Ashe & Mirah

[Damien]

Ashe was iemand die vrijheid een van de belangrijkste dingen in het leven vond. Misschien had ze daarom wel geen vast huis in het dorp en trok ze maar wat rond door het omliggende gebied. Ze zag zichzelf graag als een schaduw, die er was als mensen haar nodig hadden en weer verdween als de klis was geklaard. Helaas was dat lastiger dan ze dacht dus lukte het niet altijd even goed. Ze was nou eenmaal geen superheld. Als kinds af aan droomde ze ervan net als haar vader het kwaad te bestrijden en een held te worden. Haar vader was bijna nooit thuis en op een dag kwam hij ook niet meer terug van een reis. Haar moeder zei dat hij nu in het bos woonde en met trollen vocht, hij was een held in het bos. Later realiseerde ze wel dat hij al overleden was. Het liefst zou we hem achterna, net als haar vader, sterven als een krijger. Toch stierf hij niet als een krijger, hij had een drank probleem en was in een dronken bui verdronken in een rivier. Hij was nooit de man geweest die Ashe dacht dat hij was. Ashe streefde er toch naar om de persoon te worden die haar vader in haar dromen was.

Ze sprong van het dak af en gooide de deur van de herberg open. Haar cape gleed van haar hoofd en haar steile ijsblonde haar werd zichtbaar. Ze had altijd al een heel bijzonder uiterlijk gehad, haar haar was spierwit en haar huid ook, haar ogen waren ijsblauw en ze was lang en dun. Als kind werd ze vaak uitgescholden voor ijspegel, maar daar trok ze zich niet zo veel van aan. Ze nam plaats aan de bar en legde haar pijl en boog aan de kant en tikte op de eikenhouten tafel voor haar. ''Mirah!'' ze kwam overeind toen ze een meisje uit de keuken zag komen. Mirah en Ashe waren al jaren vriendinnen en ze kende haar al sinds de jeugd. ''Ik.. ik wou je nog even zien voordat ik wegging.'' Ze had haar wapens weer gepakt en was naar haar toe gelopen. Haar pijlen en boog waren net zo ijsblauw als haar ogen.

[Thundra]

Het leven als de dochter van de enige herbergier in het dorp was rustig en druk tegelijk. Druk, omdat ze al sinds ze kon lopen meehielp met het brengen van borden en volle pullen bier en rustig omdat ze wist dat ze dat haar gehele leven wel zou blijven doen. Ze was nooit ver buiten het dorp geweest en was nooit betrokken geweest bij een gevecht. Ze was klein en ietwat gedrongen, met hazelnootbruin haar en fijne gelaatstrekken die haar blozende gezicht goed sierden. Mirah droeg een zwaar dienblad vol met kommen dikke aardappelsoep en stukken brood met ham uit de keuken en keek even op naar Ashe toen ze haar stem herkende. "Wacht! Ik kom zo." Ze zette het eten neer bij de mannen die het besteld hadden en veegde een losgeraakte pluk haar achter haar oor. "Weg? Waarheen?" Zei ze nieuwsgierig toen ze bij Ashe kwam staan en het dienblad even op de bar neerlegde. Mirah gebaarde dat ze even moest gaan zitten. Ze schonk een glas druivensap voor haar in en keek haar belangstellend aan. Ze was wel gewend dat Ashe rondtrok en soms zag ze haar een week niet, maar ze was nooit echt ver weg geweest - En ook nooit zo lang dat ze vooraf afscheid kwam nemen van Mirah. Langzaam veegde ze haar handen af aan haar vergeelde schort. "Zijn die nieuw?" Ze knikte naar de pijlen nog voordat Ashe antwoord kon geven op haar eerste vraag.

[Damien]

Ashe knikte even vluchtig en keek naar haar pijlen. ''Ja, maar ik heb een hele belangrijke missie gekregen, mijn eerste echte grote!'' Ze klonk heel enthousiast. ''Er is een groep rondtrekkende bandieten die een gevaar voor ons land zijn, en ik moet ze opsporen en ze uitroeien! Is dat niet fantastisch?! Het enige probleem... is dat ik niet weet waar ze zijn, dus ik moet het hele land door om ze op te sporen. Dus ik ben wel een jaar weg denk ik, gaaf hé!'' Ze gooide de druivensap in een keer achterover en kwam overeind. ''Dus ik ga maar, ik wil zo snel mogelijk beginnen!''

[Thundra]

Mirah keek haar met grote ogen aan en legde in een reflex haar hand op Ashe haar arm. "Maar.. Dat is hartstikke gevaarlijk!" Ze zweeg even en trok Ashe toen mee naar de keuken achter de herberg. "Je kan niet zomaar bandieten gaan opsporen. Je bent onvoorbereid en helemaal alleen." Ze fronste en stapte wat opzij toen haar zus eraan kwam met nog een groot dienblad vol eten. "Werk eens door," siste Mirah's zus geërgerd in haar voorbijgaan en ze keek vuil naar Ashe. Mirah negeerde het volkomen. "En wie in godsnaam heeft die opdracht gegeven? De koning of zoiets?" Ze klonk spottend en sloeg haar armen over elkaar.

[Damien]

Ashe knikte. ''Ja.. de koning.'' Ze fronste. ''Ik dacht dat je blij voor me zou zijn, gun je me niets ofzo? En natuurlijk is het gevaarlijk maar dat is juist het leuke eraan.'' Ze trok haar neus op. ''En ga me er niet uitpraten alsjeblieft, daar heb ik echt geen zin in nu.'' Ze gooide haar boog en haar pijlkoker om haar schouder heen.

[Thundra]

"Natuurlijk ben ik niet blij." Ze keek haar fronsend aan. "Waar gaat dit allemaal over? Je doet echt hartstikke raar." Ze snoof en pakte het dienblad weer op. "Je doet maar. Ik moet weer aan het werk. Tot over een week." Ze duwde met haar ellebogen de zware klapdeur open en begon geërgerd bier te tappen voor de gasten. Ze vond Ashe erg aardig, maar ze had het soms wel hoog in haar bol.

[Damien]

Ashe haalde diep adem en keek naar Mirah. ''Prima. Tot nooit.'' Ze trok haar wenkbrauwen op en stapte met grote passen de deur uit. Buiten gooide ze haar cape weer over haar hoofd en snoof. Ze zou nog niet weggaan nu, het was dom om in het donker te vertrekken. Ze zakte tegen de muur van de herberg aan en haalde diep adem.

[Thundra]

Mirah rolde met haar ogen en bleef met een knagend rotgevoel achter. Dit deed Ashe nou altijd. Als ze kritiek op haar manier van handelen leverde, puur alleen omdat ze zich zorgen om haar maakte, dan deed ze alsof haar niks gegund werd en dat Mirah zo'n slechte vriendin was. Na een halfuur kwam Mirah naar buiten en trof Ashe nog tegen de muur van de herberg aan. "Kom maar naar binnen," zuchtte ze. "We willen geen zwervers tegen onze mooie herberg." Ze lachte zuur om haar eigen grap en nam Ashe mee naar een vrije kamer waar ze haar een warme maaltijd bracht. Ze ging zitten en keek toe hoe Ashe haar soep naar binnen slurpte. "Leg het me dan nog een keer langzaam uit." Ze volgde elke hap die Ashe nam met haar ogen en pulkte zelf ook hongerig een korst van het brood af. Haar ouders zouden het vast afschuwelijk vinden dat ze een gast gratis een kamer toewees en voorzag van een maaltijd, maar het kon Mirah in Ashe haar geval niet zoveel schelen.

[Damien]

Ashe keek verslagen op naar Mirah en schoof aan tafel. De warme soep viel goed en ze voelde zich meteen een stuk beter. ''Nou.. een groep rondreizende bandieten..'' Ze slikte een stuk brood door. ''Reist door het land, en ze stelen en plunderen van alles en.. nouja, de koning kende me en wist dat ik al een beetje een soort reizende.. zigeuner was, dus, hij vroeg of ik ze wou opzoeken en ze wou stoppen.. doden.'' Ze veegde de laatste stukjes soep op met een stukje brood en veegde haar handen aan elkaar af.

[Thundra]

Met moeite slikte Mirah een cynische opmerking in en kwam overeind om een teil met warm water te pakken en een spons. Ze zette de teil op tafel en liet Ashe haar gezicht schoonmaken. Ze ging op het bed zitten dat ze voor haar had opgemaakt en krabbelde bedachtzaam over haar kin. "Ik vind het alsnog een raar verhaal. Je moet een bende bandieten opsporen.. Alleen. En sinds wanneer heeft de koning het op vrouwelijke strijders? Hij veracht vrouwen." Ze keek haar onzeker aan. "Ik weet het niet, Ashe. Misschien is het een valstrik. Misschien probeert de koning.. Je te lozen? Of niet eens de koning maar iemand die een brief vervalst heeft. Ik wil niet negatief zijn maar.. Het klinkt allemaal zo onaannemelijk." Ze schudde de kussens voor Ashe op en keek beleefd weg zodat Ashe de rest van haar lichaam kon wassen.