stuk hout op de grond en met een grote slinger van zijn bijl lag het het volgende moment in twee stukken op de grond. Nicolas schopte ze aan de kant en hijgde vermoeid. De zon brandde vermoeiend op zijn voorhoofd en hij pakte het volgende stuk hout om door de midden te hakken. Er hing een droge lucht en het zand stoof op als de kinderen er over heen rende. Na nog tientallen stukken hout deed hij zijn leren handschoenen uit en gooide ze op het hakblok. Hij liep zijn kleine houten huisje in en pakte een emmer. ''Ik ga water halen.'' Mompelde hij tegen zijn vader, die verschillende groentes aan het snijden was. Met kleine stapjes liep hij he thuis weer uit om bij een beekje verderop water te halen. Nicolas was verbitterd, hij was vaak boos op alles om hem heen en liet niet veel affectie zien tegenover zijn vader. Hij schepte de emmer vol en waste zijn gezicht en handen in het beekje. Hij had geen vrienden in het dorp, er waren niet veel jongens van zijn leeftijd. Eigenlijk was er maar eentje. Zijn naam was Dorian en hij was ongeveer een jaartje jonger dan Nicolas. Hij vond hem eigenlijk een beetje een sukkel en wou zo min mogelijk met hem te maken hebben. Met de grote emmer keerde hij terug naar het dorp.

[Thundra]

Als zoon van de meest geleerde man van Hunswood, die ook nog eens het economische handelscentrum bezat van het gehucht, hoefde Dorian niet veel meer te zijn dan snugger genoeg om ooit de winkel van zijn vader over te nemen. Dorian was de oudste van de vijf kinderen en toevallig ook de enigste zoon. Daarom had hij naast zijn taken in de winkel, zoals het tellen van de muntstukken of het schrobben van hun splinterige toonbank, ook vaak de verantwoordelijkheid om water te halen bij de beek of hout te sprokkelen vlak achter hun huis. Hunswood werd omsingeld door uitgestrekte, duistere loofwouden. Het lag in het meest oostelijke deel van het land. Er was niet een vaste weg om naar de hoofdstad te komen. Die was er wel ooit geweest, maar in de afgelopen decennia was het pad helemaal begroeid en weer door het woud toegeëigend. Het was Dorian niet toegestaan om verder dan vijfhonderd meter bij Hunswood vandaan te gaan, maar dat vond hij ook niet erg. Hij zag, net zoals de meesten, het woud als een bedreiging en een gevaarlijke plek vol schurken en kwaadaardige mythische wezens.

Op het moment dat zijn enige mannelijke leeftijdsgenoot hout stond te hakken, stond Dorian achter de toonbank geld te tellen. Dorian was goed in tellen. Het was eigenlijk ook het enige wat hij kon. Kinderen in Hunswood gingen niet naar school, zoiets bestond niet. Alles wat Dorian wist, had hij geleerd van zijn vader. Hij hoorden zijn zussen giebelend in de keuken achter de winkel staan. Hij glimlachte om hun gebabbel over Nicolas. Ze hadden het vaak over hem, omdat er niet zoveel andere onderwerpen waren om over te praten voor hen. Dorian had een rustige en volgzame persoonlijkheid. Hij had zijn vader nooit teleurgesteld of kwaad gemaakt en hielp zijn zwakke moeder als ze hem dat vroeg. Hij keek op toen hij zijn vader de winkel in zag lopen. Hun huis was van klei, hout en riet gemaakt, net zoals de meeste huizen in het dorp. Het was een lange woning, zonder bovenverdieping. Hun winkel was de voorste kamer, daarna kwam er een gang en de keuken waar zijn zussen in stonden. De rest van de kamers volgden. Aan zijn vaders gespannen, bleke gezicht kon Dorian zien dat hij zat te tobben over zijn moeder. Ze werd steeds zieker en zwakker. "Ze vraagt om kruidenthee." Zijn vader schraapte zijn keel en legde zijn grote, harige handen op de toonbank. Dorian leek qua uiterlijk helemaal niet op zijn vader. Hij was fragiel gebouwd en had verfijnde, haast vrouwelijke gelaatstrekken. "Ik let wel even op de winkel. Ga jij maar wat plukken in het veld en bij het bos." Met een simpele knik pakte Dorian een mand onder de toonbank vandaan en liep het huis uit richting een grasveld niet al te ver van Hunswood. Met een bezorgde frons op zijn gezicht begon hij aan zijn zoektocht naar geschikte kruiden, terwijl hij soms kritisch de plant bekeek om te onderzoeken of hij niet giftig was of er geen spinnen meer tussen verborgen zaten. Zijn vader was een zacht persoon. Hij had vaak last van depressies en angstdromen waarvan niemand echt wist waar ze vandaan kwamen. De vorige winter was ijskoud geweest en er was maar weinig te eten. Dorian en zijn vader hadden de vader van Nicolas moeten smeken om wat haardvuur en was daardoor waarschijnlijk gezakt in Nicolas' aanzien. Zijn moeder was ziek geworden, net zoals Dorian zelf en zijn zussen, maar zij was er in de lente niet meer bovenop gekomen. En nu het bijna zomer is, waren ze eigenlijk alle hoop verloren dat ze ooit nog beter zal worden. Dorian wist niet wat zijn vader zal doen als zijn moeder uiteindelijk haar laatste adem zal uit hebben geblazen, maar hij was er bang voor dat hij zal wegvallen in een depressie en hijzelf de zaak draaiende zal moeten houden. Dorian keek op toen hij vreemde geluiden hoorde vanuit het dorp. Het kletteren van metaal op metaal.. Geschreeuw! Hij liet de kruiden die hij vast had vallen en rende door het hoge struikgewas van het veld terug naar het dorp, waar nu zwarte rookpluimen zich boven hadden verzameld.

Dorian begon te schreeuwen toen hij het bloed en de gepantserde mannen zag. Hij ontweek de wapens en de vallende lijken van zijn afgeslachte dorpsgenoten. Het was zijn huis dat zo rookte. Hij hoorde het gegil en gehuil van zijn oudste zus Cassandra vanuit de keuken. In een vlaag van adrenaline vloog hij het brandende huis binnen en struikelde over het bloedende lijk van zijn vader. Hij klapte hard tegen de vloer op hetzelfde moment dat de houten steunbalken van hun huis het begaven. Toen stortte het brandende, rieten dak ineen als een kaartenhuis. Dorian maakte zichzelf in een reflex zo klein mogelijk. Alles werd zwart voor zijn ogen toen iets zwaars hem tegen zijn slaap raakte en hij werd bedolven onder het rokende riet.
Toen hij wakker werd hoorde hij zijn zus niet meer gillen. Hij hoorde helemaal niks en dat beangstigde hem. "Help.. Help me!" Zijn stem klonk rasperig en schor. Het leek alsof zijn longen vol met rook en zaagsel en splinters zaten. "Alsjeblieft.. Iemand! Help! Ik zit vast!" Hij voelde één van de houten balken op zijn been drukken en hij was bedolven onder een smeulende bende.

[Damien]

Het water van het beekje was lauw. Het voelde niet zo prettig op zijn hete bezweette gezicht. Hij stond op en veegde zijn donkere haren uit zijn gezicht. Nicolas leek op zijn vader, hij had dezelfde donkere haren, volle wenkbrauwen en grijsblauwe ogen. Het enige wat hij niet van zijn vader had, waren de sproeten op zijn neus. Het was iets dat niet veel voorkwam in het dorp, sproeten. Hij had een mannelijk maar toch nog een jong gezicht. Hij stond op en droeg de emmer terug naar het dorp. Van een afstand kon hij rook zien, en rook hij ook brandend hout. Maakte ze een kampvuur op het dorpsplein? Met grotere stappen liep hij op de ruikpluim af.
De emmer viel uit zijn handen.
Alles was weg. Huizen waren ingestort, sommige stonden in brand en er lagen lijken op straat. Nicolas verstijfde. Met grote ogen liep hij langzaam over het plein, hij hield zijn tranen binnen, zoals een echte man. Direct liep hij naar zijn huis. Zijn vader was nergens te bekennen. Wel vond hij zijn kruk. Nicolas vergat zijn mannelijkheid en een traan rolde over zijn wang. ''Pap..'' mompelde hij zacht, terwijl hij de kruk tegen zich aan drukte. Nicolas realiseerde zich dat hij zich anders tegenover zijn vader had moeten gedragen, hij had moeten laten zien dat hij van hem hield, en dat hij zijn aanwezigheid waardeerde. Diep van binnen hoopte hij dat zijn vader dat al wist. Hij liet de kruk achter en stond weer op. Met kleine stappen liep hij verder, tot hij een stem hoorde. Zijn pas werd sneller en hij veegde zijn tranen weg. In het huisje van de winkelier zag hij een gestalte liggen, die hij later herkende als Dorian. Hij klom over de smeulende balken en begon de hete planken weg te smijten en schopte het riet aan de kant. Hij probeerde Dorian uit de puin te trekken, wat niet lukte. Hij pakte een grote balk vast en schoof die met moeite aan de kant. Met al zijn spierkracht trok en tilde hij de jongen uit het smeulende huis en plofte daarna vermoeid neer. Nadat hij op adem was gekomen keek hij naar Dorian. ''Wat.. wat is er gebeurd?''

[Thundra]

Dorian was opgevoed vol met verhalen over wonderen en wezens waarvan niemand ooit had kunnen aantonen dat ze echt bestonden. Zijn familie bestond echter niet uit kerkgangers en Dorian geloofde tot hij uit het puin werd getrokken door iemand die hij op dat moment niet herkende, niet in engelen of een almachtige schepper. Hij klampte zich op het moment dat hij werd stevig vast aan de krachtige armen van zijn redder. Hij was dichtbij waanzin. Zijn blonde haren leken wel zwart door al de as en hij had donkere vegen en bloedende brandwonden op zijn gezicht, die hem voor altijd zouden tekenen. Hij liet zich op zijn knieën vallen en begon te kokhalzen. Toen hij zich van zijn complete maaginhoud had ontdaan rolde hij om en lag trillend op de stoffige grond voor zijn huis. Hij had inmiddels gezien dat zijn reddende engel gewoon Nicolas was geweest. Was hij de enige overlevende? "Ik.. Ik heb absoluut geen idee." Het praten koste hem moeite en hij kon pas weer overeind komen, toen Nicolas hem wat hielp. Dorian gaf niet zoveel om zijn mannelijkheid en als hij er op dat moment toe in staat was, dan had hij vast gehuild en geschreeuwd uit onbegrip. Maar hij kon niks doen en had het niet eens door dat hij zich aan Nicolas vastklampte toen ze door hun vernielde dorp liepen. De huizen waren nu allemaal rokende puinhopen en er lagen lijken van kinderen op straat. Het was doodstil, omdat de moordenaars waren verdwenen, zo snel als ze gekomen waren. "Ik was kruiden plukken.. Ik heb niks gezien." Dorian liet voorzichtig Nicolas zijn hemd los, maar bleef dichtbij hem staan.

[Damien]

Wat moest je zeggen op zo'n moment? Nicolas was stil en stond op. Het kwam allemaal nog niet bij hem binnen, het ene moment is alles er gewoon, zoals je gewend bent, en een paar seconden later is het hele dorp met de grond gelijk gemaakt. ''We moeten naar de stad.'' Hij had zijn rug naar Dorian gedraaid en draaide zich toen weer naar hem toe. ''De koning moet hier van weten.'' Nicolas was vastberaden. Misschien kon de koning hun dorp weer opbouwen, hun spullen geven om de huizen weer neer te zetten. Misschien hun zelfs wat koeien en zaden geven. Ze zouden het dorp beter kunnen maken dan het was. Het klonk allemaal mooi in Nicolas zijn hoofd, maar hij wist dat het waarschijnlijk niet zou werken. Hij haalde diep adem. Iedereen was dood. Het zou nooit beter worden dan het eerst was, het zou nooit hetzelfde worden als het eerst was. Hij trok de jongen omhoog. ''Ik mag je niet. Maar je gaat wel met me mee. Stel je niet zo aan en ga naar het beekje om je wonden te verzorgen. Ik ga spullen bij elkaar zoeken voor onderweg.''

[Thundra]

Dorian zweeg en keek Nicolas met grote pupillen aan. Hij had nooit echt met hem gesproken. Dat had hij wel geprobeerd, maar Nicolas was altijd weggelopen of had hem net zolang nors aangekeken tot Dorian van hem vandaan vluchtte. "We weten niet eens wie dit gedaan heeft. Wat moeten we de koning dan vertellen?" Hij schraapte zijn keel en keek Nicolas aan. Ja, natuurlijk hadden beiden wel een vermoede. Hun dorp lag vlakbij de onduidelijke grens tussen een ander koninkrijk, waar hun land al tijden mee ruziede over van alles en nog wat. Hij begreep niet hoe vreemd bot Nicolas kon blijven doen, zelfs na dit. Het was zo onwerkelijk en afschuwelijk, dat hij zich nog niet precies realiseerde wat er gebeurd was toen hij schoorvoetend naar de beek liep en zijn wonden schoonmaakte. Zelfs de helse pijn deed hem niet ontwaken. Misschien was hij dood en was dit een soort parallel universum. Of gewoon een slechte droom. Het kon best een levensechte nachtmerrie zijn. Hij kon elk moment ontwaken. Een deel van Dorian zijn wenkbrauw was weg geschroeid en hij had ook een grote kalende plek op zijn hoofd. Zijn gezicht zat onder het gruis en bloed, dat hardnekkig aan zijn huid bleef plakken hoe hard hij zichzelf ook boende.

[Damien]

Nicolas kon zijn gevoelens voor bepaalde dingen niet ontkennen. Hij wist dat veel van de zussen van Dorian geïnteresseerd in hem waren geweest, maar had daar zelf nooit veel aandacht aan geschonken. Toen Dorian 15 was, had hij verschillende natte dromen, waarin bijna alleen maar jongens in voor kwamen. Blonde jongens. Ze leken altijd verrassend veel op Dorian. Nicolas was veel te trots en heeft nooit aan deze gevoelens toegegeven en heeft zichzelf er eigenlijk overheen gezet. Hij had zichzelf bestempelt met aseksueel. Hij viel op niets en niemand en daar had hij vrede mee. Hij had nog een ezel gevonden die een stukje verderop aan het grazen was en veilig was van de grote ramp. De jongen trok hem mee en bond met nog wat touw wat tassen om het dier. Tussen het puin zocht hij spullen die handig konden zijn, dolken, messen, stukken hout en zelfs nog flessen drank. Hij plukte nog wat kruiden en vond zelfs nog wat kruiden op de grond die al geplukt waren. Hij verzamelde alles in de tassen en floot toen op zijn vingers. ''Dorian, schiet op! De zon is niet de hele dag op!''

[Thundra]

Dorian keek op naar Nicolas en kromp ineen bij de beek. Hij kwam langzaam overeind en staarde naar de puinhoop. Daar ergens lagen de verkoolde resten van zijn vader, moeder en zussen. Langzaam liep hij rond zijn huis naar Nicolas en de ezel. Het dier was nog helemaal van slag, net zoals Dorian. Nicolas leek zichzelf helemaal in de hand te hebben en precies te weten wat hij deed. Hij was zo praktisch en opgetogen, alsof er niks was gebeurd. Toen hun goederen aan de ezel waren vastgemaakt liep Dorian fronsend en snikkend naast Nicolas. Hij had zijn hoofd niet bij de honderden kilometers die ze samen zouden moeten afleggen. Hij had zijn hoofd niet bij Nicolas die zijn leven had gered. Hij was eigenlijk heel leeg en verdrietig en het enige wat hij deed toen ze het woud in liepen waar hij altijd zo bang voor was geweest, was dichter tegen de ezel aanlopen. Nicolas droeg wat wapens maar Dorian op dat moment niet. Hij hield het koord van de ezel vast en keek glazig voor zich uit. "Bedankt, Nicolas." Zijn stem was nog steeds schor en het deed pijn om zijn stembanden te gebruiken of te slikken. "Je hebt mijn leven gered. Ik dacht eigenlijk dat ik al dood was."

[Damien]

Nicolas bleef weer stil en keek strak voor zich uit. Vervolgens haalde hij zijn schouders op. ''Ik kon je daar moeilijk laten liggen, tenzij je dood wilt, dan leg ik je wel weer terug.'' Hij begeleidde de ezel een stapje op en voerde het dier wat gras en boterbloemen die hij onderweg geplukt had. Ze liepen niet lang, Nicolas was moe en hij wist dat Dorian dat ook was. Ze stopte bij een grote dikke eik waarvan het bladerdek de grond eronder bedekte. Hij bond de ezel vast en haalde wat van de kruiden uit het tasje. ''Welke hiervan is goed voor brandwonden? Of ziet die er niet tussen..?'' Hij legde ze op de grond en hielp Dorian op de grond. ''Ik ga wat eetbaars zoeken.'' Hij stond op en niet ver van de boom vond hij wat stevige wortels die veel weg hadden van uien. Hij nam er een hoop mee en stopte het grootste gedeelte in de tas en gaf er een aan Dorian. ''Ik weet niet of ze lekker zijn, maar ze zijn zeker voedzaam.'' Hij plofte naast hem neer en staarde voor zich uit.

[Thundra]

Dorian zweeg en keek naar de grond. Als hij zich beter had gevoeld, dan had hij vast een weerwoord geweten. Maar hij kon nu niet echt op iets komen en had ook geen behoefte aan ruziemaken. Hij plofte neer op de grond en haalde alleen maar schamper zijn schouders op toen Nicolas hem wat kruiden liet zien. Uiteindelijk plukte hij wat koud gras en legde dat tegen zijn gehavende huid. Hij knikte schamper en propte de ene na de andere wortel in zijn mond terwijl hij op zijn zij op de grond lag. "De koning wilt ons nooit ontvangen.. Dit is gekkenwerk, Nicolas. We komen daar aan als zwervers, als we ooit aankomen. Je haat me en we hebben allebei geen overlevingservaring." Dorian snoof en beet zijn zesde wortel doormidden. "Laten we naar het volgende dorp gaan. Die kunnen wel een postduif sturen naar een groter dorp. Of een stad bij de bergen.. De koning is hier niet in geïnteresseerd." Dorian's hoofd deed zeer en zijn ledematen voelden zwaar. Zijn hoest klonk raspend en akelig en hij keek met betraande ogen van het hoesten naar Nicolas zijn gezicht.